Dat zelfde jaar 1962 was nog een belangrijk jaar voor ons gezin. Ik was inmiddels gekeurd voor de militaire dienst en goedgekeurd.
Op de verjaardag van pa (28-11-1962) moest ik opkomen in Grave, in de Generaal de Bonskazerne.
De eerste periode van mijn diensttijd was niet bepaald best. Door een ongelukkige val op de stormbaan raakte mijn linker voet aardig geblesseerd. Het heeft weken geduurd voordat dit over was. De militaire arts had er inmiddels naar gekeken en van hem kreeg ik lichte dienst en een aantal pillen. Deze pillen bleken ook goed voor de griep. Dus niets hielp
Met kerstverlof thuis ben ik naar onze eigen huisarts Radder geweest. Deze constateerde kneuzingen en een flinke bloeduitstorting en zwelling. Verder was er niet veel aan te doen, dan veel te rusten.
Maar ik moest weer terug naar Grave, Alwaar ik nog enkele weken lichte dienst had. Nu was die lichte dienst ook weer niet zo gemakkelijk. Keukencorvee vond men een lichte dienst, maar dat betekende, dat je 's morgens al om vier uur aanwezig moest zijn in de keuken.
Het was een barre winter van 1962 - 1963. Ook het reizen naar huis viel niet mee. Het had zo hard gevroren, dat vele bussen en treinen niet reden. Eén keer moesten wij 's nachts al om twee uur op en ik was om vijf uur 's middags pas thuis na een zeer lange reis.
Na twee maanden Grave werd ik overgeplaatst naar Ede in de Simon Stevinkazerne. Ede was een plaats met veel militairen. Er waren daar wel elf kazernes.
In Ede kreeg ik mijn opleiding voor de verbindingsdienst: het werken met telexen, ontcijferapparatuur e.d. In Ede was het een goede tijd omdat je dan ook naar het dorp kon. De kazerne, waar ik gelegen was, was ook een opleiding voor officieren en onderofficieren, hetgeen betekende, dat "gewone" soldaten zoals ik, heel veel wacht moesten lopen, wat niet altijd leuk was, vooral niet in de weekends.
Na vier maanden Ede werd ik definitief geplaatst bij het 1e Legerkorps verbindingstroepen gelegerd op de legerplaats de Wittenberg.
Daar heb ik ruim een jaar gebivakkeerd. Vele oefeningen werden daar uitgevoerd en er werd gereisd door het hele land om verbindingen te testen. Een echte NAVO oefening heb ik meegemaakt in het toenmalige West-Duitsland, welke zes weken duurde en waar wij regelmatig moesten verplaatsen, "verspringen" heet dit in het vakjargon, zonder dat de verbindingen werden verbroken. Dat was een goede tijd, want nu kreeg je buitenland toelage, wat veel meer was, dan het soldij hier in Nederland ad f. 0,80 per dag
Natuurlijk was er tijdens mijn diensttijd veel contact met thuis. Niet dat bellen in die periode veel gebeurde, maar schrijven des te meer. Ook ontving ik lange tijd pakketjes van thuis, wat niet iedereen kreeg. Daarin zaten dan allerlei versnaperingen, die op de kazerne niet te krijgen waren.
Ook was het bekend, dat er in dienst flink gepoetst moest worden. Al het koper moest ten allen tijde goed blinken. In dienst kregen wij daarvoor een soort doosje met watten. Dit was slecht spul, want je moest al het koper meerdere malen per dag bijwerken.
Pa zag dit op een gegeven moment met lede ogen aan. Hij wist een oplossing. In zijn winkel van Siebel werden flesjes verkocht met rood spul en ik probeerde het uit op al het koper van mijn uniform, baret en koppel. Het werkte uitstekend en het bleef dagen goed. Ik kreeg een flesje mee van hem.
Op de kazerne zagen mijn maten dit en zagen ook de resultaten. Natuurlijk werden mijn maten ook voorzien van dit spul, maar dat liep zo uit de hand, dat er uiteindelijk een levendige handel ontstond in flesjes voor een flink aantal maten. De flesjes kon ik tegen inkoopprijs via pa kopen voor f. 10,00, wat toch nog een heel bedrag was. Maar vier maten konden hier enkele weken mee vooruit, dus het kostte maar per persoon f. 2,50. Aan afpingelen deed men toen niet.
Ik was niet altijd de weekends thuis. Alleen de zogenaamde lange weekends kwam ik thuis. Met korte weekends bleef ik op de kazerne, want men had in die periode nog bezwaar om op zondag te reizen.
In de Wittenberg lag dit anders. Daar was ik ingedeeld bij de parate troepen en wij konden maar om de veertien dagen naar huis met lang verlof. Het andere weekend waren wij paraat.
Tijdens mijn militaire dienst ben ik ook nog gedétacheerd geweest in Apeldoorn in de Willem III kazerne. In de kelder stond de apparatuur van één van de NAVO verbindingscentra, welke door onze compagnie werd bediend. Deze periode heeft maar twee maanden geduurd, helaas(?)
Er werd gewerkt met dag- en nachtploegen. Die nachtploeg kwam 's avonds op en ging tegen elf uur gewoon slapen, wat natuurlijk niet mocht, de telexen rolden toch wel door. Na een onverwachte inspectie werd dit 's nachts ontdekt en het resultaat was, dat dit werk van onze compagnie werd afgenomen en werd gegund aan een andere compagnie. Dus mijn laatste maanden van mijn diensttijd moest ik ook noodgedwongen doorbrengen op de kazerne. Dat was geen beste tijd, want ook ik verveelde mij danig.
Gedurende deze periode werd iedereen toch inventief. Wij hadden een goede maat op de administratie, die het kon versieren, dat ook ik extra verlof kon opnemen om mee te werken in het bedrijf van je ouders. Voor jongens uit boerenbedrijven werkte dit uitstekend, maar voor velen, zoals ik was dit een probleem. Onze beste maat op de administratie was echter niet zo moeilijk. Wanneer je maar een getekend briefje had van één van je ouders met de opmerking: dat werkzaamheden thuis of het bedrijf hard nodig waren, werd dit door hem geregeld.
Mijn vader heeft dus vele briefjes mee getekend en zodoende kon ik dus regelmatig thuis zijn.
Tijdens mijn diensttijd had ik mijn studie opgegeven en gedacht dit in dienst voort te zetten. Maar helaas is daar, zoals bij velen, niets van terecht gekomen. Ik had het te druk 's avonds met de tafeltennistoernooien.
Gelukkig kwam de afzwaaidag toch nabij. En jawel hoor, op 28 mei 1964 zwaaide ik af met kort verlof van 2 maanden, om later met lang verlof te gaan. Zo was aan deze periode van 18 maanden (oorspronkelijk 21 maanden) toch nog een einde gekomen.
Achteraf zeg ik wel, ik had deze periode niet willen missen, maar aan de andere kant was het toch zonde, dat een aantal zaken hadden stil gestaan zoals studie en carriere.
Als herinnering bijgaand nog een foto in uniform op één van de laatste dagen zeker werkzaamheden thuis.......
Inmiddels was ik bevorderd tot korporaal en dat betekende f. 1,10 soldij per dag. Van mijn soldij heb ik gedurende 18 maanden f. 0,10 per dag gespaard. Toen ik afzwaaide kreeg ik een bedrag ad f. 180,00 uitbetaald.
Hiervoor heb ik bij pa een horloge met band gekocht. Wat ik ruim 30 jaar heb gedragen. Want bij de bank leerde je wel zuinig te zijn........
Aad z'n diensttijd was een zwarte bladzij in zijn leven,
van hem zul je dus nooit een verhaal horen, inderdaad een trauma(atje)
