Alverschieting bij De Rare Schutters
Wat een titel hè. Nou, de Rare Schutters was een vereniging in Tilburg en daar hadden we kennis meegemaakt, toen een lid van die vereniging, Tiny v.d.Wouw, kampioen van Nederland was geworden. Door dat contact werden we op een keer uitgenodigd om in Tilburg te komen schieten.
Dat gebeurde dan ook, maar omdat die vereniging wist, dat ze veel sterker waren dan wij, hadden ze een speciale wedstrijd georganiseerd. Een zogenaamde Alverschieting. Wij waren toen net zo verbaasd als jullie nu, maar ik weet nu uit te leggen wat een alverschieting is.
Het blazoen, oftewel het doel was verdeeld in ringen van 1 t/m 6 en wel van buitenaf beginnend. Normaal was een zwarte roos 5 punten en het witte hart 6. Maar de Rare schutters hadden het blazoen heel anders ingedeeld.
Ze hadden het helemaal volgeplakt met etiketten en als je zo'n etiket raakte, moest je opeten of opdrinken, wat op het etiket vermeld stond. Iedere schutter mocht tien keer schieten. Raakte je de roos, zwart of wit, dan had je snevel verdiend. Snevel was het Brabantse woord voor een borrel..
Er stonden tafels vol met allerlei eet-en drinkwaren en je moest alles wat je gewonnen had, direct verorberen. Er was maar één maar! Schoot je een vier, en dat was dus vlak om de roos, dan moest je een dubbeltje betalen.
Mijn eerste schot was een roos. Dus snevel! Mijn vader schoot een vier.Ja, ja, zei hij, ik zal jouw borrel wel weer betalen. Mijn tweede schot was een roos. Weer snevel!! Maar, dacht ik, die moet ik niet drinken en ik vroeg mijn vader of hij a.u.b. mijn borrel wilde opdrinken. Gek, hij had geen bezwaar.
Nou, als er die dag een officiële telling had plaat gevonden, had ik een ongekend record geschoten. Ik schoot negen rozen achter elkaar en als laatste schot een vier. Gelukkig had ik, buiten mijn vader, nog enkele afnemers op mijn baan staan en ze waren allen bereid om mij van mijn alcoholvoorraad af te helpen. Goeie mensen toch hè, die Romeinen.
Ik kreeg later wel een bijnaam en ik tekende soms een stukje in de Romein daarmee, Geraldo di Broodschutter. Het was dan ook bekend bij de Romeinen. Gé zou nooit tot de verbeelding sprekende successen behalen, maar was er een medeschutter, die zei, wie er in deze beurt een roos, of wie er de eerste witte roos schiet, krijgt een gehaktbal, en die waren voortreffelijk in Restaurant Hollandia, dan was Gé, zoals ik genoemd werd, degene, die de gehaktbal of soms een andere consumptie in de wacht sleepte..Ik noemde Restaurant Hollandia, onze thuisbasis, en dat was gevestigd op de hoek van de Crooswijksesingel, direct als je de Noorderbrug overkwam. Het is begrijpelijk, dat ook De Romeinen zo'n alverschieting ging organiseren en dat deden ze ook voortreffelijk, maar die alverschieting bij de Rare Schutters was voor mij onvergetelijk.
