Winkelweek in de Benthuizerstraat
Soms hoor je een lied en dan denk je opeens, ja, dat was dat of daar. Zo'n gedachte krijg ik steevast als ik Tiritomba hoor, gezongen door Joseph Schmidt.
Joseph Schmidt was dé tenor uit de jaren voor de oorlog. Iedere zaterdagavond was hij te horen op de VARA, tijdens de bonte avonden. De grootste schlager was wel Ik hou van Holland, maar Tiritomba is me bij gebleven door de winkelweek in de Benthuizerstraat.
Tegenwoordig heet dat braderie of iets anders moderns, maar een winkelweek was hier niet mee te vergelijken. Ik weet niet precies welk jaar het is geweest, maar ik denk, dat ik zo rond de elf jaar oud was. Dus rond 1934. Er zijn geloof ik wel meer winkelweken geweest, maar juist deze herinner ik mij het best, door dat nummer Tiritomba.
De Benthuizerstraat was versierd met allerlei gekleurde blikdekseltjes en ik denk wel, dat de Blikfabriek flink in zijn afvalvoorraad heeft getast, want ze hingen in rijen en de hele straat door, vanaf de Hooglandstraat tot aan de Gerard Scholtenstraat.
Het mooiste was de tram en de bus bleven gewoon rijden, want de drukte speelde zich in hoofdzaak op de stoepen en in de winkels af. Het was het gezelligst als 's avonds de lichtjes aangingen en de muziek begon te spelen. Om zeven uur was het al donker genoeg en de winkels bleven tot tien uur open, De meeste etalages waren feestelijk versierd en verlicht, zodat de sfeer erg plezierig was en altijd bleef.
Ik was meestal op de hoek van de Vinkenstraat te vinden, daar waar de winkel van de R.M.I. was en er werd flink meegezongen. De al wat oudere jongens en meisjes maakten een dansje, maar dan in de straat. Vele malen op de avond werd Tiritomba gespeeld en Joseph Schmidt werd populairder dan ooit.
Vanzelfsprekend moest er ook nog gewinkeld worden en we moesten van onze moeders goed uitkijken waar of het één of ander het goedkoopst was. Zo had Simon de Wit een aanbieding voor zijn olienoten, die toch al niet duur waren, maar eigenlijk bedoelden onze moeders die voordeeltjes niet. Ik probeerde dus dat koopjes kijken op mijn zus Cor te schuiven, die gek genoeg, niet ongenegen was om dat te doen. Dan gaan jullie samen zei mijn moeder.
Dat gebeurde dan ook, maar ja, in die drukte op de stoepen en in de winkels, raakte ik altijd mijn zus kwijt. Als dat zo was moest ik maar weer op het hoekje van de straat wachten tot ze terugkwam en geloof me ze deed haar werk zeer serieus, want dat duurde nog wel een poosje, voordat ze zich weer bij me meldde. Mijn moeder vond ook, dat het wat lang geduurd had, maar het was zo druk hè.
Zo rond negen uur gingen mijn vader en moeder ook nog even winkelen, waarbij mijn vader graag de prijzen van de pilsjes vergeleek. Wij moesten dan naar huis. Gelukkig gingen zij niet iedere avond samen winkelen.
Vreemd hè, dat die gewone muziek en die eenvoudige versieringen, zoveel plezier en gezelligheid konden brengen.
Ach ja, we waren in die tijd nog blij met de kleinste dingen.
