Nou, das niet zoo moeilijk, hier natuurlijk, in jouw zeer populaire verhaal over de Juliana van Stolbergschool :
Alex dus weer even aan het woord :
Je herkent, tussen haakjes, Aad aan de bril. Hij is de enige met een dergelijke appendage. Toen hij die bril voor het eerst had, ontdekte hij dat er in de kerk voorin een bord hing, waarop stond wat de gemeente moest zingen. Voordien had hij zich wel altijd afgevraagd:
Op een gegeven moment vertelde ook ik thuis, dat ik die letters en cijfers niet goed meer kon lezen. Op school had ik nog weinig problemen, dat kwam natuurlijk, omdat de klassen kleiner waren in vergelijking met die grote kerkzaal. Bovendien werd op school alles vrij groot met wit krijt opgeschreven op een zwart schoolbord.
Mijn ouders schrokken hier toch wel van, maar wat was goede raad. Mijn moeder had, toen ik klein was, volgens haar vertellingen al veel met mij verdokterd met betrekking tot mijn ogen.
Want, wat was er ooit ontdekt ?
Op een gegeven moment ontdekte mijn oom Adri, dat ik verschillende wenkbrauwen en oogharen had qua kleur, rechts wit en links zwart.
Kun je je het voorstellen?
Niemand begreep er wat van en er moesten onmiddellijk maatregelen genomen worden.
Nu, de oplossing werd snel gevonden en de oogarts werd geconsulteerd. Gelukkig voor mij werden er geen bijzondere afwijkingen geconstateerd. De afwijkende kleuren moest ik maar op de koop toenemen.
In latere jaren zijn mijn wenkbrauwen wel beiden zwart geworden, maar tot op de dag van vandaag hebben nog steeds mijn oogharen twee verschillende kleuren t.w. rechts wit en links zwart of in de spiegel links wit en rechts zwart.
Mijn moeder had hier altijd wel een oplossing voor. Zij noemde dit
Gezien de klachten moest ik een verwijsbriefje halen bij huisarts van Herk voor de oogarts en gelijk vragen, wie een goede oogarts was.
Nu, dat bleek oogarts Kalkar te zijn en hij was gevestigd op de Bergweg vlakbij de Schiebroekselaan.
Goed gemutst (zoals altijd) ging mijn moeder Alie met mij mee. Ik herinner mij nog, dat de wachtkamer bomvol zat. Eindelijk was ik aan de beurt. Maar, wat gebeurde?
Ik kreeg alleen maar druppels in mijn ogen en kon direct weer terug naar de wachtkamer. Weer eindeloos wachten!!
Uiteindelijk was ik weer aan de beurt. De oogarts keek met allerlei lampen in mijn ogen en ik kreeg een ontzettend zware bril op mijn neus met telkens weer andere glazen om de letters goed te kunnen lezen. Uiteindelijk had oogarts Kalkar de diagnose gesteld en kreeg ik een recept voor de opticien.
Weer met moeder naar de opticien in de Zwart Janstraat vlakbij de 3e Pijnackerstraat. Nu, daar werd alles vlot geregeld en met een paar dagen kon ik mijn bril gaan ophalen. En zo is het gebeurd. De waarheid en niets dan de waarheid....
Ik moest wel elk half jaar terug komen bij oogarts Kalkar. Weer wachten, druppelen en wachten en wat was het resultaat?
Elk halfjaar weer nieuwe sterkere glazen. KASSA
Nu had je vroeger geen reservebril, dus moest je bijna een hele dag zonder bril lopen. Het was niet alleen lastig, want je kon dus minder zien, logisch toch, maar bovendien vond ik het koud ook aan mijn gezicht. En tot op heden nog steeds.
Op school, ik zat inmiddels op de MULO, was men hierop wel voorbereid, want alle kinderen, die nieuwe glazen moesten hebben en een dag hun bril niet hadden, mochten in de voorste bank zitten.
Na een aantal halve jaren had ik weer nieuwe glazen nodig. De glazen werden steeds sterker, maar ik kon er altijd snel aan wennen.
Tot een keer, dat ik weer nieuwe glazen nodig had. De procedure was mij allang bekend en direct uit school snel naar de opticien in de Zwart Janstraat. Geld hoefde je niet te betalen, was zeker al geregeld of werd verrekend via het ziekenfonds.
Ja, ik had er natuurlijk even naar kunnen vragen...., maar ja, Rotterdammer, hè....
Maar toen die keer ging het naar mijn idee goed fout. De verkoper plaatste mijn bril (nog steeds hetzelfde montuur) met de nieuwe glazen weer op mijn neus en zei mij vriendelijk gedag en zei ook nog : tot over een half jaar
Buiten gekomen controleerde ik altijd of ik nu beter kon kijken en zo ook deze keer. Maar deze keer was anders. Ik kon bijna NIETS door die nieuwe glazen zien !!
Zeker nog vuile glazen, dacht ik en ik stak alvast zonder bril (?) de 3e Pijnackerstraat over.
Aangekomen bij een kantoor-en boekhandel (ik was toen al gek van boeken!) ging ik naar binnen om te kijken of er nog iets nieuws was. Misschien hielp dit, want buiten kon ik slecht zien. Ook dacht ik, dat ik een vuiltje in mijn ogen had. Maar ook dat was niet waar, ik bleef slecht zien.
Wat nu?
Snel weer naar buiten en nu schoot mij iets te binnen. Misschien heeft die opticien wel verkeerde glazen in mijn bril gezet. Dat zou best kunnen. Alle mensen maken fouten.
Dus snel terug naar die opticien.
Gelukkig werd ik geholpen door dezelfde verkoper. Ik legde mijn probleem uit. Maar de verkoper stelde mij gerust door te vertellen, dat vooral mijn linker glas nu wel erg sterk was, maar dat ik hieraan moest wennen. Morgen zou het beter gaan en dat is uitgekomen ook.
Welnu, ik had een bril en dat was in ons gezin zeer bijzonder.
Maar op school was dit al heel gewoon. Bij diverse kinderen had de bril al zijn intrede gedaan. Op bijgaande schoolfoto zie je mij dus met bril oftewel een 50er jaren appendage. Maar hij is nu weer modern, had ik hem nog maar, wat had ik dan een geld bespaart, al die jaren....
