Een e-mail sturen naar Aad? Zijn e-mail adres is aad@engelfriet.net
(klik op deze tekst om een voorgeadresseerde mail te openen)
Terug naar  het Gastenboek

Naar beneden 

Gerard Martens heeft weer een prachtig verhaal ....

Twee dokters in huis.


Ik heb al eens eerder vermeld, dat ik in de oorlog naar Duitsland moest en in December '42 was het zover.
Als 19- jarige en nog net niet de jongste van de groep, kwam ik als groentje in een mannenwereld terecht. Zo jong nog, dat mijn broer Aad, die op het Maasstation afscheid nam, aan een veel oudere, getrouwde kennis, vroeg, let een beetje op mijn broertje….

In Berlijn-Köpenick werd ik met alle anderen tewerkgesteld op een scheepswerf. Ik had me één ding voorgenomen, ik kon geen Duits, ondanks mijn 8 op mijn eindexamen.


Juist ja. In Februari 1943 liep ik door de hal waar ik aan een boormachine stond. Ik had de smoor in, omdat een kamergenoot van me weg mocht naar familie ergens in Duitsland.
Pas genezen van een middenoorontsteking, liep ik een beetje afwezig rond en kreeg opeens iets zwaars op mijn hoofd. Daar lag Gerard. Een mooi gaatje in mijn hoofd en er kwam wat bloed tevoorschijn. Gelukkig, er zat dus geen zaagsel in mijn hoofd. Wat was er gebeurd?

Twee broers uit Amsterdam, die blijkbaar net zo de smoor in hadden als ik en aan het platensnijblok stonden, hadden een gesprek, waarin de één de ander vertelde, dat hij niet met verlof mocht om te gaan trouwen. Kan me zijn bui nog voorstellen.
In die balorige bui trok hij kwaad de verlengde hendel omlaag, maar er lag geen plaat op het blok om te snijden, waardoor de hendel met een geweldige vaart op mijn hoofd terecht kwam.
Ik werd naar de dokter gebracht en er kwam een krammetje in mijn hoofd.

De volgende dag moest ik wel naar de werf komen, maar ik mocht een dagje in de kantine helpen. En daar kwam mijn kamergenoot Kees, me vertellen, dat ik op kantoor moest komen. O, jee, dacht ik, en vroeg Kees ook mee te gaan als tolk.
Hoewel ik heel goed verstond wat er gezegd werd, vertelde Kees, die maar heel gebrekkig Duits sprak, dat ik naar huis moest, omdat mijn moeder ziek was en de dokter het beter vond om mij naar huis te roepen.
Ik kreeg nog een Duitse jongen mee, die me op de trein zette en zo ging ik, verband om mijn hoofd en gepakt en gezakt in de trein naar Utrecht.

Ik kwam terecht in een coupé met enkele militairen en wat gebeurde!? Ik werd geholpen om mijn koffers in het net te leggen, en er werd een mooie plaats bij de deur voor me ingeruimd. Ik wist niet hoe ik het had, maar al gauw bleek, dat het verband om mijn hoofd veel indruk maakte. En ik kwam toch heus niet van het front.

Om het kort te maken, ik had een heel rustige reis en kreeg nog al eens wat aangeboden en…ik kon hun vragen ineens goed beantwoorden.
In Utrecht, had ik wat tegenslag. De laatste trein naar Rotterdam was al weg, dus moest ik in de wachtkamer de nacht doorbrengen. Ik kon nog wel naar mijn broer bellen, die gelukkig telefoon had en 's morgens stond hij aan het Maasstation om me af te halen.
We gingen eerst maar naar zijn huis in de Willebrordusstraat 123, haalden daar het verband van mijn hoofd om mijn moeder niet te laten schrikken en bij thuiskomst, bleek gelukkig, bij dat mijn moeder wel ziek was, maar het geheel nogal meeviel.

Hoe heeft dokter Dura het in hemelsnaam voor elkaar gekregen, dat ik naar huis mocht?


Dr Dura, snoof mijn vader, die wilde helemaal niks doen!!

Gelukkig kwam dokter Hermans een keer als plaatvervanger en op de vraag van mijn moeder of hij niet kon zorgen, dat ik thuiskwam, zei hij natuurlijk. En zo gebeurde het dan ook.
De volgende dag ging ik naar dokter Dura, want het krammetje moest even uit mijn hoofd gehaald worden. Dokter Dura had zijn praktijk op de Bergweg, niet ver van de Vinkenstraat, dus ik dacht dat is zo gepiept.
Niks was minder waar. De dokter vertelde me, dat hij me niet kon helpen. Ik moest eerst een briefje bij de Krankenkasse halen,dan kon hij me pas helpen. Ik slikte enige woorden in en liep naar buiten en dacht……Dokter Hermans, daar ga ik naar toe!

Dr. Hermans zat op de Noordsingel voorbij de Jacob Catsstraat, dus een heel eindje verder lopen.
Onderweg moest ik ineens aan mijn hond Vera denken. Vera, die we 14 jaar lang gehad hebben, was een heel lieve herder, die nooit geen mens kwaad deed, maar als Dr.Dura op visite kwam, kon deze niet naar boven komen, voordat iemand Vera weggehaald had. Die blafte en bleef maar grommen en de dokter zag geen kans om zonder hulp bij de zieke te komen.
De hond moest mee naar de zolder en werd daar rustig gehouden, totdat de dokter weg was en dan was Vera weer de lieve, rustige hond. Gek, dacht ik, zou een hond toch een mens naar zijn aard kunnen beoordelen?
Op deze foto zit ik met mijn hond in de Schiebroekselaan, op de hoek van de Bergweg en achter het hek woonde Dr. De Quay, die zijn praktijkingang in de laan had. Schuin tegenover deze plaats was de Vinkenstraat En Hans! Zo camoufleer je een drollenvanger

Met 
Vera bij het hek


Bij dokter Hermans deed ik mijn verhaal en terwijl ik, nogal boos, vertelde, was de kram al uit mijn hoofd. Het eerste wat ik toen aan de dokter vroeg was:

Dokter, wilt u mijn dokter worden?

Glimlachend zei hij,
maar natuurlijk!.

En vanaf die dag hadden we twee dokters in huis.
Met mijn nieuwe dokter heb ik de verloven, die ik kreeg, heel lang kunnen maken.

Kijk ook nog maar eens naar mijn 11 November verhaal


Klik hier als je terug wilt naar het Gastenboek


Familiewapenklein
wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....


Terug naar de top





Last update :

25 Juni 2001