Terug naar  Aline's homepage
Een emieltje sturen naar Aline? Haar emiel adres is aline@engelfriet.net
(klik op deze tekst om een voorgeadresseerde mail te openen)
Terug naar  het Engelfrieten overzicht

Naar beneden 

Nog meer over kleuterschool Het Korfje in Overschie

We beginnen met de foto's uit dit verhaal van Hans :

aline poseert toen


We gaan een paar oude foto's bekijken en dan natuurlijk eerst deze mooie 60-er jaren klasse foto, leuk dat stropdasje enne die brillen, zijn nu weer in of niet soms

aline met haar klas


En deze had Aline zo onder elkaar geplakt in haar album en ze heeft nog veel meer foto's....

3 foto's van vroeger


En toen kreeg Aline een hele leuke reaktie :

Die met dat stropdasje ben ik......

Groetjes van John van der Most.

Bedankt voor je reaktie! Hoe ben je op deze foto terecht gekomen? Hartelijke groeten van Aline, je linker buurvrouw op de foto.

Aline

Ik weet zelfs nog het moment dat deze foto gemaakt werd.
En, het moment dat ik deze foto {een poosje later} aan mijn moeder gaf.
Daarna heb ik deze foto soms nog terug gezien bij mijn ouders, in een oude schoenendoos, je weet wel, bij die foto's, die ze ooit nog wel eens zouden inplakken.
Na vele jarenzag ik deze foto opeens terug bij , vader en zoon den Ouden' [de website]
En, na even zoeken, ook weer in die oudedoos bij mijn ouders.
Ik heb erregelmatig naar terug gekeken, en het staat mij ook bij, dat wij samen bij elkaar speelden. {ik woonde aan de Abtsweg} [voor de bushalte]
Ook is ernog een foto, {die gemaakt is op dezelfde dag} waarbij ik op een paar kisten zit met een aap erbij. {die kisten waren geplaatst in de vorm van een auto}
Ik weet ooknog, dat, toen ik deze foto aan mijn vriendjes liet zien, zij opmerkten dat dat mijn broer was die achterop zat{die aap}, en hier zeer beledigt over was.
Ik weet nog wel meer over die jonge jaren, zoals gebakjes voor een dubbeltje op een maandag morgen, bij de bakker tegenover, de Van derMeer & Schoep.
En, een vijver" die was drooggepomt. {waar de vissen voor het oprapen lagen} en dus zonder schoenen thuis kwam. [die waren in de vijver blijven plakken]
En koekkruimels kon je ook kopen, bij ,de Van derMeer & Schoep' alleen zat er daar maar 1 rumboon per zakje in. {wat ik dus ter plekke veranderde} wat mij niet in dank werd afgenomem door het winkelmeisje.

Nogmaals de groetjes van,

John.

ps

Jij staat rechts van mij, geloof ik.

He, leuk om zo’n uitgebreid antwoord te krijgen! Wat heb jij een goed geheugen! En wat een details!

Tuurlijk weet ik nog van Bakker Meer en Schoep en er zat ook een Coop op de Abstsweg en een Rin Tin(snoepjeszaak).
Wij kregen weleens een dubbeltje van mijn vader en dan gingen we een ijsje kopen bij de patatzaak op de hoek, vlakbij de Adventskerk.
Er kwam ook zomers een ijscoman, vlakbij ons huis (ik woonde aan de Eskampstraat) en die had heerlijke ijsjes, roze met wit, aan een stokje. De kleintjes mochten op het stoeprandje zitten (ieder kleintje kreeg een ijsje)en voor de groten gooide hij er een stel in hun groepje.

GRATIS !!!I

Ik zie die ijsjes nog zoo voor me en die geur ervan…JAMMIE!!I

k heb ook een foto nog van mezelf op de houten blokken en heb je het thee lepeltje gezien op onze website?

afscheidslepeltje korfje

afscheidslepeltje korfje

Dat was het afscheidskado van het korfje.

Naar welke lagere school ben jij gegaan?

Woon je nog steeds in Overschie?

Een fijne zondag verders!

Aline.

ps.

Inderdaad het meisje rechts op de foto, naast jou!

Aline voegt er nog deze foto aan toe :

alineopblokken

En toen kregen we ook deze reaktie, waar Aline meteen op reageerde:

Ik heb ook in de Eskampstraat gewoond op 9 c van 1959 tot 1968. Ik heb ook op het Korfje gezeten. Ik heb van die tijd helemaal geen foto's dus ik vond het ontzettend leuk om deze foto's te zien.
Ik ben inmiddels 47 jaar en woon sinds lange tijd in het noorden van het land. Ik ben ook nooit meer in Overschie geweest maar kan er nog veel van herinneren. We haalden bij (volgens mij) de melkfabriek van die rollen aluminiumfolie waar de doppen van de melkflessen uit gesneden werden.
Met het pontje naar de overkant van de Schie.
Sinterklaas vieren in de Schans.
Mijn vriendinnetjes waren Anneke Roedolf en Lilian Oomes.

Ook was er bij ons op het trappenhuis een buurvrouw die al televisie had en daar mochten we dan op woensdagmiddag tv kijken.

In de zomer als het warm was hing een benedenbuurvrouw een tuinslang van het balkon waar we dan mee speelden. Zo is er ook nog eens een foto in de krant gekomen waar dit op stond. Die juf op de schoolfoto van het Korfje , is dat niet juffrouw Gunst of zoiets. Dat lepeltje heb ik ook nog.

Marian Hamminga

Helaas ken ik jou niet, maar ik was ook nog maar 7 jaar toen wij verhuisden naar Ommoord. De juffen op de schoolfoto van het Korfje heetten, volgens mijn geheugen, oude Juf de Jong en jonge juf de Jong (moeder en dochter). Wat jammer dat je geen foto’s meer van vroeger hebt. Gelukkig is nog wel het afscheidslepeltje van het korfje in je bezit.

Aline

Ook kregen we de volgende reaktie:

Beste Aline, ik zal mij even voorstellen. Ik ben Nel Schmidt-Markus en heb gewoond met mijn gezinnetje aan de Becramming 18c. Mijn zoon Frank heeft ook op de kleuterschool bij jullie gezeten tot aan begin 1960. Hij zat bij juffrouw Jeanne (later genaamd ......-Van der Kamp) in de klas. Zij is enige jaren terug overleden. Ook mijn zoon en mijn man leven niet meer.

Ik heb nog vele herinneringen aan de school. Frank kwam op school omdat er een jongetje om het leven was gekomen. Hoewel hij nog niet aan de beurt was heeft men hem toch op de school toegelaten. Zijn vriendje, Paultje Sager, was aan het stoeien met het jongetje, waarbij het kind de rijweg opliep in de Ameidestraat en werd overreden. Om Paultje te helpen hier wat overheen te komen mocht Frank op school komen.

Mijn vader was destijds opgegeven. Hij wilde zo vreselijk graag een film van zijn enig kleinkind op de kleuterschool zien. Hij vroeg mijn broer dit te doen, wat mislukte. Toen moest ik het doen. Het is een verschrikkelijke film geworden om aan te zien. Mijn vader had gezegd een paar keer een knop om te draaien en dan te filmen. Ik had dit letterlijk opgevat en dorst niet meer te doen dan hij gezegd had. Het leek wel een stelletje zenuwpatientjes. Hij was veel te langzaam opgenomen en werd daardoor te snel afgedraaid.

Begin 60 verhuisden wij naar Hoogvliet. Daar volgde Frank de lagere school. In 1969 verhuisden wij naar Vierpolders. Bij het wandelen aldaar kwam ik een vrouw tegen met een klein meiske aan de hand. Zij keek mij aan.., ik keek haar aan... Ik moest haar kennen. Wie was dat toch ? Ik vroeg het haar en wat bleek ? Dit was Jeanne ....- v.d. Kamp. We hebben nog een aantal jaren met elkaar contact gehad. En haar dochter zie ik nog vaak bij ons in 't dorp al woont zij nu in Brielle. Het wereldje is toch maar klein hé .

Ik weet niet of je dit leuk vind om te horen. Maar toen ik die site tegenkwam op de computer kwamen alle herinneringen weer boven. En eerlijk gezegd, ik moest dit even kwijt.

De dag na de verhuizing, moest ik voor mijn man zoeken naar een winkel die waterluizen verkocht. Hij had n.l. een groot aquarium, en kweekte zelf in verscheidene bakjes.

Overal gezocht, geen dierenzaak met dat spul te vinden. In Rotterdam brak je je nek er over. Niemand wist zo'n zaak. Een oude baas gevraagd, diens ogen werden groter en groter tot hij in lachen uitbarstte. Juffrouw wist hij uit te brengen, waterluizen zitten in de sloot. Toen ben ik maar naar huis gegaan. Gauw een netje gemaakt en naar de sloot. Het was toen nog een half dorp in die tijd, moest ik nog aan wennen.

In de jaren 55 en verder reden wij op een motor. Moest je op visite, een rok mee. Lange broek stond niet. Die verkleedpartijen gingen mij vervelen. Op een dag ben ik achterop met mijn benen aan de zijkant gaan zitten. De rok was te nauw. Terugkomend vanaf de Abtsweg een scherpe draai naar de Becramming en daar rolde ik met een sierlijke zwaai naar de andere kant van de rijweg. Ik mocht nooit meer in rok mee.

Wat hebben wij genoten in die strenge winter met weken ijs. We gingen schaatsen op die grote plas bij Zestienhoven.

Frank mee, op zijn dubbele schaatsjes.

Wij klagen wel eens over geluidshinder, maar ik zal nooit vergeten dat ik in het nooddorp vlakbij Zestienhoven contributie voor de gym.verg. moest ophalen. De vliegtuigen daalden daar vlak over de huizen heen. Je oren sloegen dicht van de herrie. Ik stond te trillen van de schrik. Ach, zei de mevrouw waar ik wezen moest, we zijn dit gewend.

In en om Overschie was het, vooral in de beginjaren toen de Spaanse polder er nog niet was, heerlijk om te fietsen. Frank voorop, langs de Schie met al zijn kleine bedrijfjes. Ik mocht er graag rijden. Ook door het oude dorp richting Delft, waar je soms in de Schie, nog wel eens een trekschuit tegenkwam. Aan de overkant van de Schie, waar wij het pontje vanuit de keuken konden zien varen, reden we via de polder naar het Sophiaziekenhuis om op bezoek te gaan.

Ook hebben we nog een inenting tegen de polio meegemaakt. Alle gebouwen werden daar voor beschikbaar gesteld, je stond in de rij, je beurt af te wachten. Verscheidene grotere meisjes probeerden de kinderen af te leiden met poppekastpoppen. Het geschreeuw was echter niet van de lucht.

Het geven van bijnamen was vroeger meer gebruikelijk dan nu. Op de galerij aan de overzijde was een vrouwtje dat liep niet maar dribbelde. Prompt werd zij Dribbeltje genoemd. Totdat mijn zoon iets zag waar ik kennis van moest nemen en keihard schreeuwde "Mam, kom eens kijken wat Dribbeltje doet". Ik schaamde mij wel en heb haar nooit meer zo genoemd.

Frank werd groter en kon niet meer tusssenin zitten op de motor, dus een zijspan gekocht Het kon niet meer in de kelder, dus moest buiten blijven staan. Aan de overzijde woonde een jochie die nergens met zijn tengels vanaf kon blijven. Elke auto waarvan de deur niet op slot was, kroop hij in. Ook de motor was niet veilig. Hij vond het allemaal zo mooi. Mijn man vond de oplossing, iedere avond als hij thuiskwam mocht Anton een blokje mee rond op de motor, mits hij goed oplette dat er niemand aankwam. Niemand heeft ooit een betere waakhond gehad.

Ja, we hebben een heel fijne tijd gehad in Overschie. Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik nogal uitgebreid het een en ander vermeldde.

Hartelijke groeten en veel succes verder met de leuke site.






Familiewapenklein
wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....


Terug naar de top





Last update :

26 September 2004