Naar beneden

Een biografie geschreven in 1951 :

De ongelukkige metselaar

Prachtige OCR verhalen uit een van onze boeken, Aad vindt het heerlijk om ze te lezen, hopelijk jullie ook ....enne let niet op kleine OCR foutjes

Uitsluitend vertellen over de straattypen, die vroeger door de verdwenen binnenstad doolden. Dat was mijn opdracht. Nu, er zijn er heel wat geweest. Meer dan ik voor uw verbeelding kan doen herleven. In twee catagorieën behoren zij echter gescheiden te blijven. Zij, die tot de werkelijk aanstoot en spot opwekkende gedegenereerde leden van het vagebondengilde behoorden, en zij, die gerekend moeten worden tot de kleine nijvere negotianten, de rustige fatsoenlijke mensen, die er iedere dag opnieuw op uit trokken om hun schamele boterham op te scharrelen, doch die door hun eigenaardigheden de publieke aandacht trokken. Beide groepen mogen dus niet vereenzelvigd worden.



"'k Ben de ongelukkige mètselaaaa
Die z'n ruggegraat broken heef....
En van God en goeie mensen lééééf.
Altijd gewèrk
Van z'n vijftiende
Tot z'n dertigste jaaaaa...."

In een klein laag karretje, zat deze bedelaar in een lederen corset geregen en verplaatste zich door met zijn handen de wielen voort te duwen. Over zijn benen was een zeildoek getrokken, waarop een houte doosje stond, waarin liefdadige mensen hun aalmoes konden offeren. Een vrouw in zijn nabijheid hield een oogje op de goede gang van zaken.

Deze "metselaar" haalde heel wat op en ontelbaar moet het aantal keren per dag zijn geweest, waarop hij zijn liedjes opdreunde. Zijn arbeidsveld strekte hij ook buiten de gemeentegrenzen uit.
Met zijn "gebroken ruggegraat" was hij ook in naburige gemeenten vertegenwoordigd, bij Koninginne- en studentenfeesten, kermissen, markten etc.



Van al deze straattypen neem ik in gedachten afscheid, 'k Laat hun gestalten weer verdwijnen achter de coulissen van het verleden. De revue is geëindigd! Het scherm zakt.

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....