Bij de Stenen Man
Voor de goede orde wil ik hier nog even memoreren, dat de Stenen Man een bijnaam is. Het beeld, dat het gezicht is van Kamp Amersfoort heet oorspronkelijk Gevangene voor het vuurpeloton. Dit beeld is geadopteerd door een school uit Leusden. Kamp Amersfoort ligt in Leusden.
Deze school, 't Ronde, heeft het op zich genomen voor het beeld te zorgen en dat wordt prima bijgehouden. Kijk maar eens naar het beeld op een rustige zondagmiddag, gefotografeerd.
Een rustige zondagmiddag, want jammer genoeg is het eigenlijke kamp op Zaterdag en Zondag gesloten.
Verder over de kinderen van 't Ronde. Op 4 mei houden de hoogste klassen een eigen herdenking en deze foto geeft de klas weer, die vorig jaar op 4 Mei de herdenking hield.
Aan het eind van die herdenking werd door één der ouders, mevr. Mirjam Verkammen, mijn gedicht De Rozentuin voorgedragen.
Dit jaar was er natuurlijk weer een herdenking en tijdens deze herdenking droeg één van de kinderen dit zelfgeschreven gedicht voor.
Ontroerend hè en dat voor een kind van elf jaar. Maar we kunnen er wel uit opmaken, dat de jeugd en vooral de jongere jeugd, niet probeert te vergeten, maar actief en passief meedoet aan het in stand houden van de herinneringen aan deze zo droeve tijd.
Op die zondagmiddag toen ik de foto van het beeld maakte, zaten we met zijn tweeën op de bank bij het beeld te mijmeren en het viel me ineens op, dat de plek achter het beeld zo kaal gebleven is. Kijk maar. Overal begroeiing, maar achter het beeld, dus achter de plaats waar de gefusilleerde stonden, is het kaal gebleven. Waarom? Mijn ergste gedachte was, dat de lichamen daar gewoon naar boven gesleept werden. Dat dacht ik, omdat daarboven het Lijkenhuisje gestaan moet hebben. Het is maar een gedachte, maar ik blijf het eigenaardig vinden.
En, op die bank. Op die rustige middag, schoten mij de eerste regels van dit gedicht binnen. Een gevangene voor het vuurpeloton. Kon dit gedacht hebben!
Laatste gedachte
Hier sta ik en kijk langs de lopen.
Daar zie ik zijn gezicht.
De kil koude ogen
zijn op mij gericht.
Nog even. ik hoef niet te hopen,
ik heb nog even, een tel.
En dan zal hij schieten.
Bevel is bevel.
Daar praat hij zijn moorden nog goed mee.
Ik zie het, zijn gezicht
Geen meelij, zijn ogen.
Ik doe de mijne dicht.
Dan klinkt het bevel
Ik denk nog even
Die moordenaar!
Hoe kan hij verder leven!?
Inderdaad. Hoe kon zo'n iemand nog onder de ogen van zijn familie komen. Een gezin stichten. Kinderen krijgen? Met zoveel slachtoffers op zijn geweten.
Befehl ist Befehl!
Maar hoe kon hij!!!!!
