Naar beneden

Een biografie geschreven in 1951 :

Het oliebollenvrouwtje

Prachtige OCR verhalen uit een van onze boeken, Aad vindt het heerlijk om ze te lezen, hopelijk jullie ook ....enne let niet op kleine OCR foutjes

Uitsluitend vertellen over de straattypen, die vroeger door de verdwenen binnenstad doolden. Dat was mijn opdracht. Nu, er zijn er heel wat geweest. Meer dan ik voor uw verbeelding kan doen herleven. In twee catagorieën behoren zij echter gescheiden te blijven. Zij, die tot de werkelijk aanstoot en spot opwekkende gedegenereerde leden van het vagebondengilde behoorden, en zij, die gerekend moeten worden tot de kleine nijvere negotianten, de rustige fatsoenlijke mensen, die er iedere dag opnieuw op uit trokken om hun schamele boterham op te scharrelen, doch die door hun eigenaardigheden de publieke aandacht trokken. Beide groepen mogen dus niet vereenzelvigd worden.



Ook zij heeft een goede vijftig jaar geleden geleefd. Haar domein was de binnenstad.

Zij was een lief-goedig, zindelijk oud wijfje, met een rossig fijn gerimmeld moedergezicht, dat omlijst werd door een kraakheldere wit gestreken neepjesmuts.

Om haar smalle schouders droeg zij een omslagdoek met balletjesfranje. Aan haar arm hing een grote tenen mand, waarin zij de door haar gebakken oliebollen droeg, bedekt met een hagelwit servet. Zij ventte haar gebak het hele jaar door. Nooit heb ik haar haastig zien lopen. Men kon haar hoofdzakelijk tegen komen om de Grote Kerk, in de Oppert, onder de Ged. Binnenrotte, de Lange Torenstraat.

Verkopen zag ik haar zelden. Zij zal haar vaste klanten gehad hebben. Met een vriendelijk fijn stemmetje riep zij: "Oliebollen met suiker. Ze kosten maar één cent!" Op dat "één cent" legde zij steeds nadruk. Want zoo goedkoop was het.

Een heilige, omgloord door een aureool te midden van duister pauperdom en felle broodstrijd.



Van al deze straattypen neem ik in gedachten afscheid, 'k Laat hun gestalten weer verdwijnen achter de coulissen van het verleden. De revue is geëindigd! Het scherm zakt.

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....