De Brandblusapparaten
Dit verhaal heeft een kleine voorgeschiedenis. Het personeel van Drukkerij Stadler en Sauerbier kreeg eind November 1942 de oproepen om in Duitsland te moeten gaan werken.
Ook ik kreeg zo'n oproep. Wat bleek echter. Het adres was niet goed. De oproep was op nummer 42 bezorgd. Wie er op dat adres woonde weet ik nog niet, maar de bewoner had de brief bij ons in de bus gegooid. Ik dacht hé, verkeerd adres, ik heb die oproep niet ontvangen en negeerde hem gewoon. Uitstel kon wel eens afstel zijn, dacht ik, optimist die ik was.
Weer gewoon gaan werken op de drukkerij was echter uitgesloten, maar ik moest toch wat doen om de kost te verdienen. Nou, dat baantje kwam er. Mijn broer Aad was op de één of andere manier in de verkoop en de controle van brandblusapparaten terecht gekomen en had een assistent nodig. Zonder te solliciteren werd ik dat. Hoewel, ik had geen benul van wat ik eigenlijk moest doen. Mijn werk, werd me uitgelegd, zou bestaan uit het van de muur tillen van de apparaten en als het apparaten waren van het merk Excelsior, dan moest ik een klein beetje schudden. ????? Ook dat werd me uit gelegd.
Kijk, de firma waarvoor Aad, mijn broer, werkte, had dit voorstel aan de klanten. Als het apparaat, bij controle, niet werkte, dan moest de klant de nieuwe vulling betalen, werkte het apparaat wel, dan werd de vulling gratis vernieuwd. Nu komt het waarom ik moest schudden.
De Excelsior apparaten hadden een open reservoir voor het zoutzuur, dat gebruikt werd om met een mengsel in het apparaat schuim te produceren, Dus draaide je het apparaat om, dan moest het schuim eruit spuiten, want het zoutzuur kwam volledig in het speciale mengsel. Vraag me niet waaruit dat mengsel bestond. Ik was slechts de assistent om te tillen. En nu bedoel ik tillen in de zin van, de boel bedonderen.
Wanneer ik het apparaat van de muur afhaalde, moest ik dus licht schudden, waardoor er een beetje zoutzuur uit het glas liep, dat als reservoir diende. Wanneer je nu later de Excelsior omdraaide was de goede verhouding van het mengsel verdwenen, werkte het apparaat niet en werd de vulling volgens afspraak en tegen betaling vernieuwd. Ik waste mijn handen maar in onschuld. Nee, niet in het zoutzuur.
Onze klanten zaten op de boerderijen op de eilanden. We moesten dus met de Stoomtram vanaf de Rosestraat, naar onze bestemming. Kijk met deze tram.
Op die boerderijen werkte we dus met afwisselend succes en de betaling mocht ook met boter voldaan worden. Het was tenslotte oorlog en we konden in de stad wel wat gebruiken. Een stukje kaas erbij was ook lekker.
Op de weg terug waren we toch wel een beetje gespannen, bang als we waren, dat de Duitsers zouden controleren en onze betalingen in beslag zouden nemen. We hadden echter geluk en zo ging er een week voorbij. Mijn broer kreeg zelfs nog een mooi bericht. Bij een boerderij, waar we pas de brandblussers gecontroleerd hadden, was een dag later echt brand uitgebroken en de boer had die brand zelf kunnen blussen. Dat was een mooie reclame voor Aad.
Ik maakte een tweede week niet meer mee, omdat er weer een oproep in de bus lag. Ik werd opgeroepen om in Duitsland te gaan weken. Dit echter weer een verhaal apart.
En over dat tillen gesproken... Er bestaat toch een gezegde: In oorlog en liefde is alles geoorloofd. Of heb ik dat mis???
