De Waterstoker.
Als ik het buiten Rotterdam over een waterstoker heb, kijken sommige mensen me aan of ze water zien branden. Daar hebben ze nog nooit van gehoord. Ik geloof wel in Amsterdam, maar daar noemen ze hem de water-en vuurbaas, dacht ik.
De waterstoker zorgde, zijn naam zegt het al, voor heet water, omdat er maar weinig mensen waren, die dat zelf konden verzorgen. 's Maandags, als het wasdag was moesten we naar de waterstoker om emmers heet water te halen, die een cent per emmer kostten. We moesten dan naar de hoek van de Vinkenstraat en met de emmers vol ,weer terug, drie hoog de trap op naar de zolder en daar de emmers in de waskuip leeggieten. Onderweg mochten we zo min mogelijk morsen, en ook nog uitkijken, dat je geen heet water over je benen kreeg.
De waterstoker verkocht echter nog meer. Hij verkocht ook nog aanmaakhout, dat waren van die kleine bosjes gehakt hout, waar dan de kachel mee aangemaakt kon worden. Er waren in die dagen ook mensen, die met een handkar vol met bosjes en andere stukken hout langs de deuren kwamen.
Moest mijn moeder
een zakje blauw hebben, dan kwamen we terug met een zakje
Reckitt's. Dat was het
vaste merk in die tijd en zo waren er veel meer.
Maar het populairste wasmiddel was Klokzeep,
daar zaten heel mooie cadeautjes in en daar greep Gerard vaak naast, omdat er
meestal cadeautjes inzaten, die mijn oudere broers en zussen wel konden
gebruiken. Soms zat er zelfs een vulpen in
en dat was heel wat voor die dagen.
Verder was er nog een gedeelte van de toonbank
ingericht voor snoepgoed. Als we twee emmers water moesten halen en moeder had
geen losse centen, dan kregen we een 2½ centstuk mee en dan kon het wel eens
gebeuren, dat we voor het hallefie,dat over
was, snoep mochten kopen. Nou een paar droppies
hadden we altijd wel voor dat hallefie. Zo kon je bij de waterstoker voor van
alles terecht. Bezems en bezemstelen. Harde borstels voor de was te boenen.
Zachte borstels voor de schoenen en de laarzen. Er waren er zelfs bij, die
wringers verhuurden. Ja, want anders was het hard werken om met de hand het
wasgoed uit te wringen en...moest er natuurlijk geholpen worden. Maar tegen die
tijd zat Gerard meestal op school. De wringer was een uitkomst en gelukkig kreeg
mijn moeder er op een goede dag één. Ze moest namelijk ook gaan wassen voor
haar zus, mijn tante Sien, die een pan met heet water
over haar lichaam had
gehad en lelijk verbrand was. Geen waterstoker, dus zelf heet water koken. Dat
deden veel mensen, die een grote wasketel hadden. Maar op een dag kon dat fout
gaan. Dus wij waren blij met de waterstoker. Een waterstoker! Wie heeft er heden
ten dage ooit van gehoord.
Om het koper te poetsen gingen
we poetspommade halen en dat was toen Brasso
En als we met
Erdal thuis kwamen,
dan hadden we schoensmeer gekocht.
