Zo tegen 13.00 uur arriveerden de trouwauto's in de Eskampstraat en geheel volgens protocol stapten allen in de auto's richting Schiedam. Wij moesten op tijd op het stadhuis zijn ( 14.00 uur), dus bij Lenie thuis snel alle corsages opgespeld en weer volgens protocol in de auto's op weg naar het mooie oude stadhuis in Schiedam.
En jawel hoor, stipt om 14.00 uur stapte de ambtenaar van de burgelijke stand de trouwzaal binnen en zo kon de huwelijksvoltrekking beginnen.
Later bleek, dat die ambtenaar altijd hetzelfde grapje toepaste bij de bruidjes. Nadat alles was voorgelezen stopte hij eerst bij het noemen van de naam van Lenie. En Lenie dacht, dat zij al ja moest zeggen en dat was nou de grap, want hierna noemde de ambtenaar haar naam weer en toen zij Lenie alsnog ja. Later hebben wij dezelfde grap met dezelfde ambtenaar in hetzelfde stadhuis in Schiedam nog een keer meegemaakt.
In die tijd was het de gewoonte, dat je nog toestemming van beide ouders moest hebben, omdat wij nog geen 30 jaar oud waren!!!
Alle ouders moesten dus ook tekenen net als de getuigen. Voor mij was getuige: Oom Maarten en broer Dick en voor Lenie : tante Jo van Mullem en haar zus Ina.
Na deze ceremonie kregen wij natuurlijk het bekende trouwboekje, dat ik zelf had betaald!!!!, dus daar heb je dan enigszins recht op.
Natuurlijk kregen wij ook volgens goed gebruik een trouwbijbel aangeboden.
Daarna was er voor familie gelegenheid om in de zaal van dat kerkgebouw te feliciteren. Maar daarna moesten wij weer verder en weer volgens protocol stapte iedereen weer in de trouwauto's, nu op weg naar het Gereformeerde Jeugdhuis aan de Lange Haven in Schiedam voor receptie en feestavond. Maar wij gingen eerst nog even foto's maken in één van de parken in Schiedam.
Nu zullen jullie allemaal wat denken, waar blijven die trouwfoto's nu?? Welnu, het album ligt op een veilige plaats in ons huis en het zou echter te veel zijn om ook dit alles bij dit verhaal te voegen. Dus, wilt u of jij het album nog eens inzien??
Nou, hieronder dan één foto bij het stadhuis in Schiedam.
Jawel, hieronder enkele foto's voordat wij in het jeugdhuis kwamen en later werden toegezongen door de families voor het eten.
Na het eten brak er weer een drukke tijd aan: de receptie. Het was inderdaad een drukte van belang met heel veel familie, bekenden en collega's.
rechts op deze foto ook Maarten Boogaard, de lievelingsbroer van Alie
de echtgenoot van Cor Engelfriet,
de oudste zus van vader Piet
Aad komt nu even met een kleine anekdote over Arno, de familiedrukker, Moeder krijgt nog steeds jaarlijks een kalender.
Arno gaf je wel eens een hand met een tientje erin, zal Aad nooit vergeten.
Arno en Cor hadden een huisje in Zwitserland, toen Aad allang in Brabant woonde, belde Cor wel eens op dat ze op de terugweg echt een keer langs zouden komen, want ze wilde graag over het huidige onderwijs praten, daarover had Cor heel eigen ideeen.
Maar het is er nooit van gekomen, want, zei Cor altijd later, schaterend van de lach, die Arno heeft, zodra hij de grens over is, altijd haast, met plankgas rijdt hij dan naar Rotterdam en voordat ik er erg in heb, zijn we al voorbij Breda...., dit hebben we jaren zoo meegemaakt, het was altijd Breda...
Na de receptie volgde nog de feestavond verzorgd door beide families met veel spelletjes zoals het benenspel.
Als moeder Alie dit verhaal netjes uitgeprint krijgt, dan wordt meteen de schaar gehanteerd, want die foto's moeten natuurlijk in een lijssie, gelukkig heeft ze nog een voorraadje lege lijssies, alleen passen ze allemaal nog wel op de tafel ?????
