Mijn vader en het Blikkie
Zoals ik al verteld heb, een blikkie was in onze dagen een medaille. Als we een wedstrijd tegen een andere straat of club speelden, dan speelden we vaak om een blikkie. We moesten wel zorgen, dat die blikkies in vertrouwde handen bewaard bleven, tot de wedstrijd afgelopen was, want er waren wel eens slechte verliezers, die er met hun blikkie vandoor gingen en dan stonden de winnaars daar, zonder gewonnen blikkie en niet zo blij meer.
Nou hadden we in de Aelwijn Floriszstraat al een straatkluppie, waarin ik, als de jongste, al mocht meespelen. Ik weet nog wel, dat Woutje Puivelde onze keeper was en verder speelden nog mee, Japie en Jopie van de Berg, Henkie Jansen, Bernard Vlasblom en Pietje Leenaerts, de zoon van de schoenmaker in de Gerard Scholtenstraat. De namen van de overige spelertjes weet ik niet zeker meer of ben ik helemaal vergeten.
Nou gingen we in die tijd al op het opgespoten land aan de Gordelweg voetballen, maar wij waren maar zo'n klein ploeggie, dat we vaak verbannen werden, naar het tweede landje (zie Vinkenstraat) Soms, op drukke dagen moesten we een heel eind naar de Bergweg toe, daar was nog wel een plaatsie, maar minder gelijk en moeilijk om te voetballen. Ach, wat gaven wij erom, als we maar achter die bal aan konden hollen.
Mijn zus Jet heeft, meer dan 70 jaar geleden, deze foto gemaakt en deze heeft weer jarenlang in haar handtasje gezeten, trots als zij was op dat knulletje, dat geheel links op de foto zit. Ik heb die foto dan ook pas hééééél wat jaren later van haar kunnen aftroggelen. Maar verfomfaaid was hij wel.
Goed, we hadden het over het blikkie van mijn vader. We waren natuurlijk geen echte club, met contributie en zo, en we hadden ook geen geld om een blikkie te kopen, dus moesten we altijd maar onder elkaar spelen. Op een goede dag was één van ons benaderd door een ander elftalletje, dat wel tegen ons wilden spelen, maar....om een blikkie. Nou, dat ging dus weer niet door en een beetje teleurgesteld vertelde ik dat thuis. Dan maar niet om een blikkie was het commentaar.
Mijn vader bracht uitkomst. Hij beloofde als wij de volgende Woensdagmiddag een metsie konden organiseren, dan zou hij voor een blikkie zorgen. Verbaasde blikken van alle familieleden en de vraag hebbie soms een bank beroofd? Maar mijn vader lachte maar eens en zei, dat komt best in orde.
Dus wij, en mijn vader, naar het land en inderdaad we moesten helemaal achteraan een veldje zoeken. Tegen wie we speelden weet ik absoluut niet meer. Ik was al blij, dat ik opgesteld werd. Mijn vader kreeg de beide blikkies in bewaring en daar kon het spul beginnen. Ik zal jullie de dramatische wedstrijd besparen. We verloren en dik ook. Ik herinner me wel, dat ik zo nu en dan de bal geraakt heb, maar verder dan een tegenstander kwam-ie nooit.
Aan het eind werd dus het blikkie door mijn vader uitgereikt. De tegenpartij, toen ook al, zingend van
Eén nul is niks,
twee nul is wat ,
ze hebben met tien nul op d'r kanus gehad.
Mijn vader zei nog, eerlijk verdiend jongens, daar dachten wij anders over, en gaf het blikkie aan de aanvoerder van de tegenpartij. Wij dropen af. Opeens riep de aanvoerder van de tegenpartij. Héé, dat is geen voetbalblikkie, daar staat een boogschieter op!!! Ja, zei mijn vader, maar het is toch een blikkie. Zo ééntje hebben jullie niet in jullie prijzenkast.
Wat bleek. Mijn vader had in zijn grote voorraad gewonnen medailles gezocht, een medaille uit gekozen, en die voor de wedstrijd beschikbaar gesteld.
Ja zo was mijn vader. Altijd bereid te helpen........
