Naar beneden

Sinterklaas: voor lezers boven de 12 jaar

Een bijdrage van Jan Menningh

Voor het speelgoed dat wij tussen 1930 en 1940 kregen, zouden ze nu een vermogen neertellen. Toen was het voor ons ook al veel waard. Je kreeg een brandweerauto, een hijskraan, een treintje dat stijf opgewonden een paar rondjes kon rijden over een kringvormige rails en dat soort dingen.

Jongens, wat een weelde!!

Alles van 18 karaats blik en je sneed je fikken eraan dat het droop, maar prachtig, prachtig!

Ze hielden vol dat het heus allemaal door de Sint voor mij was gebracht.

Van welke Sint zou dat nou zijn?

Als je met je ouders rond eind november over de Hoogstraat liep, had je in iedere melksalon en winkel van belang als klantentrekker al een Sinterklaas gezien.

Sterker nog, ik zag twee knokkende Sinterklazen, die in elkaars wijk zaten. De Pieten stonden broederlijk naast elkaar tussen alle andere omstanders toe te kijken! Ze hadden zich met hun roeden toch best in de strijd kunnen werpen?

Maar goed, bij mijn spullen van de Sint was een brandweerauto met een uitschuifbare ladder. Midden tussen de roerloos zittende, enigszins platte, brandweerlieden zat een bobbel van een andere, erg doffe kleur rood. Dat betekende, dat je water in die bobbel kon zuigen en dan echt met een slang spuiten.

Nu was er één probleem. Binnenshuis mocht dat niet meer, nadat ik een denkbeeldige uitslaande brand in een Slavonisch eiken buffet had bestreden. Maar we hadden een tuintje en zo kwam ik - met redelijk weer - toch aan mijn trekken.

Sinterklaas kwam ook op school. Zijn komst werd aangekondigd door een zwarte hand, die door een kier van de klassedeur een paar handen pepernoten gooide. O zalige losbandigheid! Niet met gekruiste armen en stijf rechtop tegen de leuning zitten en opletten! Neen, met een snoekduik achter die dingen aan die ik niet eens lustte.

Dan wandelde de (hele?) school naar de Victoria bioscoop (of was het nog Thalia?)

Er mochten wat kinderen bij Sinterklaas komen en natuurlijk ook een meester of een juf en dan kregen we een voorstelling met pakweg de Dikke en de Dunne.

Lekker feestelijk was dat.! Terwijl iedereen zat te gillen van de lach zat ik stilletjes te huilen.

Die arme donders, die aan de kost probeerden te komen. Maar hun ladder brak, hun bootje zonk, enz. Stuk voor stuk rampen, die arme mensen niet te boven komen.

Als ik dan met mijn zakje lekkers en een appelesien thuiskwam moest ik nog zeggen dat het leuk was óók!

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....