Werk na de oorlog
Hoe ik terugkwam in Nederland is al uitgebreid beschreven, maar toen ik uitgefeest was, moest ik weer geld gaan verdienen en...ik was eigenlijk nog gewoon in dienst van Stadler en Sauerbier. Ik meldde mij op kantoor en meneer Karel vroeg me zowaar of ik weer terug wilde komen. Ik zou twintig gulden in de week gaan verdienen. Ik zei onmiddellijk ja, met die voorwaarde, dat ik toch ging solliciteren, omdat ik met mijn Ulodiploma niet mijn verdere leven als hulp aan de drukpers wilde slijten. Martens zei hij, er is hier ook nog een toekomst voor je. En gek genoeg, ik vertrouwde deze strenge, maar eerlijke man.
Voorlopig werd ik weer inlegger aan de steendrukpers, bij De Nijs, die ondertussen ook uit Duitsland was teruggekomen. De drukkerij zat even om goede krachten verlegen, want er moest gedrukt worden. De oplages gingen binnenkomen. Ervaren mensen waren dus in de eerste plaats nodig. Er moest hard gewerkt worden en er moesten ook wel eens langere dagen gemaakt worden. De wederopbouw was begonnen.
Zo kon het dus gebeuren, dat ik bijna dagelijks deze weg insloeg naar de Pootweg de latere Wilgenplaslaan. Even voorbij de huizen rechtsaf.
Ik heb het al eens vermeld, deze weg werd zo genoemd naar boer Poot, omdat het oorspronkelijk een eigen weg was. De weg eindigde waar later de Molenvijver gegraven werd.
Deze mooie foto laat de boerderij van Poot zien.
Een prachtige boerderij, die de Honderd en Tien Morgen heette. Denk een bergtop erachter en je waant je in Oostenrijk.
Eén van de eerste grote opdrachten was, het drukken van het Basisplan van Rotterdam. Deze werd gedrukt op de grote 1-kleuren steendrukpers en had zestien kleuren. Vanaf het stadhuis kwamen iedere dag verschillende ambtenaren, die de lithografen hielpen en controleerden om elk kleurtje in de juiste vakjes te krijgen. Ieder kleurtje was een onderwerp apart. Blauw was natuurlijk water, maar er waren zoveel tinten gebruikt, dat ik het vel zestien keer moest inleggen. Eerst werd de achterkant in een grijze kleur bedrukt, daar werd de index op aangegeven. Dan, aan de voorzijde, werden alle contouren en vakjes in hetzelfde grijs gedrukt en daarin moesten de juiste kleuren. op de juiste plaats. komen.
Voordat we goedkeuring kregen om te gaan drukken, keken eerst weer twee ambtenaren na, of alles klopte. En dat duurde soms wel even. O, wee, als er een fout inzat, dan kon de drukplaat de machine weer uit. In het gunstigste geval werd de plaat bijgewerkt. Anders moest de hele plaat opnieuw gemaakt worden. Een geluk, dat we toen al drukten op zinkplaten, die we op een moedersteen lagen en instelden. Er mochten maar weinig vel verloren gaan en daarom werd er op de inlegger gerekend. Hij moest liefst foutloos inleggen. Het waren behoorlijk grote vellen en het was dus geen sinecure.
Zo ging het werk een lange tijd door. Ik kreeg de kans om mijn drukker vaak, en meestal op Maandagmorgen bij te staan. Daardoor werd ik al heel bedreven in het afstellen van de steen in de machine en vaak had ik al een pasklaarliggende druk, als Nijs van de W.C. terugkwam. Intussen was de firma ook begonnen met de eigenbouw van een offsetpers, die SenS genoemd werd. Wat de drukkers aan die eerste persen hebben moeten doormaken, zal ik hier maar niet beschrijven.
Ja, toch één anekdote. SenS 1 was afgebouwd en moest door een drukker drukklaar gemaakt worden. Dat was een heel karwei, omdat er geen gebruiksaanwijzing bij was. Grapje. De pers was zover, dat er een druk op één of andere manier uit moest komen, toen meneer Karel kwam.
Ik wil een druk zien, zei hij.
Ja maar zei de drukker.
Ik wil een druk zien!
Maar meneer Sauerbier...
Ik wil een druk zien!!
Maar er ligt nog niks goed men...
Ik wil een druk zien!!!
Zo ging het door. De drukker uitleggend, dat er nog niets van deugde, en de baas steeds maar,
ik wil een druk zien!!!!
Toen voerde de drukker woest een vel in, trapte op de pedaal voor de drukspanning en er kwam een druk uit de pers rollen.
Dat is nou wat ik je probeerde duidelijk te maken, zei heer Karel. Ik wil alleen maar een druk zien.
Het was de eerste afdruk ooit door een SenS gemaakt. De kreet: Ik wil een druk zien kon je nog jarenlang aan de persen horen. En tot groot plezier van de baas. werd die kreet ook nog gebruikt in de revue We Draaien Weer!
Jaren later kreeg ik ook met die Sens persen te maken, maar dat moet allemaal nog verteld worden.
