En toen dook Aad een boek op van zijn Geschiedenis leraar (link)
Gedenkboek in opdracht van de Kamer, geschreven door Dr. J. Verseput
voor de Kamer uitgegeven door W.L. & J. Brusse N.V., Rotterdam, 1955
en daar maak je natuurlijk wat samenvattingen uit, bijvoorbeeld het onderstaande verhaal, want geschiedenis blijft Aad's afwijking.
Verarming van West-Europa moest fatale gevolgen hebben, omdat daardoor het radicalisme, communisme, in sommige landen sterk zou toenemen, hetgeen de Verenigde Staten tot elke prijs wilden voorkomen. Men mag evenmin het feit over het hoofd zien, dat Uncle Sam aan een niet-welvarend Europa nooit zijn surplus zou kunnen verkopen.
Het was derhalve niet alleen naastenliefde toen de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken George C. Marshall op 5 Juni 1947 voor het eerst de beginselen van het Europese Herstel Programma uitstippelde. Krachtens dit Marshall-plan zouden de Verenigde Staten gedurende 4 jaren steun aan Europa, "everything west of Asia", willen verlenen teneinde dit werelddeel te helpen bij het herstel van zijn welvaartsbronnen.
De practische betekenis zou zijn, dat de U. S. A. gedurende enkele jaren als financier van het noodzakelijk geachte importpakket zouden optreden in die landen, die dit niet uit eigen middelen konden betalen.
Marshall had gezegd, dat het initiatief uit Europa moest komen. Als antwoord hierop bespraken de ministers van buitenlandse zaken van Groot-Brittannië, Frankrijk en Rusland op 27 Juni 1947 het aanbod en toen bleek, dat de Sowjetunie bezwaren had, werden de regeringen van de landen vóór het Ijzeren Gordijn voor een conferentie te Parijs uitgenodigd (12 Juli 1947).
Na 10 weken konden de vertegenwoordigers van 16 staten een monumentaal rapport uitbrengen, waarin een beeld was gegeven van de aard en de omvang der problemen, waarvoor Europa een oplossing moest zoeken. Allen bleken overtuigde aanhangers te zijn van de noodzakelijkheid van Europese samenwerking op grond van het feit, dat men zonder eigen krachtsinspanning geen aanspraak zou kunnen maken op financiële hulp van buiten.
Dit Parijse rapport werd in Washington bestudeerd en in November 1947 kon de Outline of a European Recovery Program aan het Congres worden aangeboden. Nadat in begin April 1948 de beide Huizen het over de uiteindelijke redactie waren eens geworden, tekende President Truman op 3 April 1948 de Foreign Assistance Act of 1948, waarvan één der hoofdstukken de titel van European Recovery Program droeg. Hierin werd o.a. de steun aan Europa voor het jaar volgend op de datum van het totstandkomen van de Wet bepaald op 5,3 milliard dollar.
In bilaterale overeenkomsten zouden de voorwaarden worden vastgelegd voor de steun, die de diverse Marshall-landen zouden ontvangen.
Voor de uitvoering van het Europese Herstel Programma werd de "Economie Co-operation Administration (E.C.A.)" in het leven geroepen, die in Washington is gevestigd, terwijl aan de diplomatieke vertegenwoordigingen der Verenigde Staten in de Marshall-landen "Special E.C.A. Missions abroad" werden toegevoegd.
Krachtens het Marshall-plan zouden niet alleen de Amerikaanse goederen, die voor Europa waren bestemd, door de Verenigde Staten worden betaald. Van het begin af traden de U.S.A. ook als financier op in het inter-Europese handelsverkeer.
De ontwikkeling van dit verkeer was zelfs één der essentiële punten van het programma. Marshall immers had de economische hulp toegezegd, maar daaraan de voorwaarde verbonden, dat de te steunen landen gemeenschappelijk een herstelprogramma zouden ontwerpen.
Deze eis vormde de aanleiding tot de oprichting, op 16 April 1948, van de Organisatie voor Europese Economische Samenwerking (O.E.E.S. of op grond van de Engelse naam O.E.E.C.).
De eerste taak van de O.E.E.S. was in samenwerking met de Economie Cooperatlon Administration de uitvoering van een gemeenschappelijk herstelprogramma voor Europa te verzekeren. De activiteit richtte zich successievelijk op productiviteits verhoging, binnenlandse financiële stabiliteit, liberalisatie van de handel en regeling van het Europese betalingsverkeer.
