Een e-mail sturen naar Aad? Zijn e-mail adres is aad@engelfriet.net
(klik op deze tekst om een voorgeadresseerde mail te openen)
Terug naar  het Gastenboek

Naar beneden 

Gerard Martens vertelt weer een prachtig verhaal  ....

De medailles van mijn vader  

 

Mijn vader heeft heel wat medailles gewonnen in zijn lange schuttersloopbaan. Hij is echter nooit Koning geweest, maar zijn eerste- en tweede ridderplakken waren legio. Tevens was hij vaak Rozenridder, dat betekende, dat hij in de wedstrijd de meeste rozen had geschoten. 

Ook in de gewone competitie en andere wedstrijden stond hij zijn mannetje, zie maar bij  het verhaal Mijn vader werd toch kampioen. Menig medaille werd door hem gewonnen. Op zijn 50e verjaardag kreeg hij van allen tezamen een Turkseiken boog en het eerste wat hij zei was, Mooi maar het zal wel een poosje duren voor ik ermee ingeschoten ben. Ik dacht toen, als trotse zoon: Had dan maar geen nieuwe boog gevraagd. Wist ik veel. 

Op een zekere keer kreeg hij ook een medaillekast en die kwam, helemaal vol, aan de muur in de mooie kamer te hangen. Telkens moest er weer een haakje verplaatst worden, omdat de medailleregen maar niet wilde stoppen. Bekers had hij gelukkig niet. Ja,één. Een kleintje, die een herinnering was aan het eenmaal winnen van een wisselbeker. Maar ja een wissel beker moest drie maal achter elkaar gewonnen worden of vijf keer in het geheel. Alhoewel de glazen schuifdeurtjes voor de kast heel mooi waren en goed sloten, toch moesten eens per jaar de medailles opgepoetst worden en daar werd, je raadt het al, Gerard mee belast. 

Op een regenachtige Woensdagmiddag of op een minder mooie vakantiedag, werden alle medailles uit de kast gehaald en ik kon dan aan de keukentafel met mijn taak beginnen. Eerst maakte ik van spiritus en krijt een papje en dan smeerde ik alle medailles zorgvuldig daar mee in. Dan moesten ze een poosje drogen. De spiritus moest verdampt zijn. Met een oude tandenborstel poetste ik dan elke medaille schoon Het krijt werd heel secuur weggeborsteld en dan blonken ze weer als een spiegel.

Mijn moeder waarschuwde me wel, dat ik niet zo moest stuiven, zodat het krijt over de tafel werd gestrooid. Anders moest ik maar op zolder gaan zitten, zei ze altijd. Dat zou ik minder gezellig vinden en ik was zo voorzichtig als ik maar kon, zodat alle krijt op de oude kranten, die ik tafel gespreid had, terecht kwam.

Waren ze allemaal blinkend schoon, dan gingen mijn vader en ik ze weer netjes in de kast hangen. Ik mocht dan meepraten hoe of waar ze deze keer gehangen werden en een half uur later stonden we dan, vader en zoon, heel trots naar de mooie medaillekast te kijken.

Toen mijn vader 70 jaar werd heeft hij een hoop medailles laten verschieten op een speciaal wedstrijdje en waar de kast gebleven is? Ik denk nu, dat het een slachtoffer van de hongerwinter is geworden. Het hout gaf weer een beetje warmte en er kon weer iets op de kachel gekookt worden.



Klik hier als je terug wilt naar het Gastenboek


Familiewapenklein
wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....


Terug naar de top





Last update :

4 Oktober 2002