Nog een zwarte dag voor Rotterdam  

Soms kom je op je zoektochten een datum of gebeurtenis tegen, waarbij je denkt, ja, dat is ook gebeurd. Zo'n datum is 31 Maart 1943. 

Ik was nog met verlof uit Berlijn en die middag ging het luchtalarm, ten teken, dat er geallieerde vliegtuigen in aankomst waren. Bij zo'n luchtalarm gingen we altijd naar de buitendeur om te kijken hoe de vliegtuigen op grote hoogte overvlogen en je kreeg dan een tevreden gevoel. Van, zo ze zijn er weer onze vrienden. Nou moet ik zeggen overdag gebeurde het niet zoveel, maar 's avonds dan was het een fascinerend gezicht, de schijnwerpers in het donker te zien zoeken naar de vliegtuigen. Spannender werd het als er een vliegtuig in de schijnwerpers gevangen zat. 

Deze middag stond ik dus met mijn oudste zus in de deuropening te kijken en weldra zagen we heel hoog de eerste bommenwerpers in de lucht. Opeens zei mijn zus, wat zijn dat nou voor zwarte dingen onder die vliegtuigen. Bommen riep ik ze zijn de havens aan het bombarderen!. 

We liepen naar het Lisplein, want daar konden we verder kijken en het duurde niet lang of we zagen grote rookwolken opstijgen aan de westkant van de stad. Zo! Die hebben flink wat geraakt, was het commentaar van de toeschouwers. Helaas! Ze hadden flink wat geraakt, De rookwolken die we zagen kwamen uit de buurt van het Marconiplein.

Nog geen uur later kwamen de eerste mensen aanlopen. Verwilderd, verschrikt, met een blik vol ongeloof op hun gezichten. De Amerikanen hebben ons gebombardeerd, was het enige dat ze konden vertellen. Grote verslagenheid heerste alom. Gebombardeerd! Door onze vrienden? Dat kon toch niet? Maar het was zo. Door een navigatiefout of zoiets dergelijks waren de bommen, die voor de Keilehaven bedoeld waren op de wijk Mathenesse neergekomen. 

Wat moet je nou op zo'n ogenblik? Woede, wanhoop, dat was wat overheerste. En gelijk de zekerheid, dat ieder luchtalarm nu een gevaar was, want ook geallieerde vliegtuigen konden dood en verderf rondzaaien. Een foutje en excuses. Zo van. Sorry we hebben jullie vrienden en familieleden gedood, maar we konden er niets aan doen. Foutje. 

Ik heb toestemming gekregen van de fotograaf om vier originele foto's te mogen plaatsen. Foto's gemaakt vlak na het bombardement. Ik ben blij, dat ik dat mag doen, want in de geschiedenisboekjes is er maar heel weinig te vinden over dit bombardement, volgens mij is de gebeurtenis een beetje weggemoffeld. Allereerst een foto van de brandende Schiedamseweg, gemaakt om kwart over drie die middag. In het midden stort juist een huis in. Deze foto is gemaakt vanaf het Marconiplein en je ziet allerlei huisraad, zelfs een winkelweegschaal, op de straat staan.

 De volgende foto, eveneens vanaf het Marconiplein gemaakt, geeft de totale ontreddering weer. Rook, vuur. kapotte stroomdraden van de tram, niet begrijpende mensen en rondvliegend, soms nog brandend papier. Dit is de linkerkant van de Schiedamseweg. 

Op de volgende foto is een overzicht van het Marconiplein te zien. Er staan nu hekken, want je mocht niet meer zomaar rond lopen. Links is de Mathenesserweg en daar naast het begin van de Schiedamseweg. Op de achtergrond is het bekende Café-Marconi te zien. 

Op de laatste foto zien we de Mathenesserweg vlakbij het Marconiplein met rechts de achterkant van de Lagere school aan de Korfmakerstraat.

Ik weet niet of deze foto's ooit de krant in oorlogstijd gehaald hebben. Het was natuurlijk pure propaganda voor de Duitsers geweest.

In totaal vielen er meer dan 300 slachtoffers bij dit bombardement. 

Ik las ook nog ergens, dat na het eerste bombardement, Rotterdam nog 102 keer is gebombardeerd, met in totaal zo'n 837 doden. Het waren niet allemaal foutjes, maar toch.... 

Volgend jaar 31 Maart is het zestig jaar geleden, dat dit vreselijke bombardement plaat vond. Laten we hopen, dat er nu de aandacht aan wordt geschonken, die deze onvergetelijke gebeurtenis verdient.