Een Matrozenmoeder
Ik kreeg van Frits Bom een aantal familiefoto's toegestuurd en ineens zag ik, dat er enkele verhalen bij te vertellen waren. Het verhaal, dat ik nu ga vertellen is nog een keer een eresaluut aan mijn Tante Marie, de moeder van mijn neef Frits, zie de oorlogsverhalen, maar ook de moeder van een zoon, die al voor de oorlog bij de Marine was.
Ik zal jullie eerst mijn tante Marie laten zien op een foto met mijn Oom Frits en haar dochter Marie, de moeder van Frits Bom.
Voor mij en ook voor mijn neef Aad was Tante Marie, de lievelingstante. We waren bij haar of we gingen er naar toe. Een feit was, dat we in de oorlogsjaren en er vlak na, meestal bij onze Tante en haar familie te vinden waren.
Op de volgende foto, zien jullie mijn neef Aad, niet dezelfde als die ik hiervoor noemde, met links mijn neef Frits en zijn tweelingzus Sjaan.
Deze foto werd al voor de oorlog gemaakt, want Aad moest op een goede of misschien wel kwade dag naar Indië toe. Het vervolg van de geschiedenis is bekend, het zou heel lang duren voor Aad weer terug kon komen. Als hij nog terug kwam.
Want, op een heel kwade dag kwam het bericht, dat door de Duitsers ook nog flink opgeblazen werd, de Admiraal de Ruyter. was door de Jappen tot zinken gebracht en met man en muis vergaan.
Op die de Ruyter diende ook Aad en de verslagenheid was erg groot. We wisten niet hoe we ons houden moesten tegenover Tante Marie, die ook al heel vroeg haar man verloren had. Wat een verdriet, dachten wij. Het verdriet was er ook, maar ook haar grote geloof. Tegen alles en iedereen in, hield ze vol, Aad leeft nog. Ik voel het! Wat kun je dan nog zeggen?
Haar geloof was zo groot, dat ze een hele lange tijd, naar het Kapelletje op de Zwaanshalskade ging om te bidden voor de terugkeer van Aad. Weer of geen weer, tante Marie ging naar de kerk.
Alleen als ze te zwak was vanwege haar gezondheid, bleef ze thuis, maar zo gauw ze maar enigszins kon, ging ze weer naar de kapel. Ze hield novenes. Dat hield in, negen dagen bidden ter verkrijging van een gunst. Niemand hoefde te proberen om haar op andere gedachten te brengen. Aad zou terugkomen. Dat hield ze vol.
De oorlog ging voorbij. Jullie weten het Frits en ik waren alweer uit Duitsland terug en alleen de Jappen hielden de oorlog nog vol. Totdat de atoombom op Hirosjima viel. Toen was het voorbij! Maar er was nog steeds geen bericht van Aad.
De eerste mensen uit de Jappenkampen kwamen al met boten terug, maar er was nog steeds niets over Aad
En dan op een heel mooie dag kwam het bericht. Aad leefde nog en zou naar huis komen!!! Onbeschrijfelijk de vreugde bij iedereen. Tante Marie straalde, maar haar eerste gang was naar de kapel om een dankgebed uit te spreken. Wij vonden het gewoon een wonder!! Hoe kon dat nou?
Om op de thuiskomst vooruit te lopen, Aad was nooit met de Admiraal de Ruyter uitgevaren. Ik meende, dat hij die dag ziek was. In ieder geval. Hij was de dans ontsprongen. En mijn tante had dat op een bepaalde manier gevoeld, ja ze was er zelfs zeker van, dat er niets met hem gebeurd was. Nou niets. Hij heeft nog wel een Jappenkamp moeten doorstaan.
Toen kwam het bericht, dat Aad op de Boissevain was ingescheept en de reis naar huis begonnen was. Tjonge wat duurde dat nog lang. Iedere dag werden de scheepsberichten doorgelezen om te kijken of er nog nieuws van de Boissevain was.
Toen de eerste vreugde voorbij was kwam natuurlijk het plan om een feestavond te organiseren. Ik schreef de teksten en liedjes, vaak naar aangebrachte ideeën van de andere en de hele familie werd afgestruind om medewerkers te vinden.
Gerepeteerd werd er bij Tante Marie, tenminste alleen de scènes, waarbij zij niet betrokken was, of anders op het, al zo veel genoemde adres, in de Schommelstraat no. 35.
Daar moest wel eens gebabysit worden en dan was er een oude typemachine waar ik mijn teksten op kon typen. Het nuttige met het aangename verenigen was dat. Zo ben ik dus wel eens de babysit van Frits Bom geweest, die in 1944 geboren was.
Over de rest van het feest en de voorbereidingen ervan kom ik nog terug, maar ik wil wel tot slot deze foto laten zien van Tante Marie en haar zoon Aad in gelukkiger tijden.
