Als deze boom vertellen kon.
Ik zal jullie eerst een foto laten zien, die ik gemaakt heb op de Appelweg. vlakbij de ingang van Kamp Amersfoort.
Op 25 Augustus j.l. wandelde ik er langs en daar lag hij nog. De Grensbeuk, zoals hij wordt genoemd.Als deze boom vertellen kon, dan zou hij een heleboel kunnen getuigen.
Deze beuk stond op de Appelweg, precies op de grens van Amersfoort en Leusden.
Tienduizenden gevangenen heeft deze oude boom aan zich voorbij zien gaan. Vlak voordat zij linksaf de poort van het kamp in moesten, zagen de gevangenen een mooie hoog oprijzende beuk, als zij passeerden, op weg naar leed en verschrikking. Als hij zijn takken nog had kunnen buigen had hij dat in diepe eerbied gedaan. Meelevend met al die mannen, waarvan vele nooit meer levend langs hem terug zouden keren.
Zo stond hij erbij voordat hij de strijd tegen de natuur moest opgeven en als dode stronk zich daar moest neerleggen. Dat gebeurde op 25 Oktober 2000, nadat op 3 December 1993 de boom al van zijn takken ontdaan was.
Een oud-gevangene, Pieter Ista, schreef deze regels
Ik,
stronk van de plant
die het hoorde en zag
en niet vergeet,
houd even stand
tot de laatste dag
van het oude geslacht
dat nog weet.
Hier,
hier op de kant
tussen beeld en dier
houd ik de wacht.
Jammer genoeg hield de boom het zolang niet vol.
Ja de boom heeft veel gezien. Er werden in zijn nabijheid verschillende mannen geëxecuteerd en ik kan het niet beter verwoorden dan Hans Werkman in zijn boekje De Appelweg. Tussen zijn honderd tweeregelige strofen vond ik deze.
Slechts deze oude beuk bloesemt niet voort,
die alles hier gezien heeft en gehoord.
die in zijn jaarringen opnam
van David van der Stam, de jodenman,
van Benschop. Jakob Paap en Groenesteyn,
wier kreten in Gods beuk geschreven zijn,
van christen, heiden, Rus en Jood, vermoord
achter de bunker van kamp Amersfoort,
en verderop nog,
hun honger is geschreven in zijn merg
als debet van Kotälla en van Berg.
Tussen het groen toont, bruin en onverzet,
een wachttoren zijn bladerloos skelet,
Komende met de auto vanaf de grote weg, zou je snel deze oude beuk voorbijrijden.
Maar wat daar schijnbaar achteloos langs de Appelweg ligt is een monument en het is altijd goed om even stil te staan bij deze stronk, wat eens de trotse Grensbeuk was.
