Op een gegeven moment had men klaarblijkelijk besloten dit wel te gaan doen en tegelijk waarschijnlijk het buizensysteem te vernieuwen. En ja hoor, daar waren de graafmachines om de beide straten open te gooien.
Ik herinner mij nog, dat ik dat een geweldig werk vond. Als kinderen konden wij daar heerlijk spelen en natuurlijk vuil worden, vaak tot grote ergernis van het thuisfront en de school. Maar het was indrukwekkend, hoe dat karwei geklaard werd.
Ik was toen al erg nieuwsgierig en wilde graag alles weten en kwam dus op alle plaatsen. Heel diep in de grote kuilen liep ik vaak met vriendjes te spelen. Maar dit mocht niet altijd. Politietoezicht was veel beter dan nu en vaak werden wij dan ook weggejaagd.
Ik herinner mij nog een geval op een diepe plek in de Rodenrijselaan. Wij waren weer eens heel diep afgezakt toen plotseling boven de zandbergen een fluitje klonk van een politieagent. Klaarblijkelijk had hij er nu genoeg van en wij moesten mee naar het politiebureau. Nu, daar hadden wij geen zin in. Maar wat nu?
Wij kropen via de andere kant naar boven en renden allen verschillende kanten op. Die politieagent deed nog wel pogingen om ons te pakken te krijgen; al fluitend en schreeuwend zat hij ons achterna. Maar er was geen beginnen aan. Wij renden veel harder, dan hij kon lopen en dan ook nog met een fiets aan de hand. Wij zijn nooit gepakt en dus tot op de dag van vandaag heb ik een blanco strafblad!!.
Nu ik het toch over de politie heb, zijn de volgende verhalen ook wel interessant.
Zoals bekend woonden wij in de Willebrordusstraat 97b. Dit gedeelte noemde wij de korte Willebrordusstraat. Wij woonden dicht bij de Rodenrijselaan.
Maar aan het andere einde van de Willebrordusstraat was de ingang van de politiepost, die weer uitkwam op het politiebureau van de Bergsingel.
In die tijd hadden de politieagenten klaarblijkelijk vaste tijden en routes om er op uit te gaan. Wij wisten dit precies.
Nu werd er in die periode veel op straat gespeeld. Drukte van auto's, daar hadden wij nauwelijks last van.
Heel veel balspelen werden gedaan. Ik herinner mij nog een balspel, waarvan het de bedoeling was, dat de bal zo ver mogelijk werd weggegooid en dat één persoon die moest pakken. Hij of zij moest ons dan met die bal aantikken, maar er was één mogelijkheid om vrij te "buten". Er werd dan meestal een letter opgegeven van een naambordje, die toen op alle deuren aanwezig waren. Die letter moest je aantikken en dan was je "buutvrij".
Nu woonde er naast ons een onderwijzeres, die Quist heette. Nu, de letter Q was dus een zeldzaamheid en werd dus veelvuldig gekozen. Dit tot grote ergernis van juffrouw Quist, want elke week moest zij dit naambordje weer poetsen. Vaak dreigde zij ons met een emmer water, maar ik heb dit toch wel altijd droog overleefd.
Wij deden die spelletjes altijd, wanneer er geen politie aanwezig was. Want ook toen al waren balspelen en voetballen op straat niet erg gewild bij de politie en als de politie de kans kreeg, dan werd je opgepakt.
Later kwam er een nieuw spel bij nl. badminton. Ik herinner mij, dat dit feesten waren vooral op mooie zomeravonden. Alle ramen gingen open en er werd driftig meegeleefd.
Maar als je gepakt werd door de politie, hetgeen mij nooit is overkomen, dan kreeg je ook straf, wat tegenwoordig niet veel meer gebeurt, behalve bureau HALT dan.
Elke woensdag -en zaterdagmiddag marcheerde door onze straat vanuit de politiepost een groep jongens (meisjes kan ik mij niet herinneren) onder leiding van twee politieagenten. Zij werden "afgevoerd" naar de school in de van den Hoonaardstraat en kregen daar van de politie ruim twee uur les.
Ik was toch wel benieuwd, hoe dit was. Maar thuis werd altijd gezegd, dat je moest zorgen, dat je dit niet overkwam, want het was een schande voor de familie.
De lessen, die daar gegeven werden, waren lessen opvoedkunde, nu dat konden mijn ouders thuis zelf wel. Het bleef altijd wel interessant om elke week weer te zien, wie in rijen mee moest lopen. Trouwens iedereen keek volgens mij, zodat er weer veel geroddeld kon worden.
