Belevenissen van een SenS-drukker.
Voordat ik verder ga met mijn leven als drukker, wil ik eerst nog een foto laten zien uit de, in dubbel opzicht, magere jaren. Mijn vrouw en ik in Plaswijck aan het begin van een lange, moeilijke, maar mooie weg.
De dag kwam, dat de eerste SenS verkocht werd aan een drukkerij in Eindhoven en zo kon het gebeuren, dat ik de chefboekdrukkerij van Drukkerij De Wereld, een week lang aan mijn pers kreeg, om hem, let wel, de fijne kneepjes van het offsetdrukken te leren.
Dat was voor mij natuurlijk een hele eer. Later, veel jaren later, kwam ik Toon Peters, zo heette hij, weer tegen als vertegenwoordiger van een drukinktfabriek. Maar dat was heeeel veel later.
Zo kon het dus gebeuren, dat De Nijs, met een monteur, een week naar Eindhoven ging om de pers weer op te bouwen en af te stellen voor gebruik.
Intussen ontwikkelde ik mij steeds meer als zelfstandig drukker met eigen ideeën en opvattingen. Door de vele kinderziekten van onze nieuwe persen, ging ik meedenken waarom die mankementen er waren en probeerde een oplossing aan te brengen. Ik leerde over gedragingen van papier en drukinkt en al die nieuwe ontdekkingen en ervaringen hebben mij later veel geholpen om een goed vakman te worden.
Het domste was wel om een pers, waaraan van alles mankeerde, toch te proberen draaiende te houden. Zo'n pers was SenS 2 en de drukker, die deze pers bediende, had zo zijn eigen oplossingen. Wanneer deze pers op zijn langzaamst draaide, gebeurde er van alles, behalve iets goeds. De drukker, had herhaaldelijk de monteurs gewaarschuwd, maar het werd er niet beter op. In plaats van de oorzaak trachten op te sporen, ging hij allerlei rare hulpmiddeltjes verzinnen om toch een redelijk resultaat te bereiken. Om de pers nog langzamer te laten lopen, propte hij een jutezak tussen het aandrijfwiel en de beschermplaat daarvan. Nou de pers draaide toen uiterst langzaam en er werd gedrukt. Na een poosje echter rook men wat schroeilucht en het bleek, dat de zak zo warm werd, dat hij begon te stinken. Langzamerhand ging ook de pers weer iets harder te draaien.
Toen de drukker in aanvaring kwam met meneer Karel, die het niet nam, dat de pers als waardeloos werd bestempeld, werd de SenS 2 nog eens flink onderhanden genomen, maar er mankeerde iets aan. Dat gaf de heer Sauerbier volmondig toe, maar hij stond achter de bouwers en de montage en de drukker mocht nooit meer zeggen, dat de SenS niks was.
Er werd weer een order voor deze pers klaargemaakt, meestal een twee kleurenwerk en men ging weer aan de slag.
Ik heb ergens eens geschreven, dat als je voor een moeilijkheid uit de weg gaat, je dan altijd in het bos van de problemen terecht komt.
De drukker had toen moeten zeggen, zoals het nu gaat kan ik het niet. Ik weet het niet meer. Hij kreeg echter een ander, naar later bleek een slechter idee. Een idee, dat er na een tijd, voor zorgde, dat de pers op de schroothoop terecht kwam.
Wat deed hij? Met de grootste sleutel, die hij had, draaide hij de assen van de cilinders vaster en de pers liep langzamer, zodat de problemen te overzien waren. Dat er geen normale productie van die pers kwam en de kwaliteit veel te wensen overliet, dat was de schuld van die rotpers zei hij.
Er was bijna niemand, die wist hoe hij de persfouten gecamoufleerd had, maar na een paar weken draaien ging hij weer met de Engelse sleutel aan de slag. Hij heeft nog lange tijd zo doorgesukkeld, maar een beetje kwaliteitswerk werd hem niet gegeven.
Zo zie je fouten verdoezelen is nooit goed. Ik weet ook uit een later gesprek met meneer Karel, dat hij het liefste klip en klaar gehoord had, wat er aan de pers mankeerde en waar het eventueel kon zitten. Want, zei hij, wij leren van al die tekortkomingen en verkeerde afstellingen, maar waar zit de eventuele of werkelijke oorzaak?
De man was in die dingen keihard en veel drukkers kregen het dan ook wel met hem aan de stok. Maar ruzie maken hielp de SenS geen cent verder. Na een hele tijd, kwam ik wegens ziekte of vakantie ook aan die pers terecht, maar ik kon er geen brood van bakken. Wat een snelheid en wat een slechte afdrukken! Maar goed er moest geproduceerd worden en ik probeerde toch de pers een beetje sneller te laten draaien, Mis dus.
Omdat ik in de tussentijd zelf al eens mee geweest was met de monteurs om een verkochte machine te plaatsen, ging ik op mijn gemak eens kijken hoe of wat. Ik drukte zo niet!
Het eerste wat ik ontdekte was, dat ik na een poosje draaien, de cylinderassen niet kon aanraken zo warm waren ze. IK zette de pers stop en toen bleek, dat de assen gloeiend werden, omdat ze veel te hard aangedraaid stonden. Einde van SenS 2. De assen waren helemaal uitgesleten! Ondanks alle kinderziekten werden er een paar persen verkocht en voor het eigen bedrijf waren deze eigenbouw-persen goud waard. Meer er over in een volgende aflevering.
