Naar beneden

Gerard Martens vertelt weer een prachtig verhaal  ....

Het laatste Jaar

 

 Langzamerhand kom ik met verhaal over Sens en wat nog meer, aan de laatste tijd, dat ik in deze drukkerij werkte. Naast het drukwerk. dat ik maakte kreeg ik ook op een goede dag de vraag te beantwoorden, of ik misschien teksten voor de prentenboeken van Luctor kon schrijven. Dat kwam omdat ik nogal wat kritiek had geuit op de nietszeggende vierregelige rijmpjes, die in sommige boeken stonden. 

Nou ik vond het wel een uitdaging en ik moest mijn kritiek staven, door in ieder geval betere teksten te schrijven. Zo kreeg ik op zekere dag van meneer Hans acht zwart-wit foto's mee en ik moest daar maar eens mee aanvangen. Ik zie nog zijn gezicht, toen ik de volgende dag de teksten mee bracht. Sommige van 16 regels en ook wat van acht. Nou hij had toch aanmerkingen. Ik mocht voor kinderen geen afbreektekens gebruiken. Het moesten allemaal hele woorden zijn. Nou, ik moest opeens aan de kromtaal denken, die ik in vorige boeken gelezen had, maar het was geen punt, de volgende dag had hij de gecorrigeerde teksten. Ik werd er voor mijn doen behoorlijk voor betaald, maar achteraf dacht ik wel eens, was ik niet te snel tevreden.

Afijn, de boeken werden gedrukt en voor het eerst in mijn leven zag ik bij de uitgave mijn eigen teksten staan. Ik kreeg ook een exemplaar mee voor mezelf, maar mijn dochter en zoon, plus de verhuizingen, zorgden er wel voor, dat de boeken kapot gelezen en beschadigd werden. Nu mis ik wel de exemplaren en ik zou dolgraag in het bezit komen van Het Ogenboek en Het Zandlopersboek van Luctor met Hollandse tekst natuurlijk.

Onder de drukkers heerste in 1956 wat onrust. Veel drukkerijen probeerden de drukkers weg te lokken en er gingen ook enkele getrouwe. Zo kon het ook gebeuren, dat op een goede dag een vroegere chef van mij, bij me thuis kwam met de mededeling. Ik ben voor drukkerij Smeets drukkers aan het zoeken en we willen jou hebben. Hij noemde vele aanlokkelijke aanbiedingen. Ik zou tweekleurendrukker worden, wat ook inhield, dat mijn loon fors omhoog ging. Het laatste argument mocht in die dagen niet gebruikt worden als reden om ontslag te nemen. Alleen positieverbetering dat was een reden waar je nooit op tegengehouden kon worden. 

Ik kreeg een uitnodiging om eens te komen kijken in Weert en dat heb ik toen maar gedaan. Benieuwd als ik was wat er allemaal uit de hoge hoed tevoorschijn zou komen. Nou, toen ik de showroom zag met de vele door Smeets geleverde drukwerken, was ik als drukker al bijna verkocht. Dit was drukwerk, dat ik nog nooit gezien had en vooral het hoogglanzende papier was een genot om te zien. Kortom als vakman was hier veel te leren en te zien. Het kostte me thuisgekomen weinig moeite om met mijn vrouw te overleggen en in te gaan op de mooie aanbiedingen. Ik kondigde mijn ontslag aan bij meneer Karel en die zij, Oh nee, dat gebeurt niet. Ik kan je niet missen. Nee, nee vergeet het maar, Twee kleurendrukker word je bij mij ook. Ik legde hem echter uit, dat ik hem wel geloofde, maar ik had nog zoveel oudere drukkers, o.a. mijn leermeester, die ik dan voorbij zou gaan en het zou me nooit lukken om enige hulp te krijgen als ik aan een tweekleurenpers zou komen. Hij beweerde van wel. Als ik zeg jij wordt tweekleurendrukker dan word je tweekleurendrukker. Ik geloofde hem op zijn woord, maar in de praktijk kon het gewoon niet. 

Dus op een dag was het zover, ik ging na zeventien jaar, Stadler en Sauerbier verlaten en we gingen verhuizen naar Weert. Ik kreeg van mijn baas een getuigschrift mee, dat klonk als een klok en dat was toch wel sportief en eerlijk van Karel Sauerbier.  

Vooruitlopend op de verdere ontwikkelingen ben ik er zeker van, dat onze tijd in Weert, voor mijn vrouw een ongelukkige tijd was. Zelfs ik kreeg grote spijt weggegaan te zijn uit een vertrouwde omgeving. Maar ja het leven gaat zoals het gaan moet en ik had deze maanden, bij Smeets gewoon nodig op mijn weg naar mijn latere carrière. 

Ik weet niet of ik nog uitgebreid op mijn verblijf in Weert terugkom, maar ik weet alleen, dat ik druktechnisch een hoop geleerd heb, maar in sociaal opzicht waren we een heel eind achteruit gegaan. Mijn chef, die me geronseld had, was nog eerder weg als ik en wij hebben het ook maar zestien maanden uitgehouden, om dan naar De Arbeiderspers en Amsterdam te verhuizen. Hoe we daar als Rotterdammers tussen de Amsterdammers terecht kwamen is nog wel het vertellen waard. Mijn vrouw kwam van de hel in de hemel en eerlijk gezegd ik ook. Maar ja het heeft allemaal zo moeten zijn.

Ik had ook direct bij SenS terug kunnen komen, maar eerst weer aan de éénkleurenpers en dat heb ik toch maar niet gedaan. Bovendien we hadden dan geen woning gehad en in Amsterdam konden wij er één krijgen.

Zo zie je er worden beslissingen genomen en van alles gedaan. Je denkt dat je het lot in handen neemt, maar achteraf gezien, loopt het toch zoals het lopen moet. En het is beter woorden zoals had en als uit je woordenboek te schrappen.

 

Voor de trein van het leven

wordt nimmer een retour gegeven.

Maar is men soms verkeerd gegaan,

zijn overstapjes toegestaan.

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....