Naar beneden

Een biografie geschreven in 1951 :

Poepiebroek

Prachtige OCR verhalen uit een van onze boeken, Aad vindt het heerlijk om ze te lezen, hopelijk jullie ook ....enne let niet op kleine OCR foutjes

Uitsluitend vertellen over de straattypen, die vroeger door de verdwenen binnenstad doolden. Dat was mijn opdracht. Nu, er zijn er heel wat geweest. Meer dan ik voor uw verbeelding kan doen herleven. In twee catagorieën behoren zij echter gescheiden te blijven. Zij, die tot de werkelijk aanstoot en spot opwekkende gedegenereerde leden van het vagebondengilde behoorden, en zij, die gerekend moeten worden tot de kleine nijvere negotianten, de rustige fatsoenlijke mensen, die er iedere dag opnieuw op uit trokken om hun schamele boterham op te scharrelen, doch die door hun eigenaardigheden de publieke aandacht trokken. Beide groepen mogen dus niet vereenzelvigd worden.



"Mooie citroenen 'n cent! 'n Cent 'n citroen!"

De koopman met het typisch Joodse uiterlijk, die zijn wagen met citroenen door de nauwe straten der binnenstad voortduwde, keek, na iedere schorre roep, om zich heen.

Plotseling klonk dan gillend: "Poeoeoeoeoepiebroek! Hai poeoeoeoeopie-broek!"

Dan keek de koopman om en ontwaarde zijn treiteraars op veiligen afstand. De lachende tronies der straatjongens maakten hem giftig, zijn ogen knepen dicht en zijn lippen mompelden een verwensing, doorgaans een ongeneeslijke of besmettelijke ziekte inhoudend. Verachtelijk draaide hij zich dan weer om en duwde zijn kar verder.

"'n Cent 'n citroen! 'n Centje...." "Poepiebroek!"

Pats! Een koolstronk pletste tegen zijn gebogen rug. Hij draaide zich opnieuw om, de kop vuurrood van haat en opwinding. Zijn rauwe stem gaf de première van eigen gecreëerde verwensingen, die in hoofdzaak de vingerwijzing inhielden rotte bloemkoolstronken over de muur van de gevangenis op de Noordsingel te smijten, dan hadden zij de verzekerheid, dat ze hun "ouë vaar en moer" raakten, die daar voor twintig jaar opgesloten waren wegens moord en brandstichting.... Zie zoo, dat was er dan uit. "Poepiebroek!"

Opnieuw zette de koopman getergd zijn kar neer. Hij stond in tweestrijd er op in te vliegen.
Dan ineens greep hij impulsief een citroen van zijn voorraad en wierp haar onder een ijselijke vloek naar de boefjes, die het projectiel onder daverend gelach opvingen.

"Poepiebroek! Hai poeoeoeoepiebroek!"

Blijkbaar was er in die dagen geen paedagoog, die zijn leerlingen wees op het minderwaardige een arme straatventer in zijn broodwinning tegen te werken.



Van al deze straattypen neem ik in gedachten afscheid, 'k Laat hun gestalten weer verdwijnen achter de coulissen van het verleden. De revue is geëindigd! Het scherm zakt.

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....