Hoewel het gezinsleven voorspoedig verliep, waren er ook zeker momenten van verdriet.
Opa en oma Boogaard, waar ik veel kwam, overleden. Ook oma Engelfriet stierf plotseling.
Dit alles maakte diepe indruk op mij. Vooral de tekenen van rouw benauwde mij.
In die dagen was het gewoonte om bij sterfgevallen in de familie de ramen te sluiten met witte lakens. Als kinderen vonden wij dit niet leuk en begrepen dit niet altijd.
Wij mochten alleen binnen ingetogen spelen, van buiten spelen was geen sprake.
Al deze begrafenissen in korte tijd heb ik niet meegemaakt.
Kinderen nam je in die periode niet mee naar een begrafenis, maar ook praktisch kon dit niet: ik moest op het gezin passen en deed dit dus.
