Het toneelgezelschap van De Romeinen
Ik schrijf dit stukje voornamelijk omdat in de familiegegevens van de Engelfrieten, de naam Dick Kleij opgedoken is. Zijn oudere broer Henk, was lid van de Romeinen en ik zal jullie eerst laten zien over wie ik het heb.
Derde van links is Henk Kleij. Verder staan er ook nog twee Martensen op. Helemaal links één van mijn neven, ook een Aad en tweede van rechts, de schrijver zelf. Tussen Henk en mij staat de toenmalige keizer, Chris Huijskens en om het compleet te maken geheel rechts onze penningmeester in die dagen Linus de Wit en Chris Thoonsen, onze secretaris maakt de zes vol.
Henk is ook nog een keer koning van de Romeinen geweest en hij was in de vereniging ook op andere manieren zeer actief. Naast redacteur van het maandblad was hij eigenlijk de voornaamste figuur in ons toneelgroepje, dat de prijsuitreikingen en andere feestavonden van De Romeinen, opluisterde.
We hadden een heel mooie, maar ook een goede zangeres in de persoon van Tonny de Wit, we hadden een mondaccordeontrio, dat bestond uit de gebroeders Van Herwaarden en waarvan Henk de derde man was. Hij speelde op zo,n grote mondaccordeon, de bas. Ze hebben zelfs nog voor de radio opgetreden en ik meen me te herinneren, dat zij de Holland Serenaders heetten, of zoiets dergelijks. Ze waren minstens zo goed als De Hotcha's, dat toen hét trio was.
Om niet af te dwalen er was ook nog een duo De Piccalily's, dat waren mijn neef Aad, een andere als hierboven, en ik. Dan was er ook nog een solonummer en dat verzorgde ikke. Met de ukelelebanjo
Om op Henk terug te komen. Het was een muzikaal genie en het succesnummer was zijn creatie als Muzikale Clown. Hij speelde xylofoon op flessen, die hij zelf met zand vulde, tot ze de juiste toon hadden. Hij speelde op een Concertino, dat was zo'n zeskantig trekharmonicaatje en het Intermezzo uit Cavaleria Rusticana deed de toeschouwers hun adem inhouden. Verder speelde hij nog op de gewone accordeon en dit deed hij allemaal zonder een noot muziek te kennen!!!
Er was ook nog een onderdeel van zijn optreden en dan was ik zijn assistent. Om het in het kort te vertellen. Hij vulde een bolhoed met water en zette die dan op zijn hoofd. Er kwam geen druppel uit. Hij gaf de hoed aan mij en prompt kreeg ik een puts water over mijn hoofd. Dit ging natuurlijk allemaal met veel poespas en andere grapjes, maar toen was het nummer nieuw en geen mens, die er wat van begreep. Waarom werd Gerard steeds nat en de clown Henk niet?
Omdat het nummer op meerdere avonden werd opgevoerd, besloot ik op een keer om Henk eens in de boot te nemen. Ik wist natuurlijk hoe de truc werkte, omdat er gerepeteerd was voor we samen konden optreden.
Op een avond, hij had de lachers weer op zijn hand, toen ik nat werd,ging het de tweede keer anders. Hij liet me dan eerst de hoed opzetten terwijl ik droog bleef, om me dan de volgende keer weer te pakken. Maar toen hij zich weer zogenaamd krom stond te lachen, deed ik iets wat niet in het draaiboek stond. Ik gaf hem de hoed terug, maar ik had hem een halve slag gedraaid en toen..., terwijl hij met veel misbaar en veel wijzen op zijn voorhoofd, omdat ik de sufferd er weer in zou stinken, de hoed opzette...ja hoor, werd hij zelf nat! Je had dat verbouwereerde gezicht moeten zien. Maar de scène had nog meer succes dan anders en hij besloot om deze variatie erin te laten.
Jullie begrijpen wel, die avonden eisten toch wel enige voorbereiding en zo moesten Henk en ik nogal eens repeteren.In het begin kon dat alleen maar bij mij thuis. Nou woonde ik met mijn vrouw en twee kinderen in. We woonden bij mijn moeder in de achterkamer en daar stonden, behalve de stoelen en tafel. een tweepersoons opklapbed, een boekenkast ook nog het ledikantje van mijn pasgeboren zoon Huub. Mijn dochter sliep in de tussenkamer. Rustig, achter de schuifdeuren.
Eerst dachten we, dat kan nooit met die kleine knul in de kamer, maar wat bleek? Huub sliep gewoon door alle muziek en herrie heen. Ik begrijp nu waarom hij ook zo supermuzikaal is!
Van het één kwam het ander en zo gebeurde het, dat als er een op een feestavondje iets te verdienen was, Henk en ik vaak samen gingen en dan speelde hij de accordeon, terwijl ik hem op de banjolele, begeleidde. Zo heet dat instrument officieel. Ik moest dan ook nog, voor hetzelfde geld, met mijn liedjes naar voren komen.
Enige bijverdienste was toen wel nodig, want bij De Romeinen was het altijd Liefdewerk Oud Papier, zoals, natuurlijk, mijn vrouw altijd opmerkte. Ja, om het maar is klassiek te zeggen.
De snaren werden duur betaald
