Naar beneden

Gerard Martens vertelt weer een prachtig verhaal  ....

E s s e n 

Mijn neef en ik  2e deel 

Na alle vervelende dingen die ik verteld heb zijn er ook wel leukere voorvallen te vermelden. Hoe zat het bijvoorbeeld met het schoonhouden van onze kleren en dan wel in het bijzonder ons ondergoed en sokken. Daar boften we mee. Het ging namelijk zo. 

Aan de andere kant van de straat was een katholieke kerk en mijn neef als trouw kerkganger ging er zondags naar toe. En ik ging mee, al was het alleen maar om een poosje uit de sleur te zijn, en Frits vond het wel prettig, dat ik meeging. Toen de mis afgelopen was, werden we aan de kerkdeur staande gehouden door een zuster. Geen non, maar een Graalzuster, als ik dat goed onthouden heb. Zij nodigde ons uit, om 's avonds in de pastorie te komen en wat verder te praten. We hadden ondanks alles nog enige vrijheid, dus we namen de uitnodiging aan. 

En zo kon het gebeuren, dat we, met nog enkele andere jongens een gezellige avond hadden. Een avond, die we nog veel herhaald hebben. Maar nu komt het. 

De zuster had een plan om onze kleren schoon te houden. Wij mochten sokken en ondergoed brengen en zij zorgde ervoor, dat het gewassen werd. Er was alleen één voorwaarde. Het was niet zeker, dat we onze eigen sokken of ondergoed terugkregen. Het was allemaal schoon en het paste allemaal redelijk, maar we wisten niet of het onze eigen spullen waren. Nou, dat was voor ons geen probleem. We hadden ongeveer dezelfde maten. 

We hebben veel gezellige avonden in de pastorie doorgebracht, en ik kreeg zelfs een Luit te leen, waarop ik als een soort gitaar kon spelen. Nou vier akkoorden haalde ik er wel uit en dat was genoeg om mijn gezang en dat van de rest te begeleiden. We keken niet op een nootje meer of minder. Ik mocht de luit zelfs mee naar onze kamer nemen. 

Met Kerstmis zorgde zij ervoor, dat we een dag konden doorbrengen in een gezin, waar we een heerlijke maaltijd kregen. We moesten alleen naar de nachtmis komen en dan werden we meegenomen door onze gastvrouw van die dag. Frits had een strop. Hij was die dag niet erg lekker en bleef op bed liggen. Nou. ik zorgde er wel voor, dat ik bij het naar huis gaan een lekkere portie eten voor hem mee kreeg. Zo ging Kerstmis voor ons voorbij.

We hoopten met zijn allen, dat de oorlog heel snel afgelopen zou zijn, maar onze hoop werd de bodem ingeslagen door het Ardennen offensief.Wat een spanning en wat een opluchting toen bleek, dat de Amerikanen stand hadden gehouden. Maar we moesten toch nog een poos wachten op de bevrijding en we werkten zoals alle andere dagen. Niets belangrijks te doen en toch bezig. 

Zo kon het gebeuren, dat op een morgen bij het aantreden om naar het werk te gaan, er opeens iemand riep, dat hij mensen met een schoolopleiding nodig had. Vlug, zei ik tegen Frits, die hebben wij en we melden ons met nog een paar andere aan. 

Vandaag geen puin sjouwen, dachten we . Een makkie vandaag meende een tweede. Misschien wel kantoorwerk. Ik hoop van niet zei Frits, ik kan geen pen vasthouden. Wat bleek! We werden naar het kadaster gebracht en ons werk bestond om alle lege kasten naar beneden te sjouwen. Mensen met een schoolopleiding, lachte mijn neef, En wij lachten mee als de bekende boer..... 

Het ergste was, toen we dan met veel gepuf bezig waren, klonk het luchtalarm en luchtalarm midden op de dag, dat voorspelde niet veel goeds.  We renden maar achter de mensen van het kadaster aan naar de schuilkelder. Die schuilkelder was 60 meter diep en we hebben niet veel van het bombardement gehoord, maar toen we na een hele tijd weer boven kwamen, was er heel wat in puin gegooid. En nou weet ik niet of de kerk bovenop de schuilkelder al stuk was toen we omlaag gingen, maar er was niet veel meer van over. Toch fijn als je beter opgeleid bent.  Het ergste was, we hadden ook nog ons middageten misgelopen.

 Voor ons was er niets meer te doen en de Duitsers zeiden, dat we maar naar de school terug moesten gaan. Ze wezen ons de weg en zo gingen we op ons gemak naar huis. In de buurt van onze school gekomen zagen we een oudere vrouw kolen scheppen in een emmer en in de kelder storten. Ik kreeg een idee. Ik vroeg haar of wij soms de kolen naar binnen moesten doen en ze riep gerne,en zo hadden wij een bijverdienste erbij gevonden. We kregen een halfje brood en dat hadden wij als intellectuelen wel verdiend. 

Ze vroeg ons ook nog of we niet even naar een klemmende deur konden kijken en ook sloten er wat raampjes niet goed. Nou, dat was wat voor de timmerman, dat mijn neef van zijn vak was. Hij maakte wat deuren en raampjes in orde en toen wees de vrouw op een gat in het dak. Dat kan ik niet maken zei Frits tegen mij, dan moet ik teerpapier hebben. Ik zei de vrouw, dat ze moest zorgen dat er Teerpappe kwam en dat zou ze doen. Sinds die dag gingen we altijd even kijken of de Teerpappe schon da war en er was dan altijd wel iets bij te schaven, wat soms een sneetje brood opleverde. 

Een andere keer werden we samen uitgekozen door Drupneus. We waren weer een beetje aan het lijntrekken tussen het puin van Essen, toen Drupneus ons riep en zei dat we mee moesten komen. Wat nou? Ietwat schoorvoetend gingen we achter hem aan. Hij bracht ons een stuk verder naar een huis en zei hier woon ik. We moesten binnenkomen en zijn vrouw begroette ons, alsof we op visite kwamen. Hij nam ons mee naar boven en vroeg ons of we de piano naar beneden konden brengen. Echt waar! We konden onze oren en ogen nauwelijks geloven. Hij had zelf al van die banden en zo werd dit karweitje voor ons twee een fluitje van een cent. 

Toen we het karwei geklaard hadden, kregen we eerst een bak koffie en later een heerlijke maaltijd als middageten. En Drupneus lachte zowaar. Hij had ons een fijne dag bezorgd en in de verdere dagen lieten we hem maar commanderen en schreeuwen als zijn baas in de buurt kwam. Wij wisten wel beter. 

Zo leefden we maar door. Dag in dag uit. Tot de dag kwam dat we van elkaar gescheiden werden. en dat is een ander verhaal.

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....