Drukker aan de Eénkleurenoffsetpers
Voor ik hier over verder ga. Ik heb een foto gevonden waar mijn leermeester opstaat en die wil ik toch wel laten zien.
Deze foto heb ik indertijd zelf genomen en als je de omgeving goed bekijkt, zul je zien, dat we in een, met gordijnen, afgesloten ruimte staan. Waarom? Nou, de SenS offsetpers moest verkocht gaan worden en daarom had de baas besloten om een showroom te creëren en dan eventuele kopers, belangstellenden en de pers uit te nodigen. Mijn pers, de SenS 7 zou dan volop moeten draaien en De Nijs zou aan de andere pers, nummer 8, wat meer technische uitleg geven. Let wel ik was nog steeds leerling, maar ik voelde me eigen als een vis in het water aan de nieuwe SenS.
Achterin de foto ziet u vaag wat drukwerk hangen, dat ik al gedrukt had. Ik moest een oplage drukken voor de Uitgeverij Luctor. Postkantoortje heette het spel dat ik moest drukken. Kon ik dat zo maar? Ja, natuurlijk en ik heb hier een gedeelte van een drukwerk, dat ik al gedrukt had. Let wel, het is maar een gedeelte van het gehele vel, omdat er niet meer in de scanner ging.
Ik had al een gedeelte van de oplage vooruit gedrukt en op de dag, dat de klanten en de pers zouden komen, stond ik gereed om onmiddellijk te gaan draaien. Liefst op volle snelheid, was de wens van meneer Karel. Dus zo geschiedde het.
Er kwamen belangstellenden en mijn pers liep als een zonnetje. Zo gauw echter als er geen kijkers of kopers bij mijn pers waren stopte ik en bleef afwachten tot er weer iemand een demonstratie vroeg. Tot er een potentiële klant kwam, die wilde weten, hoe de afslag werkte. De afslag, daar bedoelde hij mee, wat gebeurt er als er een vel scheef in de inleg komt.
De Sens werd aangeprezen met een automatische afslag. Deze afslag werkte op een soort naalden, die in een gaatje vielen, als er geen papier op die plek was. Ik wist dat deze afslag meestal werkte, maar soms weigerde de afslag en dan moest mijn hulp of ik snel ingrijpen om de drukspanning uit te schakelen. Normaal trok ik dan aan een hendel en de spanning sloeg af. Maar dat kon ik niet doen, wanneer er een klant op mijn vingers stond te kijken. Ik nam echter geen risico. Ik hield een vel tegen en wipte mijn schoenneus de hendel omhoog. Dat kon niemand zien en de afslag werkte voortreffelijk.
De Nijs aan de andere pers liet zien hoe je de afslagnaalden moest instellen en die wist ook van de hoed en de rand, terwijl op een iets verdere afstand meneer Karel stiekem een knipoogje gaf. Let wel. Normaal werkte alles prima, maar geen enkele verkoper neemt een risico. Nu nog niet! Of het nu stofzuigers of andere apparaten zijn. De zwakke plekken worden verdoezeld.
Dat moest ik later nog wel eens doen, toen er inderdaad persen verkocht waren. Om kort te gaan de hele demonstratie, die twee dagen in beslag nam verliep tot volle tevredenheid van onze baas en we gingen weer over tot de orde van de dag.
Dat was theorie leren en volop meedrukken, alsof ik al gediplomeerd was. Ik kan wel vertellen, dat al die jaren aan de SenS persen, mij later goed van pas zijn gekomen. Ik leerde niet alleen drukken, maar ook de machinetechnische afstellingen waren geen geheim meer voor me.
Dat heeft later zijn rendement opgebracht. Want toen ik eenmaal drukker was, mocht ik ook de machines bij de kopers afstellen in samenwerking met één van onze monteurs. Maar dat is weer voor later.
In ieder geval heeft deze opleiding er voor gezorgd, dat ik later mijn vak tot in de puntjes kon uitvoeren.
