Naar beneden

Duitsers dankbaar zijn ?

Gerard Martens vertelt  ....

Kan dat?

We schrijven 1942. Ik had een revue geschreven voor onze toneelvereniging en mijn broer, voorzitter van die vereniging, was er dolenthousiast over.
Eind 1941 begonnen we dus te repeteren. Het beste lied uit die revue was een eigen compositie. De titel was Mijn Rotterdam en het refrein luidde zo:

Rotterdam, jij met je Hof- en Calandplein.
Jij zal altijd in mijn gedachten zijn.
Je tunnel, je bruggen, je Laurenstoren,
stad,die ik liefheb, waar ik ben geboren.
Voor mij bestaat er geen mooier stad,
dan Rotterdam, mijn Rotterdam.

De eerste maanden ging het nog wel met repeteren, maar bij het zoeken naar een zaal, kwam er op de proppen, dat de tekst van de hele revue naar het stadhuis moest worden gezonden, omdat de revue gecensureerd moest worden. Zo gezegd, zo gedaan dus.

Nou, toen ik de revue terug kreeg was er zoveel geschrapt aan grappen en steken onder water, ten aanzien van de bezetting en de bezetters, dat voor mij de lol eraf was. Want, ondanks, het enthousiasme van mijn broer en de anderen zag ik het helemaal niet meer zitten.

Het werd April. De uitvoering zou gegeven worden in ODEON in de Gouvernestraat. Daarbij kwam nog dat we een orkestje moesten bestellen voor de begeleiding en het bal na. Zo'n bal na was de gewoonte en dat kon wel tot vier uur duren. Voor de oorlog tenminste. Nou, toen kregen we te horen, dat er om twaalf gestopt moest worden. Ik zei dus gelijk, laten we die hele revue maar vergeten, temeer omdat de kaartverkoop ook "naatje" was. Maar eigenwijze Aad, mijn broer, wilde er niets van weten. En ik!! Ik was de wanhoop nabij. Het boterde niet tussen de begeleiding en de zangers en zangeressen. Slechte vervangende teksten. Allemaal weer gecensureerd. Kortom de zeperd lag kant en klaar. Ik dacht nog wel, één geluk, we hebben niet zoveel toeschouwers!

30 April brak aan. We hadden een generale repetitie gehad, die gewoon pet was. Maar zei Aad :

Een slechte generale is een goed uitvoering

En ik dacht, centen voor zaal en muziek kwijt en nooit meer een revue schrijven!

U gelooft me zeker wel, dat ik die nacht geen oog dicht gedaan heb. Een, door de censuur, verminkt geesteskind, slechte zang en muziek, afijn, het bovenstaande speelde allemaal door mijn hoofd. En ten einde raad dacht ik toen maar :

Ach, het zijn mijn centen niet, die we kwijt raken

Wat blijkt nu de volgende dag :
1 Mei

Er was een verordening van de Duitser gepubliceerd :

NA ACHTEN MAG ZICH NIEMAND MEER OP STRAAT BEVINDEN

Kunt u zich voorstellen, dat ik de Duitsers toen , een heel klein beetje maar, dankbaar was? Of zou het een heel klein beetje veel zijn geweest? Dat wil ik wel in het midden laten.

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....