Roodvonk in Berlijn 2
Om een beetje in de goede volgorde te blijven, moet ik eerst maar gaan vertellen over die dwaze Oudejaarsavond, die we in het ziekenhuis hadden.
We baalden natuurlijk omdat we niet in onze eigen omgeving waren en ik in het bijzonder, omdat we bij ons in het lager grote plannen hadden gemaakt om deze avond door te brengen. Nu zat ik opgescheept met een heel stel vreemden, in die zin, ik kon ze nauwelijks.
We hadden een zaal, die in twee delen was gesplitst. Het deel waar ik lag en het andere deel was grotendeels gescheiden door een tussenmuur, maar met een brede doorgang. Wat ik nu ga vertellen, zal misschien ongelofelijk voorkomen, maar het is echt allemaal gebeurd en alleen de namen van mijn medepatiënten zijn verzonnen.
Laat ik eerst maar vertellen wat er die avond aan de andere kant van de muur te doen was. Er was veel gebrul en gelach, dus we gingen nieuwsgierig eens kijken. Wat bleek! Er was een internationale wedstrijd aan de gang in, laat ik het netjes zeggen, winden laten. Holland - Frankrijk en er waren twee spelers over, die het tot een stand van 23-22 brachten. Frankrijk verloor, omdat de gelijkmaker niet meer lukte want het veld van de Fransman was opeens te glad geworden!! Wel moesten daar de ramen even opengezet worden.
Later op de avond kreeg er iemand het idee om blindemannetje te gaan spelen. De blindeman werd niet geblinddoekt, maar moest de gang op. Dan gingen op de zaal alle lichten uit en wij verstopten ons tussen de bedden. In bed verstoppen mocht niet, want dan stoorde je de echte zieken en de blindeman mocht de mensen in bed niet lastig vallen. Nou, dat ging een paar keren goed, totdat er iemand op de gedachte kwam om een tafel achter de deur te plaatsen, zodat degene, die van de gang kwam een onverwacht obstakel kreeg. Nou, grote lol natuurlijk. Maar toen de blindeman op die tafel ging rekenen, werd er op de tafel ook nog een stoel gezet, die meestal bij het verschuiven van de tafel op de grond kletterde. Het moest natuurlijk fout gaan, vooral toen er op de stoel nog een vaasje werd geplaatst. Want, toen kwam de nachtzuster binnen!!!! Gevolg? Geen wittebrood en geen toetje de volgende dag. Misschien, omdat we haar om twaalf uur in optocht een gelukkig Nieuwjaar gingen wensen, is deze sanctie nooit uitgevoerd.
De eenzame nachtzuster was een Weense en erg aardig. Dat kwam misschien wel, omdat we ook de gewoonte hadden om, met een klein groepje, wel eens en soms meerdere keren in de badkamer te bivakkeren.
Daar zaten we dan wat te zingen en te lachen. Ik had daar altijd een mooie act, Met een gummiband, je weet wel zo'n band om op te liggen, op mijn hoofd en daarin een grote pauwenveer gestoken, speelde ik voor Zarah Leander en zong dan Nur nicht aus Liebe weinen. Hoe die pauwenveer in de badkamer kwam weet ik nu nog niet.
Een Fransman zong nummers van Maurice Chevalier en Charles Trenet en zo vermaakten we ons best in die badkamer. Soms kwam de Weense zuster binnen om ons de les te lezen, maar dan begon één van ons te zingen: Mein Mutter war ein Wienerin, dan schoot ze in de lach en zei enkel maar, dat hij dat maar eens op zijn Weens moest zingen. Maar dan begon ze ons zogenaamd in het Weens uit te kafferen. Daar verstonden we gelukkig niets van en we lagen allemaal op ons knieën om vergiffenis te smeken. Dat deze dingen allemaal in dat ziekenhuis konden gebeuren, het is nog onbegrijpelijk voor me.
Om op Pierre met zijn ochtendgewoonte terug te komen. Je weet wel bij het ontwaken het eerste naar zijn vaasje grijpen om de kleur van zijn urine vast te stellen.
Ik was op een dag toch wel een beetje beroerd en ik kreeg een dikke nek, zodat de dokter, die toch overdag wel ergens aanwezig was, geroepen werd. O, zei Wim, je krijgt trekzalf en een medicijn met kleurstof. Wist ik wat hij met die kleurstof bedoelde en hij had de grootste lol, iets wat ik op dat ogenblik helemaal niet had. Ik was zowaar echt ziek.
De dokter kwam en de voorspelling van Wim kwam uit. Trekzalf en een medicijn, maar ook in bed blijven!
Ik had die nacht het vaasje nodig en toen ik daarmee gereed was, stond in het donker Wim naast mijn bed en vroeg of hij dat vaasje mocht meenemen. Dat gebeurde en ik kreeg een ander vaasje op mijn kastje. De volgende morgen bij het ontwaken!! Pierre neemt nog een beetje slaapdronken zijn vaasje op, ziet dat alles rood is en met een Schwester, Schwester, Blut, Blut, rent hij de gang op. Het vaasje hoog in de lucht houdend.
Wim lag te barsten van de lach. De medicijn, die ik had gehad, veroorzaakte een rode kleur in de urine en dat wist die rotzak. Hij had keurig de vaasjes omgewisseld en Pierre de doodschrik op het lijf gejaagd. Ik kon er niets aan doen, maar ik ben ook in lachen uitgebarsten. En weet je, ik kreeg die dag geen toetje en geen witbrood, maar toen bleek wat een jofele knul Wim was. Hij ging naar de zaalzuster en vertelde, dat hij dat allemaal in elkaar gezet had. Hij kreeg dus de straf, maar dat had hij er wel voor over, zei hij.
Over de ellende en angst bij een zwaar bombardement en over de dag van en na mijn ontslag moet ik nog een keer terugkomen.
Hier nog een anti-nazi poster, waar de Fransen, illegaal, zeer trots op waren.
