Ik heb er slechts 2 jaar op gezeten, namelijk van 1957 - 1959, want toen gingen wij naar een andere stad verhuizen.
Als je 's morgens op school aankwam, gooide je je schooltas op de grond en dan keek je naar je vrienden uit en ging rondjes om de school lopen tot de deur open ging. Doordat de school in een woonwijk was zonder een schoolplein, was dat de enige oplossing, want we mochten de school niet van te voren in en ook de buurt niet onveilig maken! Af en toe klaagden er toch nog buren en dan kreeg de hele school weer een standje van wie-de-schoen-past-trek-'m-aan en GEDRAAG JE!
Nou had ik in die tijd net voor 't eerst een bril gekregen en hoefde hem van de oogarts alleen maar op school op te zetten, zodat ik op het bord lezen kon wat er stond. Dat bleek echter niet zo'n reuze idee. Een bril in een zacht etuitje in je schooltas met boeken vraagt om moeilijkheden natuurlijk. En voeg daarbij die gewoonte van de tas bij de school neergooien - voor geen geld zou ik betrapt zijn om 'm zachtjes neer te zetten - en andere schooltassen er boven op . . . wel, je begrijpt, dat het niet lang duurde voor mijn moeder zei, "Geen sprake van! Die NIEUWE bril gaat op je neus!"
De pauzes gingen net zoals de tijd voordat de school openging: we liepen onze "gevangenenrondjes" terwijl een stel leraren in de omgekeerde richting liep. De uitdaging was natuurlijk proberen weg te rennen en je 15 minuten echt vrij te voelen.
Omstreeks 1958 werd de school te klein en een dependance werd geopend op de Frankendaal, waar de jongensschool dicht ging. Dat is dezelfde Frankendaal, waar ik op de lagere school gezeten had. Er stonden daar in totaal 4 scholen bij elkaar. Er was de Bijlo-school met daarboven de Tuindorpschool, waarop ik gezeten heb. Ernaast stond de jongensschool, waar mijn vriendje van de kleuterschool heengestuurd was, met daarboven een meisjesschool. We deelden allemaal hetzelfde schoolplein en de speelplaats.
Maar ik dwaal af, volgens Aad hebben Boogaarden daar vaker last van trouwens. Als je nu van de MULO daar een klas had, dan moest je er via de Varkenoordseweg heen lopen - met de nodige hilariteit onderweg van in heggen springen, want daar veerde je dan zo lekker weer uit. Jammer genoeg hadden een paar mensen daar prikkeldraad doorheen zitten . . . en zo heb ik dan een keer mijn broek gescheurd . . . Ik ben toen naar huis gestuurd om wat anders aan te trekken, want het gat was nogal aan de fikse kant, m.a.w. niet meer fatsoenlijk. Bovendien was het ook nog winter, en het was nogal koud (anders had ik trouwens geen lange broek aangemogen). Tot mijn grote opluchting vrat mijn moeder me niet op; ik heb geen idee waarom niet. Zij had die broek nota bene zelf gemaakt - maar dat was echter tot mijn grote verdiet, want ik had veel liever een spijkerbroek gehad, maar die werden alleen door slechte meisjes gedragen..... Na veel gezeur hoefde ik nu geen maillot aan met een rok, en had deze vreemde broek gekregen. Beter iets dan niets, dacht ik, maar nu had ik dan niets meer. De rest van die winter in een rok doorgebracht. Mijn moeder heeft misschien wel gedacht, dat dat straf genoeg was?!
Van de leraren herinner ik me alleen diegenen, die uitstonden van de rest. Zo was er de zeer geliefde Meester Trommel, die Engels gaf. Als het heel erg stormde, vertelde hij hoe zijn vrouw zich zorgen maakte over hun (enige) zoon, die een zeeman was, en hoe dan moeder's hartje van je rikketik ging. Ja, en niet dat van hem, dachten wij dan stilletjes. Jammer genoeg kwam Meester Trommel na een kerstvakantie niet terug, omdat hij ziek geworden was, en voor maanden lag hij voor het raam bij hem thuis op bed tot hij op een dag stierf. De hele school rouwde en was op de Zuiderbegraafplaats op de begrafenis. Ik herinner me die dag nog goed, want mijn vriendinnen en ik kregen een onstopbare giechelbui - dat was beslist NIET leuk, en we schaamden ons vreselijk, maar we konden maar niet stoppen. In je jas met dat gezicht en dat geluid.
Nou was het roken van leerlingen bij school streng verboden, maar in die tijd was roken per se geen ramp. Zo had mijn klasseleraar , meneer Ehbel, mij een keer naar de winkel op de Dalweg, die vlakbij de school was, gestuurd om voor hem sigaretten te gaan kopen. Hij zat zonder en ik was al klaar met zijn algebra examen en zat me te vervelen. Keurige oplossing. Op een dag werden mijn vriendinnen en ik door PA Mey, die enorm veel ontzag had (vandaar zijn naam) op het matje geroepen, want we waren zo slim geweest om bij de school een sigaretje te roken. Op heterdaad door PA Mey betrapt. Wij hebben bevend "ja, Pa Mey" en "nee, Pa Mey" geantwoord en hij presteerde het een stalen gezicht te houden! Die week moesten we wel iedere dag om 8 uur al op school wezen. Zo werd er dan voor gezorgd, dat je ouders het ook wisten, want wat moet jij zo vroeg al op school doen?
Diezelfde week moest ik ook al de twee vrije middagen, die we hadden, op school doorbrengen, want ik had spelden in het knotje van de handwerkjuf gezet. Stond hardstikke leuk, echt waar. Het was net een Spoetnik!!! En die straf was het dus helemaal waard.
Gelukkig waren mijn ouders van mening, dat als de school mij al gestraft had dan hoefden zij het niet nog eens dunnetjes over te doen. Tot slot herinner ik mij een leraar, die het enorm moeilijk had. Hij gaf Frans en kon totaal geen orde houden. Hij had een slecht glazen oog en kwam naar school op een vervaarlijk grote motorfiets. De hele school kon horen in welk lokaal hij les gaf . . . daar denk ik eerlijk gezegd niet graag aan terug. En hij was een echt vriendelijke man met een enorm talent - we hoorden, dat hij een fantastisch goeie schilder was.
En dat is dan een glimp van mijn wel en wee op de school aan de Kastanjedaal.
Maar gelukkig druppelden er later toch ook 2 hele leuke foto's binnen, met toelichting :
Ik hoef achteraf toch niet zo diep bedroefd te zijn als ik dacht. Ik heb door mijn spullen zitten rommelen en de klasfoto van mijn eerste jaar aan de MULO gevonden!!!
Hij is ergens in de buurt van de dependance genomen, en daardoor zie je in de achtergrond mijn ouwe lagere school zowaar.
Onze klasseleraar zit in het midden, de heer Jaap Ehbel.
Ik zit als je naar de foto kijkt in de rechterhoek beneden. Je ziet er drie jongens zitten en ik zit er links van hen met mijn hoofd boven de geruite rok.
En mijn ouwe lagere school zie je erachter staan.
