Een e-mail sturen naar Aad? Zijn e-mail adres is aad@engelfriet.net
(klik op deze tekst om een voorgeadresseerde mail te openen)
Terug naar  het Gastenboek

Naar beneden 

Gerard Martens' verhaal over......

Bevrijd en....alles kwijt 

Daar gingen we dan, bevrijd, maar we hadden nog wel een beetje honger. Op aanraden van de Amerikaanse commandant, gingen we richting Recklinghausen. 

Voor we het dorp uit waren, zagen we nog een zielig hoopje jonge Duitsers. Bijna kinderen nog, waren zij door het nazi-regime opgeroepen om hun vaderland te verdedigen. Jongetjes, waarvan de meeste al gedwongen in de Hitler-Jugend waren geweest.Ze hadden niet eens uniformen. 

We hadden nog maar een klein stukje gelopen, toen we aan een riviertje kwamen. Naar later bleek, was dat de Emscher. Net wilden we naar de resten van een brug lopen, die nog geen honderd meter verderop lag, toen we aangeroepen werden vanaf de overkant van het water.Daar zat, op zijn hurken, een Amerikaanse soldaat. Ik zie nog steeds zijn gezicht goed voor me. Onder zijn helm zag ik een smal bleek gezicht en hij droeg een zwarte bivakmuts. Zijn geweer was dreigend op ons groepje gericht en hij vroeg wie of wat we waren. Een beetje trillend probeerde ik antwoord te geven, maar schijnbaar vertrouwde hij de boel niet. Die zwarte jacks van ons maakten hem schijnbaar erg voorzichtig. Ik vroeg of we eindje verder over de brug mochten, maar ik moest ter plaatse oversteken. In mijn zenuwen vroeg ik nog of ik er doorheen kon lopen. Hij zei yes en ik stapte het water in. 

Aangezien ik nog nooit een geweer, op mij gericht, had meegemaakt, vergat ik, dat ik mijn bagage over mijn schouder droeg en hup, daar ging ik kopje onder en mijn bezittingen werden door het water meegesleurd. Alles weg. Wat de gehele oorlog niet gebeurd was, gebeurde nu. Al mijn kleren en nog enkele persoonlijke bezittingen in één klap verdwenen. Ik ploeterde naar de overkant en moest enkele vragen beantwoorden. Waar we vandaan kwamen. Wie we waren. Of er Amerikanen in Ickern waren. En toen ik alles naar zijn zin had beantwoord, gaf hij een teken naar een Stork, dat was een verkenningsvliegtuigje, dat altijd met een landingsgestel uit vloog. De Stork, (Ooievaar werd het door ons genoemd) ging naar het dorp en even later was voor de Amerikaan alles naar tevredenheid. 

Op dat ogenblik zag ik het hele veld erachter vol met Amerikanen. Met recht kwamen zij als paddestoelen uit de grond. We kregen toestemming om door te gaan. Ja, Recklinghausen was niet zo ver, zei een Amerikaan me nog in het voorbijgaan. Want ze hadden haast om naar Ickern te gaan. 

De anderen van onze groep gingen toen heel voorzichtig over de kapotte brug en de eerste vraag, die me gesteld werd was, je sigaretten zijn zeker ook nat geworden hè? Klaas nam ineens het roer weer over en zei, geen geouwehoer jongens, neem Gerard tussenin en flink doorstappen. Krijgen we misschien eindelijk fatsoenlijk te eten

Met het laatste restje energie, dat we nog hadden, gingen we verder. Even later weer een water, maar nu veel breder. We waren in de buurt van Henrichenburg en daar was het Dortmund-Eemskanaal. De brug was flink vernield, maar we moesten eenvoudigweg er over. Ik was toch al nat, dus ik ging maar als eerste. Wat kon mij nog gebeuren. Desnoods zwom ik als het moest, maar de anderen hadden nu meer poep in d'r broek en het duurde nogal voor ze allemaal over waren.

Er werd flink gemopperd over die Amerikaanse soldaat, maar nu, jaren later, kan ik zijn situatie best begrijpen. Ze waren al zo lang onderweg en ze hadden een week van tevoren een hele zware strijd gehad, toen ze de Roer over moesten en ze namen geen enkel risico op vijandelijk grondgebied, vooral niet als je zo'n haveloos troeppie aan ziet komen en nog wel in zwarte uniformjacks. Wie over die oversteek van de Roer meer wil lezen moet zijn op http://oorlog.klup.nl

Eindelijk bereikten we Recklinghausen en daarover volgt meer. Hierbij nog een kaartje zoals het er ongeveer uitzag rond Ickern.


kaart Ickern



Klik hier als je terug wilt naar het Gastenboek


Familiewapenklein
wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....


Terug naar de top





Last update :

16 Augustus 2001