Naar beneden

Hoe kwam Alie aan mijn wieg

Hans Engelfriet herinnert het zich niet meer, maar Alie heeft het zoo vaak verteld ....

Na hun trouwen gingen Alie en Piet (mijn ouders) in Amsterdam wonen op het Colombusplein 24. Vader werkte als winkelbediende bij Siebel juweliers in de Kalverstraat te Amsterdam.
Het was oorlogstijd en de situatie in bezet Nederland werd steeds erger. In Duitsland waren geen mannen meer om te werken, dus gingen de Duitsers over om mannen in Nederland te vorderen om werk te verrichten in Duitsland.
Ook mijn vader werd op 4-5-1943 opgepakt en weggevoerd naar Duitsland. In eerste instantie ging hij naar een machinefabriek voor oorlogsmateriaal in Stuttgart.

Mijn moeder was al in verwachting van mij en bleef dus letterlijk moederziel alleen achter in Amsterdam; voor die tijd ver weg van familie en bekenden. Uiteindelijk besloot moeder terug te gaan naar Rotterdam en heeft weer haar intrek genomen bij haar ouders op het Pijnackerplein 7b.

Gemakkelijk heeft zij het in die periode niet gehad. De aanschaf van babykleertjes en andere zaken was geen eenvoudige zaak. Mijn moeder weet hierover nog heel veel te vertellen.

Er was in de Benthuizerstraat een beddenzaak en daar stond een kinderledikantje te koop. Het aankoopbedrag moest echter niet in guldens maar in natura worden betaald nl: 5 kilo aardappels en 2 kilo erwten. Nu had iedereen in die periode gebrek aan voedsel, dus het was wel een probleem om hier aan te komen.
Maar mijn moeder ging, zoals zij dat zelf vertelde, aan het scharrelen.
Oma Engelfriet had nog een theedoek en een tube tandpasta, opa Engelfriet had nog een doosjes zwarte schoensmeer, oma Boogaard had nog een onderjurk, opa Boogaard had nog 2 sigaren en moeder zelf had nog 2 kussenslopen.

Mijn moeder is altijd een zakenvrouw geweest en na het bijeen krijgen van alle eerder vermelde artikelen, moest zij eerst eens denken, hoe zij de zaak ging aanpakken om zo voordelig mogelijk aan het kinderledikantje te komen. Zij ging er dan maar op uit om eerst eens in die winkel te gaan praten.

Spoedig vertelde zij, dat zij geen 5 kilo aardappels en 2 kilo erwten had, maar wel andere waardevolle dingen. De verkoper werd toch wel nieuwsgierig en wilde wel weten, wat dat dan wel was. Uitgekookt als moeder was, vertelde zij over de sigaren, de kussenslopen en de theedoek. Nu, dat vond de verkoper wel wat, maar moeder had het idee, dat hij toch nog niet tevreden was. Als klap op de vuurpijl zei moeder, dat zij ook nog een doosje zwarte schoensmeer had. Nu, de verkoper ging akkoord. Maar moeder gaf zich nog niet gewonnen. De verkoper wilde gelijk de artikelen, maar moeder zei, dat hij alles zou krijgen, als hij het ledikantje thuis bezorgde, goed hè!

's Avonds kwam de verkoper het ledikantje brengen en dacht, dat de zaak nu wel geregeld was. Maar het bleek, dat het matrasje er niet bij zat. Dus wat moeder betrof, ging de zaak niet door. Maar moeder zette toch door en maande de verkoper om zo snel mogelijk ook het matrasje te halen, want dan kon hij zijn artikelen krijgen. Er was nog wel tijd voor 20.00 uur dit te brengen, het was immers nu pas 19.30 uur.

De verkoper ging het halen en de koop werd gesloten. Op deze wijze ben ik aan mijn eerste bed gekomen.

Maar het verhaal van moeder is nog niet klaar. Twee dagen later stond die verkoper weer voor de deur. Hij had ook nog een dekentje te koop. Nu, dat was ook welkom. Het kon gekocht worden niet voor geld maar ook in natura. Nu had moeder nog wel wat voorraad. Hij kon kiezen tussen twee stukken zeep of een onderjurk. Uiteindelijk koos hij voor de onderjurk (!) en zo was alles geregeld. Ik kon in ieder geval slapen.

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....