Daar ben ik zo aangekomen:
Toen ik naar Zwitserland ging in September 1967, moest ik van te voren allerlei papieren aandragen natuurlijk. Ook mijn geboortebewijs was nodig en eerst kwam het maar niet opdagen. Ik het gemeentehuis maar eens gebeld en toen bleek, dat ze het mijn nicht Ria, de Maria Elizabeth van oom Rinus, hadden toegestuurd, die in mei 1945 geboren is. (Nou bleek later, dat zij in verbazing naar haar geboortebewijs had zitten kijken, want dat had ze helemaal niet aangevraagd). Maar goed, de gemeente Rotterdam zou het nu naar mij sturen en wat kreeg ik . . . het geboortebewijs van Ria!!! Uiteindelijk is het ze toch gelukt mij mijn eigen geboortebewijs toe te sturen. (ik ben van oktober 1945).
Eenmaal in Zwitserland moest ik echter weer een bewijsje hebben, een bewijs van Nederlanderschap, en mijn paspoort en geboortebewijs voldeden niet aan dit verzoek. Nee, het moest mijn nationaliteit aantonen, niet mijn burgerschap, of wat dan ook al die verschillen mogen wezen. Dus ik op stap naar de ambassadeur in Bern en daar heb ik toen dit prachtige stuk papier gekregen, waardoor ik in Bern kon blijven en werken. Het kostte SFr.6,60 ook nog.
Omdat de ambassadeur toen wist, dat ik bestond - ik had me er ook al moeten aanmelden, hoor - kreeg ik tot mijn verbazing het voorjaar erna deze uitnodiging om Koninginnedag mee te vieren.
Nog een leuke anecdote over taalgebruik in verband met het bovenstaande:
Ik kwam op een dag vanuit Zwitserland in Nederland aan; ik weet niet meer, hoe lang ik er toen al gewoond had, maar lang genoeg om het Zwitsers Duits opgepikt te hebben. Ik kom aan en loop met mijn vader te praten en ik zeg, oh, even een bloemetje voor mijn moeder kopen en ik vraag de bloemist, dat elk treinstation in Nederland heeft, om een leuke bos.
Hij staart me alleen aan alsof ik knettergek ben en hij niet weet of hij nou lachen of huilen moet. Mijn vader maakte mij er toen vriendelijk op attent, dat ik de arme man in het Zwitsers Duits had aangesproken . . . dat komt ervan, als je altijd met je vriendin in het Nederlands loopt te kwebbelen en dan automatisch naar de lokale taal verschuift, zodra je iemand aanspreekt.
Ik had het zelf totaal niet in de gaten gehad, ook niet toen hij zo raar naar me keek. We hebben goed gelachen, de bloemenhandelaar ook. Hij had me namelijk ook nog tegen mijn vader horen praten. En gewoon Duits had hij ook nog wel verstaan, maar waar ik mee kwam aanzetten . . .
