Als ik aan Crooswijk denk...
Als ik aan Crooswijk denk dan denk ik aan Crooswijk, maar dan heb ik het over het Kerkhof. Als een Rotterdammer zegt, ze hebben hem gisteren naar Crooswijk gebracht, dan bedoelt hij, dat de bedoelde persoon begraven is.
Mijn eerste kennismaking, ik was toen nog erg jong, stamde uit de tijd, dat ik ieder jaar aan de hand van mijn moeder mee moest naar Crooswijk. Ik heb namelijk een zusje gehad, dat voor mijn tijd geboren en gestorven was en ieder jaar in begin Mei ging mijn moeder naar het kerkhof en nam ze mij mee. Waarom? Dat weet ik nu eigenlijk nog niet. Het zusje was voor mij een ouderwets portretje in zo'n antieke zwarte lijst met een fluwelen passe-partout en de geborduurde tekst. Wel verloren, maar niet vergeten.
Eén ding was er fijn aan. We gingen altijd met de tram tot aan de Crooswijkseweg en van daar liepen we naar het Kerkhof. Daar herinner ik me ook de mooie namen als Rusthoflaan en Paradijslaan van. Toen was ik er al van overtuigd dat die namen gegeven waren omdat het Kerkhof in de buurt lag. Het bezoek was afgelopen, toen mijn moeder het kruisje met een portretje erop niet meer kon vinden en te horen kreeg dat het ergens in de hoek van de begraafplaats was gezet. Raar gezegd, maar ik vond het allang goed.
Wat ik verder van Crooswijk weet is dat Bep van Klaveren er woonde. En van Klaveren was in 1928 Olympisch kampioen boksen geworden en zodoende de held van heel Nederland, maar in het bijzonder die van Rotterdam met een ongekende populariteit in Crooswijk. Zo ongeveer van de hoogte, die Guus Hiddink in Korea heeft. Van Klaveren een legendarische figuur ook in zijn latere leven. Hij liet zich niet onbetuigd bij interviews op de TV en deed geen moeite om zijn Rotterdamse taal en uitspraken te verbergen. In het spoor van zijn bekendheid werd ook zijn moeder, die visvrouw was, heel bekend in Rotterdam. Veel kan ik ook niet vertellen over hem, maar ik weet wel, dat er op de Crooswijkseweg een standbeeld van hem staat.
Een andere keer, dat ik met Crooswijk in aanraking kwam was, toen ik met mijn vader weer eens meeging om te gaan vissen aan de Nesserdijk, helemaal voorbij de Honingerdijk in Kralingen.
Op een dag mocht ik weer met hem mee, we liepen het hele stuk, maar inplaats van de normale route via het Noordplein en de Noorderbrug te nemen, liepen we de Zaagmolenstraat uit en dan over de Zaagmolenbrug rechtsaf. Ik vond het maar vreemd, maar mijn vader gniffelde een beetje en even later zag ik de oorzaak van zijn en ons omlopen.
Op de hoek van de Frederikstraat lag een soldaat achter een levensgrote mitrailleur. Ik schrok me het apelazurus zou de Rotterdammer zeggen en ging aan de andere kant van mijn vader lopen. Ik dacht zeker dat de nauwelijks 1 meter 70 grote papa de kogels tegen konden houden. Mijn vader was nog zo amicaal om de soldaat een goeie morrege toe te wensen. Dat werd echter met een grauw beantwoord en of we maar effe gauw door wilden lopen. Slecht geslapen zeker zei mijn vader een eindje verderop en toen kreeg ik de reden van onze andere route te horen. Er was een huurstaking aan de gang in Crooswijk.
Daarom wilde mijn vader, die niet nieuwsgierig was maar wel alles graag wist, zo graag even een kijkje nemen. En toen zei hij Weet je wat ze nu zingen? Op mijn ontkennend antwoord begon hij, die nooit geen wijs kon houden, te zingen van
Opoe betaal de huur.
Want de huisbaas die kijkt zo zuur.
Opoe hangt uit het zolderraam,
gooit de pispot op zijn kaan.
Opoe betaal de huur.
Ik wist toen ook al, dat het Abattoir in Crooswijk lag en om aan het Strandbad te komen moest je ook Crooswijk door, maar ik heb Crooswijk pas leren kennen in de naoorlogse jaren. Wat wil je onze schietbaan lag aan de Crooswijksesingel, maar dit verhaal geeft alleen maar mijn herinneringen van ver voor de oorlog weer. Zo tussen mijn vijfde en achtste jaar.
Tot slot nog een luchtfoto van een groot gedeelte van Crooswijk toen.
