Mijn vader en wielrennen
Als echte Brabander was mijn vader in zijn jonge jaren ook een tijdje wielrenner geweest. Dat was nog in de tijd, dat wielrennen op de openbare weg verboden was. Er waren zelfs veldwachters, die hun sabel tussen de spaken van de renfietsen staken en een flinke valpartij veroorzaakten. Beklag indienen kon niet, want de renners deden iets, dat volgens de wet verboden was.
Of mijn vader bij zo'n valpartij betrokken is geweest weet ik niet, maar het feit was, dat hij na een flinke valpartij, nooit meer op een racefiets gestapt is. Ik kan me ook niet herinneren hem ooit op een gewone fiets gezien te hebben. Zijn liefde voor het wielrennen was echter niet over en ik kan me nog net voor de ogen halen, dat ik met hem meemocht naar de wielerbaan in Kralingen.
Een mooie houten baan, waar de bekendste wielrenners uit die dagen hun wedstrijden kwamen rijden Dan heb ik het over Piet Moeskops, vele malen wereldkampioen sprint, Jan Pijnenburg en Piet van Kempen, een heel beroemd zesdaagsenkoppel, Jan van Kempen, Cor Wals en nog meer groten uit de tijd, dat Nederland met zijn baanrenners tot de beste van de wereld behoorden. Over Pijnenburg is zelfs een boek geschreven.
Waar de baan precies lag weet ik niet meer, omdat ik zo klein, dat ik veilig aan de hand van mijn vader meeliep en alleen maar kon genieten van de wandeling en het bezoek aan de wielerbaan.
Later gingen we samen naar de Kortekade in Kralingen, daar werd eens per jaar een wielerronde gereden. We stonden, dan op de Kortekade en eens in de zoveel tijd kwamen de renners langs. In mijn ogen zag ik allemaal grote renners voorbij fietsen. Mijn vader liet dat maar zo, maar later bleek, dat het een gewone amateurronde was. Ik weet wel, dat ik tijdens zo'n ronde de eerste pindachinees zag, die ons zijn pindaplakken aanprees. Het was een heel nieuw gezicht in de stad. Al die chinezen met hun trommeltjes voor de buik. Ik heb al eens verteld, dat Willy Derby er een liedje over zong. Nou het refrein was zo.
"Pinda,
pinda, lekka, lekka, als je maar vijf centjes biedt,"
"Pinda, pinda, lekka, lekka, of je kauwen kan of niet,"
"Ik sta in dommel bij mijn trommel,"
"tot ik uit mijn jasje waai."
"Van je wiet, wiet, wiet,"
"Van je waai, waai, waai,"
"Wiedewiedewiet Sjanghai."
Terug naar de wielersport. We zijn ook nog vele malen naar de Alexanderbaan geweest. Dat was een klein baantje aan het eind van de Terbregseweg en daar reden de renners op koolas. Om er te komen staken we bij het Soetendaalseplein, met het pontje, de Rotte over en we kwamen dan gelijk aan de Terbregseweg. Wandelend, natuurlijk, moesten we die helemaal aflopen om de baan te bereiken. Het was wel een gezellig baantje en ik weet nog wel enige namen van renners, die ik toen heb zien rijden. Maagdenburg, Jan van Vliet uit Gouda, Sally Katan en ook de kampioen van China en ik denk nu, dat hij Chang heette, of zoiets Deze Chinese kampioen reed ook op wereldkampioenschappen en Olympische Spelen mee. Hij was de enigste Chinese wielrenner, geloof ik.
Eén van de laatste keren, dat ik er was, zag ik een renner uit de bocht vliegen, over de balustrade heen, en terechtkomen in een lager gelegen volkstuintje. Gelukkig mankeerde hij niet veel. Misschien had hij nog geluk gehad, want als je een smakker op het koolas maakte dan zag je er wel uit. Ik heb Chang eens wijdbeens en heel langzaam uit de bocht naar beneden zien schuiven. Geloof me, dat was geen pretje.
Van de vooroorlogse Tour de Frances had ik schriften vol met foto's van wielrenners en andere foto's. Allemaal geduldig uitgeknipt uit het Rotterdams Nieuwsblad. Ze zijn jammer genoeg verloren gegaan. Wanneer? In de oorlog natuurlijk.Misschien zijn ze nog wel in iemands bezit, maar dat zou te mooi zijn. Deze foto van Gerrit Schulte had erin kunnen staan.
Het is jammer, dat er niets te vinden is over die ouwe baan in Kralingen, zo rond 1928
Maar wie weet......
