De zomers van toen.
Rondkijkend op het net en
zoekend naar foto's van Oud-Rotterdam, zag ik ineens een foto met deze ijswagen
erop.
Nou zo'n ijskar zag ik wekelijks bij ons in de buurt, want deze wagens
brachten broden ijs bij die zaken, die dat ijs hard nodig hadden en daaronder
waren vooral de cafés
Wanneer het zomer was en behoorlijk warm, dan wisten we zo ongeveer wanneer de ijskar langs kwam en we volgden de kar, die ook bij Piet Apon op de hoek van het Pijnackerplein en de Benthuizerstraat moest zijn. De bezorger moest de broden ijs, die wel een meter lang waren en zo'n 20 centimeter dik, op zijn schouder naar binnen brengen. Hij had daartoe nog extra een jutezak op zijn schouder liggen. Hij trok de broden ijs naar voren met een soort haak en tilde ze dan op zijn schouder.
Nou, zo'n klap met die ijshaak maakte heel wat stukken ijs los en als de man naar binnen was, gristen wij de stukken weg en wikkelden ze in onze zakdoeken. En dan maar lekker aan die brokken ijs likken. Dat was een heerlijke verfrissing voor ons. Vooral op snikhete dagen. Was het erg warm, dat wreven we ook met de brokken ijs over ons gezicht heen.
Zomers wisten we overal wel onze verfrissingen te halen. Bij grote warmte kwam de sproeiwagen van de gemeente door de straten. Nou, dat was heerlijk. We sprongen door de stralen water heen en het deerde ons niet, dat we nat werden, want dat was zo weer opgedroogd. Het leukste was als het water op was en de tank weer gevuld moest worden. Dan werden de waterputten opengemaakt en met een dikke slang werd het water dan opgepompt totdat de tank weer vol was.
Was het zover, dan moest je uitkijken, want de waterman had de gewoonte om de slang met een flinke zwaai uit de put te halen en dan kon het zijn. dat je een hele grote puts water ineens over je heen kreeg en dat was wel een beetje veel tegelijk.
Hadden we vakantie, dan gingen we gewoon voetballen op het land. We namen flessen water mee en groeven die dan in het zand in. Maar ja, als je een hele dag op dat land vertoefde raakten de flessen al gauw leeg.Daar hadden we ook weer wat op gevonden. Twee van ons gingen dan met de lege flessen naar de Delfgauwstraat en belden daar aan bij een aardige oude dame, die dan de flessen weer vulde. Was die dame er niet, dan werd het moeilijker, want dan moest je op de bonnefooi ergens anders aanbellen en vragen om water.
Soms kregen we dat wel, maar er waren adressen, waar we gauw maakten, dat we wegkwamen. We snapten niet wat we misdeden, maar de dreigementen met o.a. de politie erbij halen waren afdoende.
Degenen, die een beetje zwemmen konden gingen dan naar het stukje strand aan het, nog te graven kanaal tussen de Rotte en de Bergwegbrug en daar was weer andere verkoeling te vinden.
Je moest wel een handdoek bij je hebben. Niet alleen om je af te drogen, maar ook om je zwempak aan en uit te doen. Ja, in die tijden moest je erg opletten met je verkleden. Stel je voor zeg! Al die meisjes en moeders.
Ook de meisjes hadden geen andere keus om zich te verkleden, maar we waren heer genoeg om ze niet te gaan bespieden. Of?? Ja, ik heb zo mijn eigen spreekwoord en dat luidt: Onder iedere hoed zit niet altijd een heer!
