Naar beneden

Een biografie geschreven in 1951 :

De twee Italiaanse orgeldraaiers

Prachtige OCR verhalen uit een van onze boeken, Aad vindt het heerlijk om ze te lezen, hopelijk jullie ook ....enne let niet op kleine OCR foutjes

Uitsluitend vertellen over de straattypen, die vroeger door de verdwenen binnenstad doolden. Dat was mijn opdracht. Nu, er zijn er heel wat geweest. Meer dan ik voor uw verbeelding kan doen herleven. In twee catagorieën behoren zij echter gescheiden te blijven. Zij, die tot de werkelijk aanstoot en spot opwekkende gedegenereerde leden van het vagebondengilde behoorden, en zij, die gerekend moeten worden tot de kleine nijvere negotianten, de rustige fatsoenlijke mensen, die er iedere dag opnieuw op uit trokken om hun schamele boterham op te scharrelen, doch die door hun eigenaardigheden de publieke aandacht trokken. Beide groepen mogen dus niet vereenzelvigd worden.



Een goede vijf en veertig jaar terug - toen het kostbare orchestrion in onze goede stad nog onbekend was - waren in het hartje der binnenstad twee Italianen woonachtig, die met piano-orgelmuziek de publieke belangstelling voor zich opeisten. Het moet erkend, dat bij de stotende schettermuziek der toen op straat spelende orgels, hun muziek werkelijk iets aparts had.

De puntig gesnorde kleine Italiaan, die de slinger van zijn muziekkast wonderlijk vlug draaide, waardoor tegelijk achter een ruitje een band met Italiaanse landschappen voorbij trok, was alleen reeds het observeren waard. Voorts zijn mottige vrouw met de grote gouden cirkelvormige oorbellen en de kleurige doek op haar blonde hoofd gespeld, ter completering van haar landelijk Italiaans costuum.
Zij had een rinkelende tamboerijn in de hand waarop zij de publieke gaven ontving. De bijzondere belangstelling genoot ook een wieg zonder gordijn, waaraan tussen de duwers van het wagenstel een plaats gegeven was. Er lag een baby in, die de moeder onder het "geplanplanplam" der toetsen in het orgellijf, soms de fles toediende.

Zijn collega-landgenoot, die eveneens een piano-orgel bezat, had een bijzonder knappe dochter.
De man had een Apostelkop, die hij hoog opgericht hield, als hij zijn repertoir afdraaide. Op zijn grijzig hoofd, droeg hij een heel kleine grijze gleufhoed. 's Mans gelaat bleef onder het draaien ernstig, evenals dat van zijn als Italiaans landmeisje gecostumeerde dochter.

Op haar mooi gezichtje, met een paar donkere ogen vol beloften, kwam niet het flauwste glimlachje als men haar een zilverstukje in de schelp wierp, die haar welgevormd handje u voorhield. Het enige dankwoord wat dan over haar kersrode lippen kwam, was: "Grazie-tante."

Deze oude orgeldraaier speelde het liefst zijn repertoire voor de handelskantoren op havens en pleinen. Zijn mooie dochter beklom daar met haar schelp de trappen, of betrad de vestibules der banken. Daar mocht zij vrij binnen treden om het personeel aan de lessenaars haar schelp aan te bieden. Er waren zelfs patroons, die haar tot hun privékantoor lieten doordringen.

Op zekeren dag zag men de oude heer zijn orgel draaien zonder zijn flink gebouwde mooie dochter. De schelp werd toen gehanteerd door zijn vrouw, een dikke matrone, zonder het nationale Italiaanse costuum.

En kort daarna wist "men" te vertellen, dat zich in ons nuchter-zakelijk Rotterdam een brok fel-gekleurde romantiek had afgespeeld, doordat de beeldschone Italiaanse orgeldraaiersdochter zich met volle toestemming had laten schaken door een schatrijke magistraatszoon.... En dat het paartje reeds in Amerika zat.



Van al deze straattypen neem ik in gedachten afscheid, 'k Laat hun gestalten weer verdwijnen achter de coulissen van het verleden. De revue is geëindigd! Het scherm zakt.

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....