Naar beneden

Gerard Martens vertelt weer een zeer bijzonder verhaal  ....

De Bevrijding.

We hadden dus een onderdak voor de nacht en ieder voor zich zocht in de kelder naar een plekje om te rusten. Ik had een deur, die ik een beetje schuin lag, door er een steen aan één kant onder te leggen. We gingen wel zover mogelijk van het keldergat liggen, bang als we waren, dat er granaatscherven of stukken puin naar binnen zouden komen.

Eten was er natuurlijk niet. We zijn nog met z'n drieën even het dorpje ingegaan, want na een tijdje werd het heel stil buiten. Ikern was echter uitgestorven en we begrepen, dat iedereen in de schuilkelder zat. Toen we daar gingen kijken bleek deze kelder overvol te zijn.

We hebben nog even bij een Duitse soldaat gestaan, die het liefst al was weggegaan, maar dat zou desertie zijn. Hij had de opdracht om bij het eerste de beste teken op een knop te drukken en de brug, een eindje verderop, op te blazen. Raar, dat een Duitse soldaat, zoiets aan ons vertelde. Maar hij zat erbij als een geslagen hond en ik weet zeker, dat hij zo gauw hij zijn opdracht uitgevoerd zou hebben, de benen zou nemen. Eten had hij ook niet.

We maakten het ons zo gemakkelijk mogelijk in de kelder en ik kan u vertellen, dat, als je gewend bent op de ijzeren matrassen of op de grond te slapen, een kastdeur nog niet eens zo'n slecht bed was. Het was een geluk, dat we al vroeg zijn gaan slapen. We hadden er al heel wat uurtjes op zitten, toen de hel losbrak.

Het begon met wat verspreide salvo's, waardoor we wakker werden. Snel aankleden was niet nodig, want we waren al heel lang niet uit de kleren geweest. Daarna was het kanonvuur niet van de lucht. Het was eerst nog pikkedonker in de kelder, maar weldra hadden we constant licht, dat van buiten kwam. Het was erger dan onweer, omdat de salvo's zo snel na elkaar kwamen, dat het op mitrailleurvuur leek. De grond in de kelder leek wel te golven van de trillingen, die de inslagen veroorzaakten. We zeiden niets en als er wat gezegd zou zijn, hadden we dat niet kunnen horen. Het lawaai was oorverdovend. Zo lag Ikern en wij vanzelf ook, urenlang onder vuur. Vannacht komen ze, had de boswachter gezegd en onze enige hoop was, dat we ze nog levend zouden zien. 

Opeens was het stil. Geen geluid meer. Niets dan een vreemde stilte. Plotseling hoorden we rennende voetstappenen en een stem die zei, Schmeisz mal 'rein!  Er werd iets naar binnen gegooid. Niet te beschrijven wat er in me omging. De anderen hadden hetzelfde in gedachten. We wachtten gewoon op de klap en onwillekeurig kromp ik wat in elkaar. Het bleef echter stil.Totdat het vloekenboekje van Klaas openging, gevolgd door een bijna volledige medische encyclopedie. De vreselijkste ziektes vlogen door de kelder en voor het eerst vond ik het leuk om Klaas te horen tieren. 

Wat was er gebeurd? Blijkbaar hadden twee Duitse soldaten hun munitiekistje kwijt gewild en hadden dat in de kelder gesmeten. Gelukkig net langs Klaas, maar bij het omkantelen was de metalen, toch wel zware doos, precies op de arm van Klaas gekomen, die zich natuurlijk de zenuwen was geschrokken. Vandaar die uitbarsting. Toen schoot iedereen in de lach en we feliciteerden elkaar, omdat we er voorlopig heelhuids doorgekomen waren.

 Het bleef stil. We pakten onze spullen en gingen richting schuilkelder en daar stond hij......De eerste. en het leek wel, enige Amerikaan. Het geweer losjes onder zijn arm, rondkijkend of hij een nieuwsgierige toerist was. Maar hij kwam in actie toen een verdwaasde SS-er, in vol ornaat, uit een huis kwam gerend, een groot pistool in zijn hand. De Amerikaan deed niet meer dan vanaf zijn heup een schot lossen en daar lag de SS-er, die nog even voor held wou spelen. Of was het wanhoop? 

Na dit incident werd er gevraagd of er iemand Engels sprak. Ik werd weer naar voren geschoven. Jij hept 'r voor geleerd zei Klaas. En ik dacht Barst! Wat hij niet voorzien had was, dat ik twee pakjes sigaretten in mijn hand geduwd kreeg en een stuk chocola en daarvoor moest ik alleen maar de schuilkelder binnengaan en zeggen, dat eventuele Duitse soldaten naar buiten moesten komen, want anders zouden de burgers in gevaar komen. De soldaten zouden dan eruit gehaald moeten worden.

Toen ik weer buiten kwam waren er meerdere Amerikanen en hun commandant vroeg ons wat we wilden. Terug naar de Jerry's  of naar huis. Nou, die keuze was niet moeilijk. We gingen naar huis.   We beseften nu pas, dat we vrij waren!

Maar er stond ons nog één en ander te wachten.......

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....