Nog een leuke Rotterdamse anekdote uit een van onze boeken :

Op de Veemarkt stond in die tijd een schutting, die honderd meter lang was en die de overdekte veemarkt van het overige deel scheidde. Zij werd keurig onderhouden en dus elk jaar opnieuw grijs geverfd. Het zonderlinge van deze schutting was evenwel dat zij telkens weer uit het lood zakte en altijd slagzij maakte naar dezelfde kant.

Vast om de twee of drie maanden moesten de stoere en 'dik-betaalde' gemeentewerklieden nieuwe palen in de grond slaan om de keurige schutting in de zware strijd om haar bestaan overeind te houden. Eerst dacht men dat de palen niet deugden, omdat ze niet door particuliere handelaars geleverd waren. Plaatselijke Werken schreef dus beter hout voor, maar de schutting verkoos niet recht door zee te gaan en bleef laveren met zware slagzij. Een ambtenaar leverde toen een doorwrocht rapport, dat de heersende zuidwesten wind de schuld gaf. Dus werd de macht der elementen weerstreefd met ijzeren stutten, waartegen een volwassen os zich machteloos zou hebben gevoeld. Maar zelfs dat hielp niet. De schutting bleef doorwiebelen als een meisje dat een kleine boodschap moet doen en het niet durft te zeggen.

Plaatselijke Werken was ten einde raad. Ieder jaar bevatte de begroting een post 'reparatie schutting Veemarkt’ en de liberale raadsleden werden lastig omdat het uitvoeren van schuttingen

in eigen beheer zo duur en slecht bleek. De zaak werd een grondeloos mysterie, dat de wethouder slapeloze nachten bezorgde. Zelfs zijn dierbare kroten konden hem niet over een gevoel van katterigheid heenhelpen. Hij was op het punt, zijn vertrouwen in zijn knapste directeuren te verliezen daar geen hunner wist, wat er met de schutting aan de hand was.

Maar onvoorzien werd de geplaagde regent uit zijn diepe depressie verlost door de timmerman Pieterse, die tot zijn kameraad zei, vlak onder het niet geheel gesloten wethou-derlijk venster: 'Ze bennen hartstikke gek met d'r reporten over die schutting op de Veemarkt... Azze ze't an mijn overlieten ...'

Met jeugdig vuur veerde de oude bewindsman overeind. Hij holde naar het raam, schoof het geheel open, ontdekte de twee keuvelende lijntrekkers en riep hun ongeduldig toe: *Wie van jullie sprak daar over de schutting op de Veemarkt?'

De twee gemeentejantjes dachten aan het huis van de gehangene en de strop; zij waren dus niet vaardig met hun repliek.

'Komt allebei direct naar mijn kamer,' gebood de wethouder, vrezend dat zijn kostbare prooi hem anders misschien nog ontsnappen zou. En toen de mannen, lichtelijk bibberend in hun knieën voor hem stonden, herhaalde hij zijn vraag: 'En wie van jullie had het nu over de schutting op de Veemarkt?'

De onschuldige van het tweetal meende op dit kritieke moment allereerst te moeten denken aan zijn nijvere vrouw en zijn vier bloedjes van kinderen en hij veroorloofde zich dus een zwijgende wenk in de richting van zijn kameraad.

'Zo, Pieterse, was jij het!' greep de wethouder meteen toe. 'Komaan, geneer je maar niet... wat zou jij doen aan die schutting?'

Pieterse was juist op weg, zijn positieven te verzamelen en de vriendelijke toon, waarop hij werd toegesproken gaf hem een stevige duw in de goede richting.

'Ik zou d'r een stuk of zes lantaarns bij zetten, meneer opperde hij dan ook met gepaste vrijmoedigheid.

"Lantaarns?' herhaalde de verbaasde wethouder. 'Waarom lantaarns, man?'

'Nou, vanwege de dubbele standbeelden, da's nogal wiedes,' grinnikte Pieterse.

Maar ondanks de zes lantaarns tastte de wethouder in het duister. In zijn langdurige ambtsperiode had hij nooit een rapport gelezen, waarin over dubbele standbeelden werd gerept.

'Man, wat zijn dat... dubbele standbeelden?" vroeg hij wanhopig.

'Mot uwes 's avonds maar es gaan kijken, meneer,' inviteerde Pieterse, 'ze stanen d'r gewoon bij bossies te vrijen ...'

De oude wethouder schudde droefgeestig het hoofd. Als de schutting daardoor scheef zakte, moest er nogal straf gevrejen worden ... en dat nog wel op publiek domein ... De openbare orde en de goede zede werden hier ernstig bedreigd. Dat kon geen dag langer getolereerd worden!

Maar toch was de bewindsman ook opgelucht: hij had het raadsel van de wiebelende schutting eindelijk opgelost. Hij stuurde de mannen weg, vergezeld van een vaderlijke vermaning en liet reeds de volgende dag de zes lantaarns oprichten die de beruchte schutting zo intensief bestraalden als ware zij voor reclamedoeleinden verhuurd.

Maar de Rotterdamse binnenstad, schaars bedeeld met behoorlijke gelegenheden om een langdurig, teder en ongestoord afscheid te nemen, liet zich niet door een half dozijn lantaarns verjagen. De jongelingschap zorgde er al spoedig voor, dat de galerij der dubbele standbeelden weer in een vredig duister verzwond. Posterende agenten konden het doven der vuren slechts voorkomen, zolang ze niet hun hielen gelicht hadden en aan die bezigheid hadden ze blijkbaar allen behoefte. Ze waren ten slotte ook jong geweest... Nu was de wethouder nog niets opgeschoten. Moest hij

dagelijks zes lantaarns inplaats van driemaandelijks één schutting onderhouden, dan kwam de gemeentekas er nog aan te kort. Zo besloot hij in arren moede, dat de Veemarkt-schutting gesloopt moest worden.

Dat was het definitieve einde van de galerij der dubbele standbeelden. Zij moesten zich verspreiden over de binnenstad ... Maar de moed opgegeven hebben ze nooit. Na 1945 is Rotterdam eindelijk in het bezit gekomen van een aantal toonbare enkele standbeelden, doch dubbele heeft het er nog altijd veel meer, al laten ze zich liefst niet bekijken ...

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....