Naar beneden

Mijn diensttijd in Grave

Verstuikte Hans zijn enkel, maar het hielp niet.....

Nu wat over mijn diensttijd in Grave. In de maanden december 1962 en januari 1963 was het vreselijk koud. Het sneeuwde hard en het vroor, dat het kraakte. Tijdens de veldoefeningen kon je dat goed merken, erg nat en koud, maar vooral erg glad. Het was vaak zo koud en glad, dat de veldoefeningen van overdag werden afgelast en 's avonds en 's nachts waren al enkele keren afgelast wegens de kou. Het graven van schuttersputjes ging ook moeizaam, want de grond was bevroren, maar je moest het toch doen. De afgelaste diensten leidden natuurlijk niet tot meer vrijheid. Dan maar veel oefeningen op de kazerne. Vooral de stormbaan moest vele keren worden genomen.

Over de stormbaan is nog een apart verhaal te vertellen. Op een gegeven moment moesten wij met bepakking en al tegen een grote houten helling met touw opklimmen en er dan afspringen. Velen hadden niet in de gaten, dat daarachter een grote kuil was.
Dus wat gebeurde: ook ik sprong er over heen en bleef in de kuil liggen. Ik kon niet meer lopen van de pijn. Wat bleek: mijn linker enkel was verstuikt en ik had een flinke bloeduitstorting opgelopen. Ik werd geholpen en zo snel mogelijk naar de dokter gebracht. Onder heel veel pijn moest ik mijn kisten uitdoen en inderdaad bleek, dat mijn enkel al enorm was opgezwollen. Voorlopig was het dus afgelopen met al die oefeningen en ik kreeg lichte dienst opgedragen en mijn kisten mocht ik voorlopig niet meer aan.
Ik mocht wel met groot verlof (kerstverlof) naar huis. In de kazerne moest ik op gymschoenen lopen, voorlopig. Nu zo licht was die dienst nu ook niet. Ik moest meehelpen in de vreetschuur en eten uitdelen en afwassen. Dat betekende al 's morgens om 04.00 uur opstaan!!! en dat viel toen ook al niet mee. Ook moest ik mee eten uitdelen tijdens de veldoefeningen.

Ik wilde hier toch wel van af en probeerde weer of ik mijn kisten weer aan kon, want ik moest toch met kerstverlof. De dienstplichtige officier had dit wel door en had nog een lichte dienst voor mij: wacht lopen kon ik best. Nou, dat heb ik ook geweten. Het was die avond, nacht en dag enorm koud en het sneeuwde verschrikkelijk. Normaal moest je twee uur op wacht staan en dan vier uur weer af. Maar dit was onmenselijk en de wachtcommandant besloot om ons maar een half uur te laten staan en dan maar kortere pauzes binnen. Nou wij zagen er allemaal uit als verschrikkelijk sneeuwmannen met dubbele kleding en daartussen kranten. Vooral 's nachts was het zeer koud en op een gegeven moment was de temperatuur 20 graden onder nul!!! Toen werd het wacht lopen beperkt tot slechts een kwartier. Maar overdag ging het steeds beter: zo'n graad of 7 - 8 onder nul, nou daar viel mee te leven.

Een wachtdienst duurde 24 uur, dus de andere avond om 19.00 uur viel ik als een blok in bed en mocht uitslapen tot de andere morgen 06.00 uur!!! En dan maar weer aan mijn volgende lichte dienst.

In die periode speelde de kou ons op vele manieren in de kaart. Op een gegeven moment was het ook zo koud, dat de treinen heel moeilijk reden. Derhalve werd besloten het verlof te vervroegen, wat betekende vrijdagmorgen vroeg op om 02.00 uur en dan met bussen naar 's-Hertogenbosch. Deze tocht duurde drie uur over al die glibberige wegen. En dan maar wachten op een trein.

Al met al was ik 's avonds om ongeveer 19.00 uur in Rotterdam. Een echte wereldreis van bijna 17 uur onder zeer barre omstandigheden.

We ontvingen de volgende reakties :

---

Ook ik ben toen in Grave opgekomen in de Generaal de Bons kazerne, alleen in augustus (lichting 62-4). Door een verkeerde selectie bij defensie ben ik indertijd eerst naar Utrecht "Hojel kazerne" overgeplaatst voor een opleiding radioschakelmonteur. Ben toen na twee maanden overgeplaatst naar Ede.

Ik zat dus in dezelfde tijd in Ede als jij. Alleen in de Elias Beekman kazerne. Opleiding telefoonmonteur wat ik overigens in het burgerleven al was. Het was indertijd wel een barre winter, zijn toen ook nog op bivak geweest. Sinds die tijd hoef ik niet meer op wintersport daar heb ik toen teveel van gehad zeker met de slechte kleding e.d. die we hadden. Wat betreft het uitgaan in Ede ben je zeker ook veel bij Onder de Toren geweest. En vlak bij de kazerne het pannekoekhuis omdat het eten niet zo lekker was. Ben er twee jaar geleden nog geweest (moest voor m'n bedrijf even naar Wageningen en Ede en moest even kijken of het nog bestond. Zullen wel rijk geworden zijn van de militairen) en heb er uiteraard nog een pannekoek gegeten. Ben na m'n opleiding echter dichter bij huis gekomen dan jij. Ik ben toen overgeplaatst naar 524e VBDD in Delft. Maar slapen en eten deden we in de Lier bij de luchtmacht, kon makkelijk met zo'n 40 man.

Wat betreft je soldij vergis jij je een beetje. Je kreeg toen volgens mij f 1,00 (f 1,10) per dag, waarvan je een dubbeltje spaarde, kon je zogenaamd een pak kopen als je uit dienst kwam. Alleen werd het pas 6 maanden later uitbetaald dus niks pak kopen. Een soldaat eerste klas kreeg f 1,10 (f 1,20) een dubbeltje meer en een korporaal kreeg f 1,25 (f 1,35) per dag. Het soldij was toen ik in Utrecht zat oktober-november 1962 verhoogd i.v.m. de gestegen kosten zoals de koffie in de kantine en shag. Voor mij maakte dat soldij toen voor het tweede jaar toch niets uit, omdat ik toen bij het rijk werkte kreeg je gewoon je je salaris betaald en dat was dus wel iets meer.

Een beetje lang verhaal geworden maar toen ik dit las moest ik toch even reageren naar een leeftijdgenoot toe.

Rob Achtien

---

Het meest in het oogspringende verhaal is natuurlijk de enorme kou die we geleden hebben in de zeer strenge winter 1962/63. Als je op de appèlplaats stond aangetreden gierde de wind door je eerste grijs. Ik had mij vroeger voorgenomen nooit een onderbroek met lange pijpen te nemen (daar had ik mijn vader wel eens in zien lopen) of een overhemd met lange mouwen. Toen dus wel want dan kon je het nog een beetje harden. Daarbij komt, dat jij dezelfde handicap heb als ik, dat de prikkende Engelse stof van een eerste grijs (rare naam want de kleur is groen) onze benen vooral dermate tergden dat zelfs in de zomer een lange onderbroek nog tot de standaard uitrusting behoorde. En dan was het weer erg heet, maar nog altijd beter dan prikken.

Toen wij het eerste grote kerstverlof terugkwamen konden we meteen aan het werk. Dorpen rondom Grave waren volledig van de buitenwereld afgesloten door de meters hoge sneeuwbergen dat wij gewapend met de pioniersschop de sneeuw moesten gaan ruimen. Later kregen we nog wat grotere schoppen maar zo hebben we de mensen in de omgeving gered.

Tijdens het moeizame exerceren op gladde straten werd opeens een verkeerd bevel gegeven. In plaats van links uit de flank gilde de sergeant rechts uit de flank. Aangezien ik altijd voorop liep wegens mijn 1.96 meter stond ik bovenop een grote berg sneeuw. Ik zal de lezer de krachttermen besparen die de dpl.sgt. toen bezigde.

Als straf exercitie werd door de dpl.luitenant Lousbergen bevolen dat wij om 19.00 uur in volledige alarmbepakking moesten aantreden. Het was pikkedonker en op zeker moment moesten de gasmaskers opgezet worden. Die glazen waren aan de binnenkant besmeurd met een soort zalf waardoor de glazen niet konden beslaan, maar daardoor zag je ook door de vette troep bijna niets. Op zeker moment hoorde ik geen bevelen meer en wat bleek, ik had een bevel gemist en stond opeens alleen in de duisternis. Ik ben toen op eigen gelegenheid maar naar de kamer terug gegaan en niemand die mij gemist heeft. Typisch militaire dienst.

In de voortgezette opleiding in Ede werd ik als kameroudste aangewezen het peloton af te marcheren. Aangezien de hele dienst voor mij één lachertje was kon het mij allemaal niks schelen en had ik maling aan veel. Ik zei i.p.v. voorwaarts mars, voorwaarts nuts. Iedereen in een deuk en het peloton viel als een stelletje dominostenen voorover. Wat ik niet wist was, dat een k.v.v. luitenant op de achtergrond toekeek en mij het beval gaf het peloton te laten halt houden. Ik dacht nu krijg ik op m''n donder maar nee hoor hij had mijn bevel gemist en alleen maar het peloton er een zooitje van zien maken. Die kregen het uitgemeten dat ze een dienstmakker zo te kak zetten en dat zoiets geen manier van werken was. Ik lag haast in een stuip en kon maar nauwelijks mijn lachen inhouden. Heb ik later wel geweten met een wasbak speciaal!

Hans Cammenga

---

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....