Terug in Nederland.
Alvorens ik verder ga, wil ik eerst even dit document tonen.
Hier kunt u zien, dat er een stempel opstaat van 21-5-'45 en dat betekent, dat er nog twee weken tussenlagen, voordat ik eigenlijk kon zeggen., eindelijk ik ben weer terug. Dat is echter ook niet waar, want op die 21e was ik pas in Yerseke en hoe ik daar kwam wordt u duidelijk in het volgend stukje.
Zogezegd, het duurde toch nog veel te lang naar onze zin, voor we eindelijk op de trein gezet werden. Als ik zeg trein, dan waren dat allemaal goederenwagons, waar we, met net iets teveel mensen , moesten instappen. Ook dit hadden de meeste van ons nog niet meegemaakt. Zelfs onder de Duitsers niet, maar we namen maar als reden aan, dat er geen personentreinen meer over waren. Tenminste niet voor ons D.P.P.'s.
In de trein waren ook nog enkele vrouwen en sommige daarvan waren Russinnen, die getrouwd waren met een Hollander. Ook in onze wagon was er zo'n echtpaar. Omdat de trein niet al te hard reed, bleven de deuren van de wagon open en bij iedere stop konden we even onze benen strekken en er stond niemand klaar om ons te bewaken. We waren vrij, als we maar met de trein bleven meereizen en waarom zouden we ons weer in een avontuur storten en te voet verder gaan, naarmate we de Hollandse grens dichter naderden. Als we dat wilden konden we ieder op de beurt in de deuropening gaan zitten. Heerlijk met de benen buiten boord.
In een sukkelgangetje naderden we de Nederlandse grens, maar op een gegeven ogenblik stopte de trein en het duurde, geloof ik tot de volgende ochtend vroeg, dat we weer verder gingen. Het werd wel een algemene plas-en piespauze, en we brachten de nacht mopperend en met weinig slaap door. Intussen werden er wel meerdere wagons aangekoppeld. Eindelijk reden we verder en op een gegeven ogenblik reden we, juichend, Venlo voorbij.
Met een omweg bereikten we Eindhoven. Hoe we er kwamen weet ik niet meer, maar we werden ondergebracht in, naar we later hoorden, het Philipsgebouw. Voordat we echter onze kamers toegewezen kregen, moesten we eerst een lichte keuring ondergaan en die keuring was er enkel opgericht of we niets opgelopen hadden. Daarna kregen we een flinke spuit D.D.T. in onze hals en broek gespoten, waarna we geregistreerd werden met bovenstaand formulier.
Voordat ik mijn formulier liet invullen, had Nol me gevraagd of ik zin had om mee te gaan naar Yerseke, daar woonde familie van hem, waar we dan konden logeren en wachten tot we naar Rotterdam mochten. Want, werd ons duidelijk gemaakt, we konden nog niet naar Rotterdam, ook al vanwege de voedselsituatie en dergelijke. Dus werd er ingevuld, bestemming Yerseke.
Eindelijk konden we gaan rusten op een heerlijk schoon bed. Nol en ik hebben twee nachten in Eindhoven doorgebracht en daarna kregen we vervoer toegewezen, dat ons naar Bergen op Zoom zou brengen en daar moesten we ons alweer melden bij één of ander bureau, waarna we met een vrachtwagen naar Yerseke gebracht werden. Zo we waren in Nederland, maar nog steeds niet thuis.
Bij de oom en tante van Nol moesten we wel weer op zolder en op de grond slapen, maar wie maalde daarom en tevens maakten we kennis, ik tenminste met de W.C. buiten, zo ééntje als we heel vroeger in de Gerard Scholtenstraat hadden, maar nu in de buitenlucht en dat was weer heel wat anders. Je kent dat wel. Deurtje met een hartje erin.
Het waren heel aardige mensen en ik geloof, dat ze mijn kostgeld, dat door de gemeente betaald werd, best konden gebruiken. Daartoe hadden we ons eerst bij de politie in Yerseke moeten melden en u ziet het stempel op het Displaced Persons document. Goed, wanneer en hoe we thuiskwamen, dat is weer een verhaal apart.
