Overtuigd als hij was van het grote belang van een preventieve tandheelkunde, was Witthaus een der eersten in Nederland die een pleidooi voerden zowel voor de organisatie van de tandverzorging van kinderen op schoolplichtige leeftijd als voor 'een energieke propaganda voor mondhygiëne op de scholen'.
Maar ook onder zijn collega's binnen het Nederlandsch Tandheelkundig Genootschap vond hij vooralsnog geen weerklank, laat staan medewerking.
Wat landelijk niet lukte, wist Witthaus wel binnen de Rotterdamse vereniging te realiseren. Al in het eerste jaar (1901) werd 'een korte brochure met mondhygiënische raadgevingen' op ruime schaal verspreid en in 1906 werd een gekleurde wandplaat vervaardigd die geschikt was om op de scholen op te hangen. Pogingen om de gemeente te interesseren voor schooltandverzorging bleven echter zonder succes.
Nog in 1920 wees de gemeenteraad een desbetreffend request, dat door een uitvoerige notitie was onderbouwd, zonder meer af.
Pas in 1928 boekte de Vereeniging resultaat en werd toestemming verleend om in het stadsgedeelte Spangen, Tussendijken en het Witte Dorp (met 24 scholen) de schooltandverzorging bij wijze van proef te introduceren. De eerste schooltandarts werd P.Ch. Willemse.
In 1935 kon de gemeente Rotterdam de schooltandverzorging niet langer bekostigen, omdat Gedeputeerde Staten van Zuid-Holland deze post in de gemeentebegroting hadden geschrapt. Daarop besloot de Vereeniging uit eigen middelen, gesteund door het 'W.S. Burgerfonds der R.T.V.' de schooltandverzorging te continueren.
Buiten de zorg voor de gebitstoestand van de schoolkinderen, werden bovendien in samenwerking met de Nederlandse Vereniging voor Mond- en Tandhygiëne 'Het Ivoren Kruis' propagandabijeenkomsten georganiseerd voor het onderwijzend personeel en voor ouders. De omvang van dit werk en vooral ook de administratie die het vereiste, deden al tijdens de bezettingsjaren het plan rijzen om na de bevrijding in samenwerking met de Gemeentelijke Geneeskundige en Gezondheidsdienst de schooltandverzorging zodanig te reorganiseren, dat men zich zou beperken tot de controle op school en de behandeling zou overlaten aan de eigen tandarts van de ouders.
Dat laatste bleek geen gelukkige constructie, maar de samenwerking met de Gemeentelijke Geneeskundige en Gezondheidsdienst werd, vooral dankzij de inzet van de tandarts P.H. Poppinga en directeur Spijer, wel gerealiseerd.
In 1947 werd de Stichting ter bevordering der Schooltandverzorging opgericht, die sinds 1949 onder auspiciën van en in samenwerking met de Dienst de schoolgeneeskundige zorg te Rotterdam sindsdien in goede banen wist te leiden.
De komst van de mondhygiënistes bij de Dienst in 1987 betekende de herleving van een taak, die ook vóór de Tweede Wereldoorlog binnen het verband van de Gemeentelijke Geneeskundige en Gezondheidsdienst werd uitgevoerd.
