Naar beneden

Gerard Martens vertelt weer een prachtig verhaal  ....

Over lijfstraffen gesproken 

 

Naar aanleiding van mijn verhaal over het matten kloppen, bedacht ik ineens, dat de mattenklopper ook nog voor andere doeleinden werd gebruikt. Menig kwajongen werd vroeger getrakteerd op een pak voor zijn broek met de mattenklopper. Ik zeg uitdrukkelijk op de broek, want die ouders, die op de blote billen sloegen met de mattenklopper waren een beetje sadistisch, want zo'n pak slaag was uit den boze en deed dagenlang pijn. Je zou een hekel aan zulke ouders krijgen. 

Nee een pak voor de broek was al erg genoeg en het zitten was de volgende dag ietwat pijnlijk. Sommige jongens waren blij als ze de volgende dag op school in de hoek moesten staan. Het brandde van achteren nog wel een beetje. 

Persoonlijk heb ik nooit met de mattenklopper kennis gemaakt. Ten eerste, omdat mijn vader nooit sloeg en mijn moeder andere middelen gebruikte. Nee, mijn vader kon het zonder slaan ook wel af. Wat denk je van de dreiging om Zondags niet mee te mogen naar het voetballen of een week niet mee naar De Romeinen en wat erger was geen pijlenjongen mogen zijn. Dat deed veel meer verdriet, dan een klap met of zonder mattenklopper. En weet je, elke jongen, die verdiend, een pak op zijn donder kreeg, was zo sportief om het zonder morren te ondergaan. Al was het au- en wee geroep niet van de lucht.

Weten jullie wat leeuwenbekkies zijn. Nee? Nou leeuwenbekkies waren schoenen, waarvan de neus los lag van de zool en waar je zo naar binnen kon kijken of je sokken nog heel waren. Iedere straatvoetballer had wel eens een leeuwenbekkie aan zijn schoenen. Je hoefde alleen maar een bal te missen en de straatstenen te raken of je raakte een leren bal verkeerd en het leeuwenbekkie was daar. En dan daarmee thuis te komen. Een moeder, die furieus was en je met dezelfde schoen een pak op je broek gaf en een vader, die wanhopige pogingen deed om de schoen nog te lijmen. Hij kon veel prutsen, maar soms was het onmogelijk voor hem om iets te mijnen gunste te doen. 

Wanneer je nu de volgende dag naar buiten wilde om te spelen, dan zei mijn moeder trek dat leeuwenbekkie maar aan, ik ben niet van plan om je nog meer schoenen te laten vernielen en een nieuw paar zit er niet an. Nou, daar liep je dan. Gehandicapt bij ieder loopspelletje, want het was geen doen om met zo'n klapperende schoen hard te lopen. Het enigst wat je dan kon doen om te keepen bij het voetballen. 

Op een keer is het bijna gebeurd, dat ik een onverdiende straf kreeg. We waren met wat jongens naar het voetbalveld getrokken en onderweg stootte ik mijn schoen tegen een stoeprand. Wat gebeurde? Een leeuwenbekkie! Daar stond ik. Ik ging uit nood maar weer in het doel staan en even later kwam mijn broer Toon voorbij om wat naar ons voetballen te kijken en soms wat aanwijzingen te geven. Hij zag mijn schoen en ik vertelde hem wat gebeurd was. Zo, zei hij dat wordt wat als je thuiskomt. Ik klaagde, dat ik er toch niets aan kon doen. Nee, zei hij, maar leg dat mamma maar eens uit. Hoofdschuddend liep hij verder. 

Ik had al helemaal geen zin meer in het voetballen en even later gingen we naar huis. Ik schoorvoetend, want ik wist van te vore, dat mijn moeder me toch niet zou geloven. Ze kende, mijn toen al, fantastische verhalen. Dus ik zou nu ook geen gelovig oor krijgen. Ja. hoor, jullie raden het al de schoen werd uitgetrokken en dat deed zij niet zachtzinnig en net voor ik over de knie ging kwam Toon binnen. Ho nou is effe riep-ie dat jong kan er niks an doen. Ik heb zelf gezien, dat hij stond te keepen, omdat zijn schoen al kapot was. Mijn moeder: Ja, dat zal wel! En verder ging de hand met de schoen omhoog. Nee Ma, riep Toon, het is eerlijk waar. Zijn schoen was al kapot. Dat kan toch gebeure! Omdat mijn broer Toon zich nooit bemoeide met de strafaangelegenheden, die ik wel eens verdiende, geloofde mijn moeder hem. Nou op jouw eerlijke gezicht dan zei ze, maar wat moet ik nou met die schoen? En dan mijn broer: Misschien kan Pa hem nog lijmen! Ach loop naar de duvel, was het enigste wat ze nog uitbracht en zuchtend werd ik losgelaten uit haar houdgreep.

Zulk soort straffen. Bestaan die eigenlijk nog? Ik bedoel, die verdiende pakken slaag, zonder een kind te mishandelen. Ik ben er bang voor en ik krijg ook niet de indruk, dat de kwajongens van nu zo sportief zijn om zo'n straf te ondergaan. Nee geslagen mag er niet meer worden. En gelijk hebben ze. Maar een flink pak voor de broek? Zou dat echt niet meer helpen.????

 

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....