Mijn broer Aad, mijn neven Ivo en "Grote Gerard" en soms mijn zus Cor en mijn nichtje Trees hadden een club opgericht. Die club heette J.V.S. en dat stond voor Jongens van Stavast. En ik mocht (moest?) ook lid worden.
De club had zelfs een vlag en ik mocht, als we op stap gingen, die vlag dragen. Vraag me niet hoe ze aan die vlag gekomen zijn, maar ik weet wel, dat hij een blauwe en een witte baan had.
Op stap heette dan, met een tentje van oude dekens en wat stokken naar het opgespoten land gaan en daar de dag doorbrengen. Er werden, dan meestal poffertjes gebakken en dat was een heel feest, als ze gelukt waren…. Dus 's morgens om een uur of tien, opstellen in rijen van twee, voor 109 in de Gerard Scholtenstraat en dan marcheerden we weg. Ik, voorop, met de vlag. We hadden ook een lied en dat ging zo :
We lichten hem een pootje en dan gaan we aan de haal.
Refrein
J.V.S. gaat nooit verlohoren
J.V.S. ja J.V.S. staat bovenaan (bis)
Van de Gerard Scholtenstraat marcheerden we de Bergweg op in de richting van de Heulbrug. Gewoon op de middelstraat, want we hoefden alleen maar op de tram, lijn 14 te letten. In de buurt van de Heulbrug, werd ons gezang iets zachter, want daar werd het verkeer nog geregeld door een verkeersagent. Oppassen geboden dus.
We liepen de Walenburgerweg af en daar waar tegenwoordig de Bergpolder is, werd halt gehouden op die grote wijde vlakte, met als enigste orientatiepunt, het hoogspanningsgebouwtje, of zoals meer genoemd, een "electriciteitshuisje".
Het tentje werd opgezet en de voorbereidingen voor het poffertjesbakken ging beginnen. De bloem en de melk en alle andere ingredienten waren thuis al afgemeten en het deeg maken en het kneden daarvan kon beginnen.
Nou moest mijn broer Aad opeens iets gaan doen wat normaal thuis op de W.C. gedaan werd en verdween even in de bosjes. Wij zaten intussen te stuntelen met het deeg, totdat mijn broer, zijn kleren nog maar half op orde, uit de bosjes kwam en riep
Met veel drukte begon hij het deeg te kneden, de poffertjes werden gebakken en ik weet zeker, dat er geen enkel "bijsmaakje" aan was. Ze waren, die dag , heerlijk.
Jammer, dat een tijd later, het door onze ouders verboden werd, om naar de Bergpolder te gaan, omdat daar vlakbij het huisje, Marietje van Os, gevonden was. Vermoord.
Dus we mochten daarna alleen nog maar naar het opgespoten land gaan, daar waar nu de Gordelweg en het "Kanaal" liggen.
J.V.S. ging toch verloren…….
