Een daagje opnames maken voor Teleac/NOT
In September j.l. werd er, via onze site, een oproep gedaan door Renate Ammerlaan, de redacteur van Vroeger & zo, een uitzending van de Teleac, voor getuigen van het bombardement van Rotterdam. Alie had zich opgegeven en ik vond het ook wel leuk om hetzelfde te doen. Later bleek, dat de opnames op locatie zouden geschieden en daardoor bleef ik over om aan dit programma mee te werken.
Na een gesprek bij mij thuis met de regisseur en producer, Patricia Overman, was het de 4e November zover. Ik moest naar Rotterdam om voor de camera mijn herinneringen te vertellen aan de 14e Mei 1940.
Patricia had het heel goed voorbereid. De aankomst van de trein was voor me uitgezocht. Ik zou aan de Blijdorpzijde van het CS. afgehaald worden en ze had me zelfs een soort draaiboek toegestuurd. Zo vertrok ik om 9u.59 uit Brouwhuis, waarna ik, met een lichte vertraging natuurlijk, op het C.S. arriveerde.
Buiten maakte ik kennis met de hele Teleacploeg en de actrice Terence Schreurs. De ploeg bestond uit de cameraman Raymond, de man voor het geluid Boy, natuurlijk Patricia en de productieleider Tamara. Jullie zien ze later in het verhaal op de foto's.
Ze hadden al enige opnames bij de Delftse Poort gemaakt en het was heerlijk zonnig weer, dachten ze. Ik bracht echter de vervelende tijding mee, dat ik onderweg veel mist had gezien en dat het bij de Maas weleens slecht zicht kon zijn. Het was bijna ongelooflijk, maar echt waar.
Omdat we volgens plan toch eerst gingen lunchen reden we naar het Noordereiland en het gebouw van de Holland-Amerikalijn. Daar werd de vrees bewaarheid. De overkant van de Maas was in de nevel gehuld.
Er werd besloten om hun en mijn ziel maar in lijdzaamheid te bezitten en eerst de inwendige mens te gaan verzorgen. Na de lunch gingen Raymond, Boy en Patricia enige shots buiten maken. Hier zijn ze aan de arbeid.
Daarna werd er besloten om eerst maar naar de Schiebroeksestraat te gaan, waar ik dan voor de deur van nummer 32 mijn verhaal zou moeten vertellen.
Over de Coolsingel wilden ze echter niet meer, dat had al veel oponthoud gegeven, dus werd mij gevraagd om als ras Rotterdammer maar even een kortere weg aan te wijzen. Nou dat kon. Ik wilde via Crooswijk, de Crooswijksestaat en de Zaagmolenstraat naar ons doel gaan.
Onderweg werd ik toch een beetje onzeker, maar in het busje achter ons werd de kaart tevoorschijn gehaald. In het busje zaten, behoudens de apparatuur, Raymond, Boy en Patricia terwijl Terence en ik gereden werden door een prima chauffeur Tamara.. Verder dus, met het busje maar weer voorop en het bleek toch dat ik in de goede richting gewezen had. Precies volgens de weg, die ik in gedachten had, kwamen we in de Schiebroeksestraat.
Daar was ik wel eens langs gekomen maar ik had sinds 1961 het huis, waar ik gewoond had niet meer gezien. De gevel en de pui waren nog precies het zelfde, zoals ik op een klein fotootje kon aantonen, maar de deur was geschilderd in een ontzettende lelijke blauwe kleur.
De volgende foto is gemaakt door Tamara op de hoek van de straat, waar ook de gevelsteen ter herinnering aan de familie Neleman op beeld gezet werd.
Hier moest ik vertellen over de foto, die ik een paar dagen later, vanuit het huis van mijn zus, gemaakt had. Terence toont de foto hier voor de camera en de dame, die hier zo bescheiden weg wil duiken is Tamara.
Toen, voor de deur van no. 32 moest ik mijn verhaal gaan vertellen van die vreselijke dag, 14 mei 1940. Het verhaal kwam goed uit mijn strot, zou de Rotterdammer zeggen, maar een beetje emotioneel werd ik wel. Je ziet iedereen in die gang weer staan. Allemaal angstig en je hoort weer het geluid van die Stuka's en het gillen van de twee bommen, die vlak bij ons neerkwamen. Het verhaal was echter, volgens de ploeg, prima verteld.
Ik maakte wel nog even een foto van Terence. Zien jullie die kleur van de deur?
Iedereen dacht dat de mist nu wel opgetrokken was en dus op weg naar de volgende locatie. Aan de Maas, waar vroeger zo ongeveer het Maasstation gestaan had. Dit was het gezicht over de Maas in de richting van de Maasbrug, met rechts daarvan, dat kleine witte gebouw, het Witte Huis. Eens het hoogste gebouw van Rotterdam. Ja,ja....
Terence en ik moesten een paar maal naar de steiger wandelen, even erop gaan, en dan weer terugwandelen in de richting van de camera. Nou ja, op deze manier kon ik nog wel een uurtje doorgaan.
De volgende en laatste halte was weer aan de andere zijde van de Maas, vlak bij het Poortgebouw. Dus weer een ritje langs de Maasboulevard en de Erasmusbrug over. Toen ik in de richting van het Luxortheater keek, dacht ik opeens, daar heeft vroeger de Koffiemolenbrug gelegen, dat was weer verleden tijd.
Er werden door Terence weer vragen aan mij gesteld en nadat ik op de goede manier geantwoord had, nam Raymond nog een laatste shot in de richting van de Maasbrug en het nieuwe Rotterdam.
Toen was de sessie over. Ik werd weer keurig naar de achterzijde van het Centraalstation gebracht en met de trein van 17u15 vertrok ik richting Brouwhuis. Ik moest tot Dordrecht staan, maar daarna ging het vlot en ik stapte tegen zeven uur mijn huis weer binnen. Erg tevreden, maar wel moe.
Het is echter een belevenis geweest om nooit te vergeten.
