De laatste dagen in ballingschap
Beter gezegd, ik ging dit keer vrijwillig in ballingschap. Nadat ik eerst nog wat andere kleren en mijn banjo had gehaald, nam ik de volgende morgen afscheid van mijn, toch wel opgeluchte, familieleden.
Op het afgesproken punt, ontmoette ik Frans, die mij vertelde, dat we de Moerdijkbrug om één of andere reden niet over mochten. Dat werd omrijden over 's Hertogenbosch. Dat ik dat niet leuk vond begrijpen jullie, maar Frans vertelde me ook, dat we door Brabant wel vervoer zouden krijgen. Hij had genoeg kennissen onder de vrachtrijders. Nou dat vervoer was er al gauw, want koud op de fiets of er stopte al een vrachtwagen, die ons een stuk voorbij den Bosch bracht.
Weer een stuk fietsen en in of bij Breda werden we weer opgepikt en dat vervoer reikte tot Bergen op Zoom. We fietsten naar Kruiningen en daar konden we mee met een goede kennis van Frans en zo arriveerden we weer in Yerseke.
Daar begon het luie leven weer, maar ditmaal had ik eigenlijk geen geduld om te wachten. Ik bracht mijn dag met wachten, zingen bij de banjo, op bezoek gaan bij een kennis van Anneke, die een ijszaak had en wandelen langs de dijk van de Oosterschelde.
Zo maakte ik ook kennis met een beurtschipper, die regelmatig op Rotterdam voer en met deze schipper sprak ik af, dat hij, zodra hij weer naar Rotterdam ging, mij zou meenemen. Dat duurde nog wel even, maar ik had een mooi aanloopadres, want de schipper en zijn vrouw waren pas nog in Rotterdam geweest en daarover gingen dus de meeste gesprekken.
In de tijd, dat ik moest wachten, maakte ik ook kennis met de strontwagen. Iedere Dinsdagavond kwam de strontwagen in de straat en dan werden de W.C.s geleegd. Ik heb ook nog eens zo'n ton helpen dragen en de lucht in de straat was bijna ondragelijk. Toch was het ophalen heel belangrijk, want de mest werd duur betaald!
Eindelijk was het zover. De schipper ging naar Rotterdam en ik kon mee. Hoe we gevaren zijn, dat weet ik nauwelijks. Ik weet wel, dat we op het Volkerak voeren en later op het Haringvliet, of was het Het Hollands Diep. Ik weet het niet meer. Het leek mij meer, dat we midden op zee zaten, zo breed ware al die wateren.
Het was prachtig weer en ik maakte in mijn gevoel gewoon een pleziertochtje. Zeker te zijn, dat ik nu eindelijk voorgoed weer in Rotterdam terug zou komen. Dat gevoel was niet te beschrijven. Ik was zo onder de indruk, dat ik bijna niet wist in welke haven ik aan wal ging. Ik zag wel, dat links van de aanlegplaats de Vier Leeuwenbrug was. Dus moest het de Oudehaven zijn, dat wordt bevestigd door deze foto, die ik bij Alex den Ouden wegplukte. Links aan de overkant van het Witte Huis, de Oudehaven
Vandaar ging ik maar weer het eerste naar de Polanenstraat, maar daar kreeg ik te horen, dat mijn ouders weer gewoon thuis waren. Gelukkig reed lijn 22 weer vanaf de Avenue Concordia en zo was ik weer gauw aan de halte Zaagmolenstraat- Bergweg en vandaaruit was ik zo weer thuis. Eindelijk thuis!!!!!
Maar 's avonds was er feest in de Schommelstraat en daar ontmoette ik mijn neef Frits, omdat het podium vlak bij de deur van zijn zus Marie was opgesteld.
Het eerste wat ik hoorde, dat er een trio hun laatste succes aankondigde, De Mannen die zijn schaars! En toen sprong mijn neef naar voren en riep, ja, en de componist staat hier vlak voor het podium.
Ik was toen al genoodzaakt, al keek de band een beetje sip, om mijn eigen lied te gaan zingen. Het feit, dat ik de tekst feilloos kon, bewees wel iets. Zo zie je. In Essen had iemand me gevraagd, toe schrijf die tekst eens op en dat had ik nietsvermoedend gedaan. Maar wat gaf het. Ik kon gaan feesten, want ik was weer thuis!!!
Waar ik ook ben op aarde,
waar ik ter wereld ook kwam.
In mijn hart bewaarde
ik, een beeld van Rotterdam
Rotterdam, jij met je
Hof- en Calandplein.
Jij zal altijd in mijn gedachten zijn.
Je tunnel, je bruggen, je Laurenstoren,
stad,die ik liefheb, waar ik ben geboren.
Voor mij bestaat er geen mooier stad,
dan Rotterdam, mijn Rotterdam.
Tekst en muziek
Gerard Martens
